Του Νικολάου Καραδήμα*
Σύμπασα η κοινωνία της Άρτας θρηνεί με το νέο έτος την φυγή του Λάμπρου Μάλλιου, πολύ νωρίς από τη ζωή. Παρ’ ότι ανταλλάξαμε πλήθος ευχών για μακροημέρευση και ευτυχία ο καθένας μας ξεχωριστά.
Ο ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος της τοπικής κοινωνίας κατάφερε να ευαισθητοποιήσει αρκετά δημοσιογραφικά μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά όχι μόνο της Άρτας, αλλά ολοκλήρου της χώρας που είχαν κάτι καλό να του πουν για το τελευταίο ταξίδι. Ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει την ποίησή του σαν μια αφαιρετικότητα και το ταξίδι που έκανε μαζί της μπορεί να μην ήταν μακρινό, αλλά σε μια κοντινή γειτονιά που θα μπορούσες να ανακαλύψεις πολλά περισσότερα από ένα ταξίδι στα πέρατα της γης.
Όσο για την διάρκεια αυτού με μια δωρική λιτότητα, την προσδιόριζε ως λίγες στιγμές στα γνωστά και ταυτόχρονα άγνωστα μονοπάτια του εαυτού μας. Ο συμβουλευτικός χαρακτήρας στην ποίησή του ήταν διάχυτος και παρεμβατικός. «Άρπαξε αυτό που ποθείς, απόλαυσε την στιγμή, μην εγκαταλείπεις, μη σκέφτεσαι τη νίκη, αλλά τον τρόπο».
Κάπως έτσι έδινε άλλοθι στα παραστρατήματα της ζωής, χωρίς κατ’ ανάγκη να εκθειάζει και τα απαγορευμένα που είναι μέρος της ζωής και της δοκιμασίας, αλλά να τα επιδιώκεις αν το θέλεις και μπορείς, με το κάθε λογής τίμημα να το πιστώνεσαι. Να είσαι υπεύθυνος δηλαδή!
Σε έναν απόλυτο συντονισμό σκέψεων και πεπραγμένων πορεύτηκε και πάλεψε στη ζωή τα δύο τελευταία χρόνια ο Λάμπρος Μάλλιος. Αν και η ποίηση είναι τόσο προσωπική και δυσερμήνευτη που πηγάζει από στοχασμούς και ιδεολογήματα, δεν την κατέχω, αλλά αρέσκομαι να την ακούω μέχρι να την κατανοήσω, με ενέπνευσε ο Λάμπρος. Χωρίς να τον γνωρίσω ποτέ εκ του σύνεγγυς, μού ήταν τόσο γνωστός και οικείος που μου έβαζε το μυαλό στη μυλόπετρα να τριφτεί, μέχρι να κατανοήσω τα γραφόμενά του.
Όχι πως τα κατανόησα ποτέ, αλλά γνώριζα για ποιόν λόγο γράφτηκαν και ποιες ιδέες αναδύονταν από έναν τέτοιο μυστικισμό που εν τέλει ήταν η πραγματικότητα. Μια εύκολη πραγματικότητα που αρκετές φορές όλοι βιώνουμε, αλλά την προσπερνάμε ως φυσικό ακόλουθο!
Ο Λάμπρος έκανε την σκέψη του φωνή ακόμα και στα δημοσιογραφικά του καθήκοντα. Της προσέδιδε μια ποιητική χροιά για να γίνει πιο εύπεπτη ακόμα κι αν σου κάθονταν στο στομάχι το βάρος της είδησης.
Η ποίησή του δεν ήταν παλιάς κοπής με την ομοιοκαταληξία που σε βγάζει από το αδιέξοδο, χωρίς βέβαια να αμφισβητούμε τους μεγάλους δημιουργούς, αλλά ήταν ποίηση εμβάθυνσης που έκτος από τα ακούσματα, έπρεπε και να βυθιστείς στις έννοιες και να ακροβατήσεις με τα πρέπει και τα θέλω για να αισθανθείς ότι ξεβγήκες από τον Ρουβίκωνα.
Ως ορεινός, Ραδοβιζαίος στην καταγωγή, σου έρχεται στο μυαλό ο γιός της καλογριάς, ο συντοπίτης του Καραϊσκάκης, που τα έβαλε με κάθε μορφής εξουσία. Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα!
*Ο Νικόλαος Καραδήμας είναι συγγραφέας με καταγωγή από την Άρτα