Κλέφτες βγήκαν στα βουνά,/ για να κλέψουν άλογα./ άλογα δε βρήκανε,/ προβατάκια πήρανε./ Πήρανε το λαγιαρνί/ που ’χε το χρυσό μαλλί,/ μαλαματένιο το κουδούνι,/ μας το πήρανε και πάει,/ πάει, βλαχούλα μ’, πάει.

Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, δρούσαν στα βουνά κλέφτες, που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της υπαίθρου και έκλεβαν κοπάδια με αιγοπρόβατα, ρημάζοντας τα χωριά. Ήταν φορές που έκλεβαν ολόκληρα κοπάδια, όπως αναφέρουν κάποιοι παλαιοί.
Υπήρχαν, όμως, και οι «κατσικοκλέφτες»: αυτοί που έκλεβαν ο ένας τον άλλον μέσα στα ίδια τα χωριά, μόνο για να φάνε. Μετά τον εμφύλιο στα χωριά οι κλοπές άρχισαν να περιορίζονται και με την πάροδο των χρόνων σχεδόν εκμηδενίστηκαν.
Το τραγούδι «κλέφτες βγήκαν στα βουνά» είναι σε 4σημο ρυθμό, που το τραγουδούν σε πολλές περιοχές, σε παρέες, και σπάνια το χορεύουν. Αναφέρεται στους κλέφτες που, αντί για άλογα που δε βρήκαν, έκλεψαν πρόβατα, αναδεικνύοντας το μέγεθος της κατάστασης που επικρατούσε εκείνη την εποχή στα χωριά.