Αυτή η χαοτική νέα πραγματικότητα διεθνώς, τους πρώτους μήνες της χρονιάς που διανύουμε, σε συνδυασμό με την αλλαγή της καθημερινότητάς μας, με κέντρισαν για τον παρόντα σχολιασμό.
Οι καθημερινοί «μετεωρισμοί» του πλανητάρχη μο- νοπωλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον. Περιμένουμε με αγωνία τη σειρά μας να δούμε πως θα επηρεάσουν οι αποφάσεις του τη χώρα μας και στις σχέσεις μας με τον «αγαπημένο» μας γείτονα και ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άλλωστε, εμείς ως μέγεθος είμαστε η μικρή βάρκα δεμένη στο υπερωκεάνιο της Ευρώπης, που κινδυνεύει έτσι κι αλ- λιώς κι από τον πιο μικρό κυματισμό.
Ένας επιφανής δημοσιογράφος των Νew York Times, ο Τόμας Φρίτμαν, σχολίασε τον πλανητάρχη και μάς γέμισε ανασφάλειες: «Ένας τόσο μικρός άνδρας σε μια τόσο μεγάλη εποχή!». Ας ευχηθούμε, για το καλό μας, να μην επαληθευτεί.
Μια ακτιβίστρια διατύπωσε την άποψη «τι θα γινόταν αν δεν λέγαμε ποτέ ξανά το όνομά του;». Δεν ξέρω αν θα επηρέαζε αυτό τις συνθήκες, γιατί είτε το πούμε είτε δεν το αναφέρουμε καθόλου, η τεχνητή νοημοσύνη του Μάσκ, θα μας οδηγήσει σε αυτό που έχουν σχεδιάσει! Ας «όψεται» το ραντεβού μας με την πανδημία! Από εκεί και μετά άρχισε η ζωή μας να λειτουργεί μόνο με ραντεβού.
Παλιότερα ξύπναγες και μέχρι να φτάσεις στη δουλειά αντάλλασσες «χίλιες» καλημέρες, αρκετές φορές με αγκαλιές και φιλιά, ένοιωθες την ανάσα των περαστικών δίπλα σου χωρίς να αισθάνεσαι ότι κινδυνεύεις από αυτό, μίλαγες παρακολουθώντας το στόμα του άλλου και όχι καλυμμένο με μάσκα, ορμούσες με άνεση σε γραφεία, υπηρεσίες, ιατρεία κι αν εύρισκες ου- ρά δεν σε έπιανε πανικός ή την παρέκαμπτες… με γνωριμία ή περίμενες τη σειρά σου. Σήμερα… μόνο στην τουαλέτα πας χωρίς ραντεβού.
Ραντεβού στην Τράπεζα, στην Εφορία, στην Αστυνομία, στο Μηχανολογικό, στο Δημαρχείο, σε Οργανισμούς υπό κρατικό έλεγχο, στα γραφεία των ελευθέρων επαγγελματιών, γιατρών, δικηγόρων, μηχανικών, ραντεβού ακόμα αρκετές φορές για να πιείς ένα ποτό ή για φαγητό, αφού πρέπει να κλείσεις τραπέζι. Στην εποχή των ραντεβού, μόνο οι νέοι δεν δίνουν μεταξύ τους ραντεβού, συναντιούνται στο ίντερνετ …
Αυτό που μας απογοητεύει όλους πιστεύω είναι ότι ως λαός από ωχαδερφισμό και ζηλοφθονία χάσαμε πολλά ραντεβού με την ιστορία. Σήμερα στην Ελληνική πολιτική δεν υπάρχει ραντεβού με την Κοινωνία. «Ασύγχρονο με την κοινωνία το πολιτικό μας σύστημα», έγραφε στο πρωτοσέλιδό του «ΤΟ ΒΗΜΑ».
Για παράδειγμα στις ημέρες μας εξυφαίνονται δύο σπουδαία ραντεβού για την συνέχισή μας ως έθνος και δεν «κουνιέται φύλλο». Το ένα είναι το ραντεβού μας στα σύνορα με τον τεράστιο αριθμό των ξενιτεμένων επιστημόνων και των δραστήριων και ικανών επιτηδευματιών, που πήραν των ομματιών τους, σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών δουλειάς και οργανωμένων κρατικών υποδομών. Είναι επιβεβλημένο να επιστρέψει ένα μεγάλο παραγωγικό κομμάτι με επιτυχίες σε ξένες χώρες για να πάμε καλύτερα.
Αλήθεια, δεν αναρωτιούνται οι κυβερνώντες για- τί δεν γυρίζουν 2,5 με 3 εκατομμύρια που «απέδρασαν» στο εξωτερικό; Προχθές στην «ΚΑΘΗ- ΜΕΡΙΝΗ» διάβασα για «των λιναριών τα πάθη» που γνώρισαν τέσσερις γιατροί με την αναγνώριση των πτυχίων τους, που αποφάσισαν να επαναπατριστούν από την Αμερική.
Το άλλο είναι το διαρκώς αυξανόμενο δημογραφικό πρόβλημα της συρρίκνωσης του λαού μας, που έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Στην προχθεσινή ημερίδα στον «ΣΚΟΥΦΑ» για την υπογεννητικότητα, ο καθηγητής μαιευτικής κ. Γ. Μακρυδήμας ανέφερε ότι «την τελευταία 15ετία οι γεννήσεις στην περιοχή μας μειώθηκαν κατά 50%!». Ας αλλάξουμε επιτέλους επίπεδο!
Έτσι όπως πάμε χωρίς σχέδια και κίνητρα και μ’ αυτό που λέμε κράτος σε ένα ανελέητο «κυνηγητό» των πειθαρχημένων συνεπών και έντιμων πολιτών, σε λίγο θα τα μα- ζέψουμε γι’ αλλού και οι λίγοι εναπομείναντες.
Όταν η ανασφάλεια, η ακ- ρίβεια, η αναξιοκρατία και η διαφθορά αποτελούν κα- θημερινότητα, πώς να επιβιώσεις; Πώς να νοιώσεις ασφαλής όταν υπάρχουν οργανισμοί υπό κρατικό έλεγχο που λειτουργούν ληστρικά και δεν παρέχουν κανένα δίχτυ προστασίας για τους έντιμους και ευυπόληπτους πολίτες;
Στην εφημερίδα διάβασα για την έκθεση – καταπέλτη από Ελεγκτικό Συνέδριο για το Κράτος που έχει νόμους που δεν τηρούνται: «Δύο στα τρία Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου δεν υποβάλλουν εμπρόθεσμα τον απολογισμό και ισολογισμό τους. Πλημμελείς έλεγχοι και ανύπαρκτη λογοδοσία στην κατασπατάληση των χρημάτων του Ελληνικού λαού». Κι αυτό που μένει τελικά μετέωρο και αδυσώπητα σκληρό, τροφοδοτούμενο από τις δημοσκοπήσεις είναι το ερώτημα του πρωθυπουργού στη Βουλή: «Ποιος να έρθει;».
Αυτή η απαξία του πολιτικού συστήματος σάρωσε την αντιπολίτευση και της δημιούργησε την υποχρέωση να καταρρίψει την θεωρία του αναντικατάστατου. Λογικά οι αρχηγοί των μεγαλύτερων κομμάτων θα πρέπει να έχασαν τον ύπνο τους, αφού δεν έχουν καταφέρει να πείσουν για τις προθέσεις τους. Κι ο λαός ενεός από όσα βιώνει καθημερινά ψάχνει σανίδα σωτηρίας σε κόμματα όπως η «Ελληνική Λύση» ή ακόμα και η «Πλεύση Ελευθερίας», ενώ κατά κάποιους άλλους και σε ανθρώπους με δύναμη ψυχής, θέληση και ακτινοβολία όπως η κ. Μ. Καρυστιανού, που στην τελική δεν ξέρουμε αν έχει τη διάθεση να βαδίσει σε ένα τέτοιο ναρκοπέδιο.
Ναι, ναρκοπέδιο, όπως ένοιωσαν κάποιοι άν- θρωποι, που είχαν στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον την έξωθεν καλή μαρτυρία πριν από 10 ακριβώς χρόνια (μέσα σ’ αυτά κι η αφεντιά μου) και σκέφτηκαν μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει επίπεδο αυτός ο τόπος, που όπως έλεγε και το κύριο σύνθημα της κίνησης «να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα». Αυτό το «μήπως ήρθε η ώρα» τελικά πνίγηκε στο… ΠΟ- ΤΑΜΙ των υπονομεύσεων. Απογοήτευση και κα- τήφεια στην παραδοχή της φράσης «δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε». Υπάρχουν λύσεις από πολιτικούς με σοβαρότητα, γνώσεις, ευγένεια και αξιοπιστία…
Υπομονή και εγκαρτέρηση, συμπολίτες, γιατί όπως έγραψε κι ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ «Η ζωή είναι ένα τεράστιο θέατρο όπου παίζεται η ίδια τραγωδία με διαφορετικούς τίτλους».