Είμαστε η χώρα των θαυμάτων! Αν δούμε με καθαρό το μυαλό μας όλα όσα σοφίζονται και κάνουν πράξη οι γόνοι της σημερινής δυναστείας που κυβερνά τη χώρα μας, είναι απολύτως βέβαιο πως θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτά τα απίστευτα πράγματα μόνο στα θαύματα και στα παραμύθια μπορεί να συμβαίνουν.

Και θα πειστούμε πως δεν εξηγείται αλλιώς: κάποια συνωμοσία δαιμόνων έχει εξυφανθεί προκειμένου να συμπεριφέρεται απέναντί τους σαν σκορποχώρι η άλλη πλευρά, αυτοί δηλαδή που δεν πιστεύουν στα θαύματα και αποστρέφονται τα παραμύθια. Και ο λαός να ψάχνει να βρει στέγη για να μπορεί να ελπίζει, αλλά να διαπιστώνει εντέλει με θλίψη πως όλες τους, έτσι σκόρπιες που είναι, μπάζουν και καμιά τους δεν εμπνέει από μόνη της την εμπιστοσύνη που χρειάζονται για το μετά!
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα. Όταν θα σφίγγουν τα πράγματα πιο πολύ και η δυναστεία θα αποκαλύπτεται γυμνή και θα πνέει τα λοίσθια, θα σημάνει συναγερμός για τους ονειροκρίτες και τους μάγους που συνωστίζονται και σιτίζονται στην αυλή της για να τη σώσουν. Και θα ανακαλέσουν τα πνεύματα, δεόμενοι υπέρ πίστεως και πατ-ρίδος και ψάλλοντες το πολυχρόνιον, με το επιμύθιον «Κύριε, φύλαττε αυτόν εις πολλά έτη». Κι ανάμεσα στις ψαλμωδίες θα παρεμβάλλεται στη διαπασών, αντί για «Κύριε, ελέησον», η κραυγή: Μητσοτάκης για θάνατο!
Ήταν στην Αθήνα πριν 2.600 χρόνια. Ο άρχοντας Μεγακλής (αφηγείται ο Ηρόδοτος, Κλειώ) δεν ένιωθε καλά. Οι διαμάχες έδιναν κι έπαιρναν. Ο θρόνος του έτριζε. Στέλνει κι αυτός μήνυμα στον Πεισίστρατο, που πριν λίγα χρόνια τον είχαν εξορίσει και απομακρύνει απ’ την τυραννία οι Αθηναίοι, και του υπόσχεται πως θα τον βοηθήσει να καταλάβει την εξουσία και να γίνει ξανά τύραννος, εφόσον βέβαια δεχόταν να γίνει γαμπρός του, να παντρευτεί δηλαδή την κόρη του.
Ο Πεισίστρατος δέχτηκε, με τη συμφωνία να μεταχειριστούν ένα πολύ χοντρό τέχνασμα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των Αθηναίων, οι οποίοι θεωρούνταν οι πιο έξυπνοι από όλους τους άλλους Έλληνες. Στο δήμο Παιανίας ζούσε μια γυναίκα που την έλεγαν Φύα. Ήταν ψηλή και πολύ ωραία. Τη γυναίκα αυτή, αφού της φόρεσαν πανοπλία, την έβαλαν να καθίσει πάνω σ’ ένα άρμα και, αφού της έδειξαν πώς πρέπει να στέκεται για να φαίνεται μεγαλοπρεπής, την οδήγησαν με το άρμα στην πόλη, όπου είχαν στείλει από πριν διαλαλητές -σημερινά παπαγαλάκια-, οι οποίοι σύμφωνα με τις εντολές που είχαν λάβει, φώναζαν: «Αθηναίοι, ελάτε να υποδεχτείτε τον Πεισίστρατο, που η ίδια η Αθηνά τον εκτιμάει περισσότερο απ’ όλους τους ανθρώπους και τον οδηγεί στην ακρόπολή της». Και αμέσως διαδόθηκε η φήμη στους δήμους της υπαίθρου ότι η Αθηνά η ίδια οδηγούσε τον Πεισίστρατο στην ακρόπολη και οι κάτοικοι της πολιτείας πείστηκαν ότι η γυναίκα εκείνη ήταν πραγματικά η θεά. Την προσκύνησαν και υποδέχτηκαν τον Πεισίστρατο.
Τώρα; Ζούμε τις ίδιες ιστορίες; Ή μάλλον, τα ίδια παραμύθια; Δεν είναι υπερβολή να δεχτεί κανείς πως υπάρχουν ακόμα οι λίγοι που σχεδιάζουν κάποια παρόμοια βλακώδη σενάρια και οι πολλοί που δεν τους κοστίζει σε τίποτε να τα πιστέψουν για αληθινά. Έχουμε ήδη πάρει γεύση τέτοιων ακραίων σκηνικών κι έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων κακόγουστων ύμνων, στους οποίους εν-τελώς αβασάνιστα και αυτάρεσκα επιδίδονται οι αυλικοί σκαρώνοντας δοξαστικά πε-ρί λαοπρόβλητων και θεόσταλτων ηγεμόνων, περί αρίστων και ουρανόσταλτων τη-ρητών των ιερών και οσίων της πατρίδος μας! Στη χώρα του μέτρου και της αρμονίας, που συνιστούν εγγύηση για τη δημοκρατία, οι υμνητές της δυναστείας έχουν καθιερώσει ως κανόνα της δημόσιας ζωής τη μεταφυσική της ακρότητας και της ασυναρτησίας, που ευλογούν την τυραννία.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο στην ομίχλη ο λαός βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του! Και δε βλέπει μ’ αυτά τριγύρω του την αλήθεια παρά, με τις παρωπίδες που του βάζουν, βλέπει τα ψεύτικα και φανταχτερά που του διαλαλούν ως αληθινά οι θεατρίνοι και οι χρησμολόγοι της σύγχρονης σκηνής. Και αδυνατεί, θεωρώντας πως δεν είναι δική του δουλειά, μέσα στον κουρνιαχτό και στη σύγχυση των μύθων, των αριθμών και της μελλοντολογίας, να δώσει απάντηση στα τεράστια ερωτήματα που τον κατακλύζουν σχετικά με τη διαφθορά θεσμών και προσώπων και την παρακμή της καθημερινότητάς του.
Τους έξυπνους τότε Αθηναίους τους εξαπάτησε ο Μεγακλής με τον Πεισίστρατο, κάνοντας τη Φύα Αθηνά. Τότε δεν υπήρχαν δημοκρατικοί θεσμοί και κομματικές παρατάξεις, για να αντιδράσουν σύσσωμες και να αποκαλύψουν τις γελοιότητες αυτές. Τους σημερινούς Έλληνες, τους έξυπνους Έλληνες του 2025 μΧ, με τι τους εξαπατούν οι σύγχρονοι Πεισίστρατοι και Μεγακλήδες και τους βάζουν να σκάψουν με τα ίδια τα χέρια τους τον ίδιο το λάκκο τους; Κι αυτοί κάνουν καλά τη δουλειά τους. Για να μη φύγει απ’ δικά τους τα χέρια η εξουσία και το ζεστό χρήμα της. Αυτοί που διακηρύσσουν την αντίθεσή τους και αντιμάχονται τους σημερινούς Μεγακλήδες και Πεισίστρατους, αναλογίζονται άραγε αν κάνουν καλά τη δουλειά τους;
*Ο ΔημήτρηςΒλαχοπάνος είναι
φιλόλογος, συγγραφέας