Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι/ λαουτζίκο/ Μη λες πως θάν’ καλύτερος/ ο νυν από τον τέως/ Πως θα ’ναι/ το λυκόπουλο καλύτερο από τον/ λύκο/ Τότε μονάχα να χαρείς:/ αν θα ’ναι ο τελευταίος/ Κώστας Βάρναλης

Οπου υπάρχει χαμηλό βιοτικό επίπεδο – και ακόμα χαμηλότερο πνευματικό -, εκεί που οι άνθρωποι δεν έχουν ταξική συνείδηση, τότε οι λαοί έχουν ανάγκη από παραμύθια με βασιλιάδες, για να ξεχνούν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινότητας και να κοιμού- νται ήσυχα. Άλλωστε έτσι τελειώνουν και τα παραμύθια: «ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα».
Τα αστικά καθεστώτα με βιτρίνα τους βασιλιάδες υποτάσσουν τους λαούς χωρίς καμιά αντίσταση, για να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου και να μην τους παρενοχλούν. Αργότερα σε κάποιες χώρες τούς αντικατέστησαν με προεδρίες της δημοκρατίας για να τους παραπλανήσουν. Ένας θεσμός που δεν διαφέρει από τη βασιλεία, γιατί ο πρόεδρος στην πραγματικότητα είναι ένας «εκλεγμένος βασιλιάς».
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη ούτε από βασιλιάδες ούτε από προέδρους δημοκρατίας. Οι λαοί έχουν ανάγκη από λαϊκούς ηγέτες, σωστούς, ικανούς, να εξυπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα. Να τους παρέχουν ψωμί, μόρφωση, περίθαλψη, ασφάλεια.
Αν αυτή η ουρά χιλιομέτρων χιλιάδων ανθρώπων, αντί για λαϊκό προσκύνημα στον τέως, ήταν έξω από τη Βουλή, με καθημερινούς αγώνες, διεκδικώντας καλύτερο μεροκάματο, φθηνότερη ενέργεια, φθηνότερα φάρμακα και είδη διατροφής, τότε οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα έτρεμαν και δεν θα τάιζαν την αχόρταγη πλουτοκρατία, θα έδιναν παροχές στα ταλαιπωρημένα λαϊκά στρώματα. Άλλωστε τον πλούτο ο λαός τον παράγει και εκεί πρέπει να διανέμεται.

Πολιτικοί και πολιτικάντηδες
Λένε πως ένας πολιτικός ή ένας μονάρχης θα πρέπει να κηδεύεται, όταν πεθαίνει, δημοσία δαπάνη και με τιμές αρχηγού κράτους, για την προσφορά του στην πατρίδα.
Ένας που υπήρξε αρχηγός κράτους δεν σημαίνει ότι πρόσφερε και στην πατρίδα, αντίθετα με τις αποφάσεις του και τις ενέργειές του μπορεί να ταλαιπώρησε έναν ολόκληρο λαό και να έφερε δεινά στον τόπο.
Αρχηγοί κράτους που πλουτίζουν από το λαό δεν χρειάζονται τέτοιες τιμές ούτε λαϊκό προσκύνημα. Αντίθετα, τιμές θα πρέπει να αποδίδονται στους αρχηγούς κρατών και σε λαϊκούς ηγέτες που απέδωσαν τον παραγόμενο από το λαό πλούτο στον ίδιο το λαό.
Τιμές, επίσης, θα πρέπει να αποδίδονται και σε αυτούς που έδωσαν πνευματική και πολιτιστική τροφή στο λαό, σε αυτούς που έκαναν γνωστή την Πατρίδα στα πέρατα της οικουμένης, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Αλλά βλέπετε, ως συνήθως, η ιστορία γράφεται από τους δυνατούς και κυρίως τους ανιστόρητους.
*Ο Σπύρος Νεραϊδιώτης είναι συγγραφέας και χοροδιδάσκαλος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ