Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.

Όταν μάς σύστησαν για πρώτη φορά, πριν από πολλά χρόνια, μου φάνηκε ότι το πρόσωπό του είχε ένα περίεργο σχήμα. Μου φάνηκε λίγο πλακέ, έτσι σοβαρός που στεκόταν απέναντί μου και μου πρότεινε το χέρι του λέγοντας: «Χαίρω πολύ». Στο επόμενο δευτερόλεπτο είχα ήδη αλλάξει γνώμη γι’ αυτόν, όταν μου χαμογέλασε πλατιά και με ρώτησε: «Πως τα βλέπεις τα πράγματα λοιπόν;». Εκείνο το χαμόγελο άλλαξε τα πάντα. Εκείνο το χαμόγελο άλλαζε τα πάντα σε χιλιάδες ανθρώπους.
Πραγματικά είμαι περίεργος. Μπορεί άραγε κανείς να θυμηθεί το πρόσωπό του, χωρίς το χαμόγελό του; Ειδικά, στο επάγγελμά του, Γυναικολόγος – Μαιευτήρας, δεν μπορώ να αποφασίσω, αν το πιο σημαντικό όπλο του ήταν η επιστημονική του επάρκεια ή το πλατύ χαμόγελό του. Ακόμα και στις πιο σοβαρές στιγμές μπορούσε να πει κάτι ελαφρύ, να απαλύνει το φορτίο.
Θυμάμαι είχαμε μία παρουσίαση της παράταξης. «Γιατρέ», του λέω, «σε παρακαλώ να προλάβεις να έρθεις. Σε θέλουμε δίπλα μας». «Μην ανησυχείς», μου απαντά, «Μπορεί να αργήσω λίγο, αλλά θα είμαι εκεί την ώρα που πρέπει». Η ώρα περνούσε, είχαμε μαζευτεί όλοι, αλλά έλειπε ο γιατρός. Τον παίρνω τηλέφωνο. «Είμαι στο τελευταίο ραντεβού» μου λέει. «Δεν θ’ αργήσω». Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί να κοιτάζουν τους δείκτες του ρολογιού μου. Πέρασαν περίπου 20 λεπτά κι ο γιατρός πουθενά. Τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο. Μου λέει: «Για να κερδίσουμε χρόνο και οι δυό μας, έλα εσύ να με πάρεις. Περίμενε σε αλάρμ στο πεζοδρόμιο, μπροστά από το ιατρείο, για να προλάβω να τελειώσω το ραντεβού».
Μέσα μου έβραζα. Φοβόμουν μη χαλάσει η παρουσίαση της παράταξης. Ξεκίνησα αμέσως. Την ώρα που σταμάτησα με τα αλάρμ αναμμένα, βοηθούσε μία έγκυο να κατέβει τα σκαλιά του ιατρείου του. Μόλις την χαιρέτησε, ήρθε προς το μέρος μου, λίγο σκυμμένος από τη βιασύνη του να ανέβει τη μικρή ανηφόρα που μας χώριζε. Μόλις έφτασε τότε κατάλαβε ότι είχα πάει να τον πάρω με ένα μικρό «παπάκι» Yamaha του 1977, εκείνα με τον άξονα αντί για αλυσίδα. Με κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω και μου λέει: «Μ’ αυτό ήρθες να με πάρεις; Θα σκοτωθούμε». «Γιατρέ, δεν ήξερα αν θα βρω να παρκάρω για να σε περιμένω», του απάντησα.
Αμέσως μου χαμογέλασε πλατιά και μου λέει: «Γκάζωσέ το τότε να προλάβουμε». Κι ανεβαίνει με τη μία στο παπάκι. Αυτό ήταν. Πόσο να αντισταθείς στο χαμόγελό του! Με είχε ήδη ηρεμήσει. Και η παρουσίαση πήγε μια χαρά. Όπως ήδη ήξερε αυτός κι ας ανησυχούσα εγώ. Κι ας ήταν η μέρα του τεράστια και κουραστική.
Κι αυτή η μανία που είχε να βοηθά, χωρίς να σου πει ποτέ ότι θα σε βοηθήσει. Ξεκινούσε τα ιατρικά ραντεβού και για την τιμή σου έλεγε: «Θα τα βρούμε, μην ανησυχείς». Και στο τέλος, μετά τη γέννα που παρέδιδε στα χέρια σου έναν αγόραρο ή έναν κορίτσαρο, σου έλεγε: «Έχεις έξοδα τώρα. Θα τα βρούμε αργότερα, μην ανησυχείς». Και τα έβρισκες εσύ μαζί του, όπως και όποτε ήθελες. Και το πιο βασικό! Χωρίς να χρειάζεται να ανησυχείς.
Μάλλον ήταν πιο αριστερός από πολλούς άλλους αριστερούς. Δεν ξέρω καν αν το ήξερε κι ο ίδιος. Γιατί το δύσκολο δεν είναι να είσαι αριστερός, όταν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα. Τότε μπορεί να είναι και μονόδρομος. Το πιο δύσκολο είναι να μπορείς να ικανοποιήσεις όποιο καπρίτσιο έχεις, να σε ζητάνε να μπεις σε όποιο κόμμα θέλεις κι εσύ να επιλέγεις αριστερά, με τους λίγους, για να μπορείς να προσφέρεις περισσότερα.
Στέφανε, είναι αλήθεια πως λίγες ημέρες πριν σταματήσεις να μας χαμογελάς, είχαμε συμφωνήσει να κάνουμε μια μεγάλη μάζωξη με φίλους, κρασί και μεζέδες. Έτσι όπως ήρθαν τα πράματα θα την αναβάλουμε για λίγο. Αλλά μην ανησυχείς, εκεί που πήγες θα έρθουμε κι εμείς, αργά ή γρήγορα. Οπότε η συμφωνία μας ισχύει ακόμα. Μην έχεις καμία Αμφιβολία. Κι όταν ξαναβρεθούμε από κοντά να ξανατραγουδήσουμε μαζί το αγαπημένο σου «Είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό…».
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών