Εμπάτε, αγόρια, στο χορό, κορίτσια, στα τραγούδια,/ να δείτε και να μάθετε πώς πιάνεται η αγάπη./ Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλη κατεβαίνει/ κι από τα χείλη στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει./ Η αγάπη θέλει φρόνηση, θέλει ταπεινοσύνη,/ θέλει περπατησιά λαγού, αητού γληγοροσύνη./ Όντας διαβαίνεις με πολλούς, να κάνεις πως δε βλέπεις/ κι όντας διαβαίνεις μοναχός γλυκό φιλί να παίρνεις.

Τραγούδι το οποίο κάνει αναφορά στην αγάπη! Σ’ ένα από τα ωραιότερα και πιο ιερά αγαθά με τα οποία προίκισε η φύση τον άνθρωπο. Το συγκεκριμένο τραγούδι αναφέρει πως η αγάπη πιάνεται από τα μάτια, που είναι ο καθρέφτης της ψυχής, στη συνέχεια κατεβαίνει στα χείλη με το φιλί, που είναι η σωματική και ψυχική επαφή και από εκεί στην καρδιά για να ριζώσει και να κατοικήσει παντοτινά. Η αγάπη, όμως, για να παραμείνει, θέλει φρόνηση, ταπεινοσύνη, θυσία, καρτερικότητα, υπομονή, αρετές που αξίζουν στον άνθρωπο που θέλουμε νάναι ανώτερος.
Αλλά, δυστυχώς, σήμερα οι αρετές αυτές δεν υπάρχουν, έχουν χαθεί, γιατί η κοινωνία θέλει τον άνθρωπο να ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για τα υλικά αγαθά και να αδιαφορεί για όλα τα άλλα.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα υλικά αγαθά που απέκτησε με πολύ κόπο, τον κάνουν δυστυχισμένο και φέρνουν μέσα του ένα μεγάλο κενό. Θα ήταν διαφορετικός ο κόσμος αν υπήρχε αληθινή αγάπη. Ο άνθρωπος θα είχε ψυχική ευφορία και η κοινωνία θα ήταν πιο ζωντανή.