Φρην: Είναι το μυαλό. Γι’ αυτό το λόγο λέμε σήμερα φρενοκομείο, φρενοβλαβής, έχει σώας τας φρένας.
Αυδή: Είναι η φωνή. Σήμερα λέμε έμεινε άναυδος (άφωνος).
Ύλη: Στα αρχαία είναι το δάσος. Σήμερα λέμε υλοτόμος, υλοτομία.
Φάος: Είναι το φως. Σήμερα λέμε είχε μια φαεινή ιδέα.
Δόρπος: Στα αρχαία είναι το δείπνο. Την σημερινή εποχή χρησιμοποιούμε την λέξη επιδόρπιο (επί του γεύματος ή μετά του γεύματος).
Δέρκομαι: Σημαίνει βλέπω. Σήμερα υπάρχει η λέξη οξυδερκής και όχι οξυβλέμματος.
Πέλωρ: Σήμαινε το τέρας, αλλά ακόμα λέμε πελώριος.
Θάμαι: Είναι το αρχαιοελληνικό επίρρημα που σημαίνει πολλές φορές. Γι’ αυτό το λόγο λέμε για κάποιον που συχνάζει σε ένα μέρος ότι είναι θαμώνας.
Βρύχια: Είναι τα βαθέα ύδατα. Έτσι, λοιπόν, σήμερα λέμε υποβρύχιο.
Λας: Στα αρχαία Ελληνικά είναι η πέτρα.
Σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη λα-τομείο (τομή- πέτρας). Κατά την Μυθολογία και μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η σύζυγός του Πύρρα άρχισαν να δημιουργούν ανθρώπους περπατώντας και πετώντας πέτρες πίσω τους. Από τις πέτρες που έριχνε ο Δευκαλίωνας δημιουργήθηκαν άνδρες και από τις πέτρες της Πύρρας δημιουργήθηκαν γυναίκες. Γι’ αυτό το λόγο οι άνθρωποι που γεννήθηκαν μ’ αυτό τον τρόπο ονομάστηκαν λαός.