Ο γείτονάς μου λοχαγός του στρατού Βαγγέλης Δούλης δεν έπεσε στο πεδίο της μάχης ως υπερασπιστής της Πατρίδας. Κόπηκε βίαια και άδικα η χαρά της ζωής του, καθώς χτυπήθηκε από τον καρκίνο στην πιο δημιουργική του ηλικία. Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε στην εκκλησία του Παντοκράτορα και η ταφή έγινε στο νέο κοιμητήριο την προπερασμένη Δευτέρα 22 του Γενάρη.
Κόσμος πολύς παραβρέθηκε να καταθέσει την αγάπη του και να τιμήσει την αξιοπρέπεια, την ευγένεια, την τιμιότητα, την καλοσύνη και την προσφορά του Βαγγέλη. Ήταν ένας αποχαιρετισμός με βουβό εσωτερικό κλάμα και πνιγμένους θρήνους. Η γιορτή πένθους που του ετοίμασαν οι δικοί του όφειλε να ταιριάξει με την υπερηφάνεια της σύντομης ζωής του.
Ήταν ένας ωραίος αξιωματικός με στοιχεία ηθικής, δικαιοσύνης, ακεραιότητας. Υπήρξε πολύ αγαπητός σε όλες τις μονάδες που υπηρέτησε, με οδηγό πάντοτε τη δύναμη της ψυχής του. Ο τελευταίος σταθμός της καριέρας του έμελλε να είναι το Πολεμικό Μουσείο της Αθήνας. Βίωσε την απρόσμενη ασθένειά του με καρτερία, μαχητικότητα, γενναιότητα και θάρρος. Η οικογένειά του στάθηκε στο πλευρό του σε όλα τα στάδια της δοκιμασίας. Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στη λατρεμένη του αδελφή Παρασκευή, που η συμπαράστασή της ήταν ανεκτίμητη.
Αναπαυμένο το σώμα του στη γλυκιά ακινησία ήταν σαν ένα σύμβολο γαλήνης. Τα λίγα λόγια αγάπης που ειπώθηκαν από τους συναδέλφους και τους ανωτέρους του, πώς να χωρέσουν τόσο πλούτο και τόση ομορφιά! Τέτοια παιδιά διαμάντια θα κατοικούν παντοτινά στις κοινωνίες μας σαν άφθαρτα εικονίσματα και αιώνια πανανθρώπινα νομίσματα. Στον αυλόγυρο της εκκλησίας μια στρατιωτική μπάντα παιάνιζε και ένα στρατιωτικό απόσπασμα απέδωσε τιμές.
Βαγγέλη, με αφετηρία την ταπεινή μας γειτονιά, το ένατο δημοτικό σχολείο και το δεύτερο γυμνάσιο και λύκειο όπου φοίτησες, κατέκτησες τον κόσμο, όμως ο θάνατος σαν πρώτη μας αλήθεια είναι ανίκητος.
Δημήτρης Ντάλας