ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ απόλυτα με τοn βουλευτή Πέλλας της ΝΔ και πρώην υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Γιώργο Καρασμάνη.
ΕΛΑΒΕ την πρωτοβουλία αποστέλλοντας ανοιχτή επιστολή και προς τους 21 νεοεκλεγέντες ευρωβουλευτές, από τους οποίους ζητά να διεκδικήσουν άμεσα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη λήψη μέτρων για κοινοτικά κονδύλια προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις στους αγρότες από την κλιματική κρίση.
ΚΑΙ για να το ζητάει αυτό ένας πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, οπωσδήποτε θα γίνεται.
ΜΕΣΩ της επιστολή του ο κ. Καρασμάνης επαναλαμβάνει για μια ακόμα φορά την προειδοποίηση για τον υπαρξιακό κίνδυνο που απειλεί γεωργία και κτηνοτροφία.
ΩΣ κατεξοχήν γεωργοκτηνοτροφικός ο νομός Άρτας, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι του γνωρίζουν πολύ καλύτερα τις αρνητικές συνέπειες έναντι των εισοδημάτων τους από το φαινόμενο της κλιματικής κρίσης, που βέβαια ήρθε να προστεθεί στην αντιαγροτική πολιτική που εφαρμόζουν διαχρονικά οι κυβερνήσεις της χώρας μας, επιτείνοντας ακόμα περισσότερο την δυσχερή θέση που έχουν περιέλθει.
ΣΤΟ προηγούμενο φύλλο αναφέραμε σε σχόλιό μας ότι οι ελαιοπαραγωγοί του νομού – το ίδιο εκτιμούμε ότι θα ισχύει και σ’ άλλες περιοχές – αντιμετωπίζουν και φέτος, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το πρόβλημα της ακαρπίας.
ΤΟ φαινόμενο αυτό έρχεται να ενισχύσει την άποψη του Γιώργου Καρασμάνη που υποστηρίζει ότι η κλιματική αλλαγή απειλεί σοβαρά αγρότες και κτηνοτρόφους.
ΝΑΙ, αλλά όμως μια κυβέρνηση (σήμερα είναι της ΝΔ), δεν μπορεί να μένει απλά παθητικός θεατής, απαιτείται να δράσει καλύπτοντας το εισόδημα των αγροτών και κτηνοτρόφων που χάνεται από εξωγενείς παράγοντες.
ΟΠΩΣ, επίσης, καλούνται να δράσουν και οι ευρωβουλευτές που έχουν μια μεγαλύτερη αμεσότητα προς τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
ΣΤΗΝ Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκουν εύκολα δις ευρώ για την Ουκρανία για να αντιμετωπίσει τον πόλεμο με τη Ρωσία, όμως τί κάνει για τους πολίτες της ώστε να συναισθανθούν την στήριξή της;
ΚΟΜΜΑΤΑ του δημοκρατικού τόξου και διάφοροι αναλυτές εξαντλούν πολύ χρόνο επί των συμπερασμάτων για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, κατά τη γνώμη μας ωστόσο η λύση για την αντιμετώπισή της βρίσκεται στα χέρια των οργάνων της ΕΕ, αυτών δηλαδή που αποφασίζουν.
ΟΤΑΝ, λοιπόν, ένας πολίτης, ένας εργαζόμενος, ένας αγρότης, ένας μικροεπαγγελματίας, ένας άνεργος, ένας νέος, βλέπει την απόσταση που τον χωρίζει από μια κοινωνική πολιτική με επίκεντρο τον άνθρωπο, προς τι η απορία για το έδαφος που αφήνεται να καλλιεργηθεί από την ακροδεξιά;