Ποιος θα είχε αντίρρηση για ένα ταπεινό λουκούμι, πασπαλισμένο με μπόλικη άχνη, και ένα ποτήρι δροσερό νερό μέσα στο κατακαλόκαιρο; Να ανταλλάξουμε δυο ευχές από καρδιάς και να γλυκάνουμε τις συναντήσεις μας.
Δεν είναι απλά ένα γλύκισμα ή ένα φιλόξενο κέρασμα. Είναι ένα μικρό διαμαντάκι για μικρούς, μεγάλες και μεγάλους, που προκαλεί ιδιαίτερη γαστρονομική χαρά. Ακόμα, θα λέγαμε ότι είναι ένα σύμβολο αγάπης και φροντίδας.
Οι πρώτες του ύλες περιέχουν ιστορίες μνήμης και Ελληνικές παραδόσεις. Έφτασε στις μέρες μας ως ένα νοσταλγικό αφήγημα από την παλιά αυθεντική Ελλάδα, κουβαλώντας ζωντανές εικόνες και πολύτιμες στιγμές από τις ρίζες μας. Εκτός από πρωταγωνιστής στα παλιά καρτ-ποστάλ, κατάφερε να μπει και στο Εθνικό Ευρετήριο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Παλιά ήταν ένα γλυκάκι για όλες τις εποχές, χωρίς την παρουσία αντιπάλου. Ημέρευε το κλάμα του μικρού παιδιού, έφερνε ξεκούρα-ση, έπαιρνε τον πόνο, ξεγέλαγε την πείνα και ήταν η ανταμοιβή για ένα θέλημα. Έδινε αί-γλη στην αγορά της πόλης, και το μπακάλικο «έγραφε» σε ουρανίσκους και καρδιές.
Έφταναν λίγες φτωχοδεκάρες για να το απολαύσεις. Το λουκούμι, το καθάριο ψωμί, το φρέσκο βούτυρο, η αθωότητα, η ανθρωπιά ήταν η «πανοπλία μας» απέναντι στους δύσκολους καιρούς.
Στα ανθισμένα χρόνια μας και τότε που δεκάδες αστέρια χόρευαν τρελούς χορούς στα μάτια μας, ήταν μεγάλο κατόρθωμα να φτάσουμε μέχρι το πιο ψηλό κι απόκρυφο σημείο του ντουλαπιού για να «απαλλοτριώσουμε» ένα, χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι. Κάτι σαν ρεύμα χαμηλής τάσης διέτρεχε τα δάκτυλα, και η άχνη κόλλαγε μέχρι το σαγόνι ως μάρτυρας της αξιόποινης πράξης!
Για να εξαλείψουμε δε τα αποτυπώματα και για μεγαλύτερη ευχαρίστηση, γλείφαμε όσο μπορούσαμε καλύτερα τα χείλη. Όσο για να ξεδιψάσουμε, τρέχαμε κατευθείαν στην πηγή του νερού πίνοντας με τις χούφτες. Στην πηγή που έγινε σήμερα βρύση της νοσταλγίας που στάζει αργά-αργά. Πού ψυγεία, πού πάγος και πού ηλεκτρισμός… Κι οι μπόμπιρες ούτε που έπαιρναν είδηση πώς εξαφανιζόταν το παλιό δοντάκι και πώς το κατάπιναν!
Ήταν κλεισμένα σε ωραίες τετράγωνες συσκευασίες με αρώματα βανίλιας, μαστίχας, τριαντάφυλλου και προέλευση την Πάτρα, τη Σύρο, τα Γιάννενα. Είχαν έντονη παρουσία σε όλες τις περιστάσεις της ζωής. Έδιναν γλύκα στον αρραβώνα, στη γιορτή, τη βάπτιση, το πανηγύρι. Επαναφέροντας από την κεντρική πτέρυγα του χθες εικόνες, στεκόμαστε μπροστά σε μια ιδιαίτερα ξεχωριστή: είναι οι γνώριμες μαυροφορεμένες γιαγιάδες στη σειρά, με σκυμμένο το κεφάλι μπροστά στο πεπρωμένο κι ενωμένες με τον κοινό χρόνο, να κάθονται στο πεζούλι της εκκλησίας και να γεύονται το κέρασμα με τρόπο και με ασπρισμένη την ποδιά τους! Και από το μοναστηριακό καλωσόρισμα, πώς θα μπορούσε να λείψει;
Προτείνω να το φάμε ένα λουκουμάκι και να το ευχαριστηθούμε χωρίς ενοχές. Θα ερεθίσει συναισθήματα και θα κάνουμε μαζί του ένα ωραίο και γλυκό ταξίδι θύμησης. Άλλωστε σήμερα, πολλές νεωτεριστικές τακτικές τού έδωσαν κι άλλες γεύσεις εκτός των παραδοσιακών. Και μαζί με ένα καφεδάκι πάει μια χαρά. Θα είναι για «καλό» μας! Καλό καλοκαίρι.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ