Δεν φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα. Αλλά φοβάμαι για τον Σεπτέμβρη που μας έρχεται.
Δυστυχώς δεν θα γίνει ο αγιασμός για τη σχολική χρονιά φέτος. Δεν θα ακουστεί ξανά το κουδούνι. Δεν θα υπάρχουν παιδικές φωνούλες να σπάνε την μονοτονία του μαρασμού του τόπου μας, που συνεχώς διαπιστώνεται.
Ένα ψυχρό έγγραφο με την βούλα του κράτους το υπ’ αριθ. ΦΕΚ Β 4604/7-8-2024 (αριθ. πρωτ. Φ.2.1/5211) με μια επίσης τόσο φτηνή, όσο πραγματική δικαιολογία που αντανακλά και υποθηκεύει το μέλλον αυτής της περιοχής, μας πληροφορεί τα δυσάρεστα. Της δικιάς μας περιοχής – και όχι μόνο – που ούτε ο πόλεμος δεν τόλμησε να αναστείλει τη ζωή. Η απόφαση είναι οριστική. Με ένα εξάστηλο έγγραφο προς όλους τους αρμοδίους φορείς η κ. Μαρίνα Μπέση, αναπληρώτρια Περιφερειακή Διευθύντρια Εκπαίδευσης Ηπείρου, μας ενημερώνει ότι έρχεται το τέλος εποχής: Κλείνουν πέντε νηπιαγωγεία και έξι δημοτικά σχολεία στην Άρτα.
Πρόκειται για το 7ο νηπιαγωγείο Άρτας, το νηπιαγωγείο Κεραματών, του Λουτρότοπου, της Πέτρας και της Ροδαυγής σφαλίζουν τις πόρτες τους οριστικά. Τα δημοτικά σχολεία του Αγίου Χαραλάμπους Κάτω Αθαμανίου, των Αμπελίων Αμμότοπου, του ιστορικού και μαρτυρικού Κομμένου που δεν αφάνισε το Γ΄ Ράιχ, της Κυψέλης, του Λουτρότοπου και του Παλαιοκάτουνου, δεν θα αλλάξουν καν πινακίδα να γίνουν τουλάχιστον διθέσια. Απλά ερημώνουν, αμπαρώνουν, χορταριάζουν.
Η έκτη στήλη του εγγράφου αυτού κρύβει μια απόγνωση και απελπισία για τον τόπο! Η αιτιολογία ακόμη πιο ερεβώδης. Έλλειψη μαθητικού δυναμικού αναφέρεται… Δεν πρόκειται για νηπιαγωγεία και δημοτικά των πιο απομακρυσμένων και δύσβατων περιοχών, αλλά κάποια εξ αυτών βρίσκονται στον αστικό ιστό της πό- λης, ή πέριξ αυτού. «Εκεί που ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή», έλεγε ο σπουδαίος Βίκτωρ Ουγκώ, συγγραφέας των αριστουργημάτων «Οι Άθλιοι» και η «Παναγία των Παρισίων».
Η εκπαίδευση είναι το διαβατήριο για το μέλλον. Γιατί, το αύριο, ανήκει σ’ αυτούς που προετοιμάζονται γι’ αυτό από σήμερα, τόνιζε ο Μάλκολμ, ενώ ο Νέλσον Μαντέλα, υποστήριζε πώς «η εκπαίδευση είναι το πιο βαρυσήμαντο όπλο, με το οποίο μπορείς πραγματικά να αλλάξεις τον Κόσμο». Έχει μάλιστα οριστεί από τον ΟΗΕ και Διεθνής Ημέρα Εκπαίδευσης, προς τιμήν της συμβολής και του ρόλου της Εκπαίδευσης στην ανθρώπινη πρόοδο και εξέλιξη.
Οι περιοχές που αυτά τα σχολεία κλείνουν, έχουν καφετέριες, καφενεία, ταβέρνες και κά- θε άλλου είδους διασκεδαστήρια. Σχολεία δεν θα έχουν στο εξής που σημαίνει το τέλος της ζωής!
Αλήθεια, αυτοί οι ΟΗΕδες, οι τοπικοί άρχοντες, οι βουλευτές, οι πολιτικοί του τόπου μας, πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση ή τί μέτρα θα πάρουν; Δεν πρόσεξα στην ειδησεογραφία κάποια ανησυχία τους. Έστω μια δήλωσή τους που να αποπνέει αισιοδοξία για τον τόπο μας.
Είμαι σίγουρος ότι στα πανηγύρια του 15άγουστου αλώνισαν τις περιοχές αυτές που μάλιστα παρέστησαν και τρανταχτά ονόματα αοιδών και ευχήθηκαν τα χρόνια τους πολλά. Τα χρόνια δεν θα είναι, όμως, πολλά, χωρίς νέους τα χωριά συνεχώς ερημοποιούνται. Όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι οι περιοχές αυτές και κάτω από δυσκολότερες συνθήκες στο παρελθόν ανέδειξαν ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, η μελαγχολία περισσεύει!

*Ο Νικόλαος Καραδήμας είναι συγγραφέας με καταγωγή από την Άρτα