Ματιά ποιητική!
Κρίμα! Ανήμπορος ο ποιητής!
Δεν βρήκε λέξεις χρωματικές
να πλέξει στίχους επάξιους
ταξιδευτές ποιητικού ονείρου.
Κι όσο κι αν εκόπιασα,
δεν μπόρεσα, μήτε κι εγώ,
να πλέξω στίχους, ύμνους ακριβείς
της ποιητικής ματιάς της.
Όμως την παραδιάβασα
και την αποστήθισε η ψυχή μου.
Αχ! εκείνη η ματιά της!
Πόσα μου έλεγε! Πόσα μου είπε!
Πόσα, μου λέει! Κι ας χάθηκε!
Ευτυχώς την αποστήθισε η ψυχή μου
και την απαγγέλλει για να μου θυμίζει
την ποιητικότητά της και ν’ αγαλλιάζει
στο υγρό, γαλήνιο πέλαγός της.
Δεν την άγγιξε ποτέ φουρτούνα˙
δεν με ναυάγησε˙ πρασινάχτιδη
με ταξίδευε στους κόσμους τους ερωτικούς
κι απλησίαστους, της πι’ όμορφης αγάπης.
Πόσα μου έμαθε! Πόσα μου δίδαξε!
Ήταν, είναι και θα είναι πάντα,
μέσα στην ψυχή μου, ζωγραφιά,
για να με ταξιδεύει στην όμορφη ζωή,
που μου χάρισε και μόνο η ματιά της.