Θυμάμαι διαρκώς ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει πριν αρκετά χρόνια στον «Τ» ο αείμνηστος φίλος μου Ηλίας Κοίλιας: «Το Νοσοκομείο μας και τα μάτια μας!»

Οι λέξεις του καλού μου φίλου αποτυπώθηκαν μέσα μου, γιατί δεν περιείχαν σκοπιμότητες και δεν ήταν τυπικές. Όσοι έχουν μπει στο χειρουργείο ακόμη και για επεμβάσεις ρουτίνας, όπως, λένε, γνωρίζουν καλά ότι η καρδιά αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει με τα δικά της λόγια.
Έτσι κι εγώ. Θέλω να εκφράσω όσο γίνεται πιο απλά και ανθρώπινα την ευγνωμοσύνη μου για το Νοσοκομείο μας. Θέλω να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, τα συγχαρητήριά μου για την οργάνωση, την ευσυνειδησία, την καθαριότητα, και τη φροντίδα.
Ας μου επιτραπεί, όμως, να κάνω μια έκκληση σε εκείνες τις λίγες νοσηλεύτριες που φωνάζουν δυνατά διαρκώς και να πω πως αυτό είναι ανυπόφορο, ειδικά για τους ασθενείς που έχουν πονοκέφαλο ή αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Κι είναι ένα συνήθειο αυτό που έχουμε όλοι οι Έλληνες, πλην όμως δεν είναι όλοι οι χώροι το ίδιο, στο Νοσοκομείο πρέπει να υπάρχει απόλυτη ησυχία.
Είναι γνωστό ότι το Νοσοκομείο μας δοκιμάστηκε από την οικονομική κρίση και την πανδημία πάνω από δέκα χρόνια τώρα. Κι άντεξε! Κι αυτή η αντοχή οφείλεται κατά κύριο λόγο στους περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτές που είναι προσωπικότητες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεγάλου διαμετρήματος και υπερασπίστηκαν με την εργατικότητά τους το Νοσοκομείο και το ΕΣΥ.
Το πιστεύω απόλυτα αυτό, γιατί παρακολουθώ, όσο γίνεται βέβαια, τον βίον και την πολιτεία τους. Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, είναι τόσο καταξιωμένοι στη συνείδηση της τοπικής κοινωνίας-και όχι μόνο- που οι αναφορές σε πρόσωπα είναι περιττές.
Κάποιοι από αυτούς, δυστυχώς για μας, πρόκειται να συνταξιοδοτηθούν. Το κενό το οποίο θα προκύψει δεν θα είναι μεγάλο, θα είναι μέγιστο. Όπως εύστοχα επισήμανε ο Βασίλης Παππάς στον «Τ», πριν μερικούς μήνες, ίσως απαιτείται μια προεργασία, ούτως ώστε οι αντικαταστάτες τους να είναι τουλάχιστον ισάξιοι.
Κλείνοντας, ας μου επιτραπεί να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον κύριο Παύλο Στασινό. Και βέβαια, ο κύριος Στασινός δεν χρειάζεται καμία σύσταση από μένα για την εν γένει προσωπικότητά του με την οποία κέρδισε την εμπιστοσύνη όλου του κόσμου. Το μόνο που έχω να προσθέσω εγώ συμβολικά, είναι ότι σε μια Ελλάδα που φλυαρεί αστόχαστα, ο ιατρός και άνθρωπος Στασινός «σκέφτεται και μιλάει με τα θαυματουργά του χέρια»!