Έφυγε την περασμένη Παρασκευή εντελώς απρόσμενα και ξαφνικά ο καλός και γλυκύτατος φίλος μας Ναπολέων Μπαλάγκας.

Έφυγε ντυμένος την αλμύρα του Αμβρακικού, πάνω στην ώρα της ξέχειλης αγάπης του για τη θάλασσα, ο άνθρωπος με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη κι ασυννέφιαστη καρδιά. Ο άνθρωπος που η ψυχή του έμοιαζε με ξάστερο ουρανό. Κι έσπερνε αφειδώλευτα την απεραντοσύνη του στις συντροφιές και τις συνάξεις των κλονισμένων καιρών μας.

Η συνάντησή μας ήταν μια μικρή μα εξαίσια γιορτή, που ζέσταινε απαλά και αναπτέρωνε τρυφερά την ψυχή μας. Κι έμοιαζε σαν ένα κλεισμένο από καιρό ραντεβού, αλλά και σαν μια υπόσχεση ανοιχτή για το μέλλον.

Ο Ναπολέων είχε βαθιά μέσα του την απλότητα και την αυθεντικότητα του φυσικού και αισιόδοξου ανθρώπου. Ήταν το ανοιχτό πνεύμα, ο στέρεος και ξεκάθαρος λόγος, η στιβαρή και ανυποχώρητη πίστη του στη δημοκρατία, την ελευθερία, την ανθρωπιά και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ήταν η έκφραση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, η ενθάρρυνση και η ενδυνάμωση του αγώνα για το πλατύτερο άνοιγμα των δρόμων που βγάζουν απ’ το σκοτάδι στο φως και οδηγούν στην επικράτηση της ιδέας του καλού και στη νίκη του αληθινού.

Πολύτιμες και ανεκτίμητες οι στιγμές που περνούσες μαζί του. Γιατί ο Ναπολέων ενσάρκωνε το μάχιμο, άγρυπνο και αστείρευτο πνεύμα της ρωμιοσύνης. Ήταν ένας γνήσιος Ρωμιός, με το μέταλλο της φυλής που σε ανεβάζει λίγο ψηλότερα και την ακτίνα του ήλιου που φέγγει στα σκοτεινά σου περάσματα παιανίζοντας τούτους τους ατσάλινους και ρωμαλέους στίχους της ελληνικής διαχρονίας: «Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο».

Είμαστε βέβαιοι, φίλε Ναπολέων, πως μια μέρα ο κόσμος θα γίνει καλύτερος και θα νιώσει να φτερουγίζει επάνω του το χαμόγελο των ανθρώπων που, όπως κι εσύ, δεν ήταν απλώς περαστικοί από αυτή τη ζωή. Δεν είσαι πια εδώ. Μα είναι ο λόγος σου εδώ. Και η αγάπη σου. Και η υπόσχεση πως, αν δε βρίσκουμε κάτι ωραίο και ωφέλιμο να χαρίσουμε στους ανθρώπους, θα τους αφήνουμε στο τραπέζι τους σαν το ακριβότερο και ανυπολόγιστο νόμισμα της ψυχής μας ένα χαμόγελο. Σαν το χαμόγελο της δικής σου ψυχής.

Ας είναι καλό το ταξίδι σου κι απαλό το χώμα της αιώνιας κατοικίας σου, φίλε μου Ναπολέων. Θα ζεις παντοτινά σαν ένας σπάνιος, τρυφερός κι ακριβός φίλος και σύντροφος στην ψυχή όσων είχαν την καλή τύχη να σε  γνωρίσουν και να σ’ αγαπήσουν αμέριστα, σαν να έχετε ταξιδέψει στην ίδια σχεδία και να περάσατε ακέραιοι κι ανέγγιχτοι όλες τις συμπληγάδες πλέοντας δίπλα στις πύλες του μύθου και πλάι στα τείχη της ιστορίας.

Αντίο, φίλε μας Ναπολέων.