Ηταν μια όμορφη μέρα του μακρινού 1992, όταν πέντε καλοί φίλοι της πόλης μας συνέλαβαν μια ωραία ιδέα: να φτιάξουν ένα παρεΐστικο και πολυμελές μουσικό σχήμα, να το ονομάσουν «Αρτινή παρέα» και η λειτουργία του να είναι καθαρά ερασιτεχνική.
Τάκης Κρεμπούνης, Σπύρος Τρομπούκης, Γιώργος Νύχτης, Τάσος Ζέρβας και ο αξέχαστος Μιχάλης Αλίβερτης, έβαλαν τα θεμέλια. Η ομάδα πλαισιώθηκε από αρκετούς εκλεκτούς συμπολίτες μας και η πορεία της στο χρόνο -με κάποιες εναλλαγές προσώπων- τους δικαίωσε. Έγιναν οι ψάλτες της ζωής στη μικρή κοινωνία μας. Η υπερβολική τους αγάπη για το τραγούδι και τη μουσική, το καλό ρεπερτόριο, τα καλά φωνητικά έφεραν ένα άριστο μουσικό αποτέλεσμα.
Έρωτας η ρομαντική παρέα, που προκαλούσε ενθουσιασμό και ισχυρές εκρήξεις συναισθημάτων σε κάθε της εμφάνιση στην πόλη μας ή μακριά απ’ αυτή. Τρεις δεκαετίες τώρα η μουσική τους κίνηση ισοδυναμεί με μια ζωή. Ξεκίνησαν τα περισσότερα μέλη στην ωριμότητά τους και σήμερα κατέληξαν «έφηβοι» ασπρομάλληδες. Οφείλουμε εδώ να υπογραμμίσουμε ότι ο χαρακτηρισμός δεν αφορά τις καλές Κυρίες, που ο χρόνος δεν περνά καθόλου από το μαλλάκι τους!
Υπήρξαν πρωτεργάτες στην κοινωνική ψυχαγωγία με αστικό στίγμα, γύρισαν το χρόνο ανάποδα με όχημα τη νοσταλγία και έβαλαν χρώμα λαμπερό στον μουσικό πολιτισμό του τόπου μας. Από τις πλαγιές των προσώπων και την δεξιοτεχνία των δακτύλων τους ξεπηδούσε πάντοτε μια συγκίνηση κι ένας λυρισμός. Μας φωτίζει σήμερα ο αειθαλής Σπύρος με την γλυκιά μορφή του και μας μαγεύει με το ακορντεόν του. Λατρεία οι κιθάρες τού Τάκη, του Τάσου και η φυσαρμόνικα του Γιώργου. Εμφανέστατη η απουσία της άλλης φυσαρμόνικας του φλογερού Μιχάλη. Αξία ανεκτίμητη και τα υπόλοιπα όργανα.
Πρόκειται για ένα πειθαρχημένο σχήμα με ρόλους ακρίβειας σαν ένα καλοκουρδισμένο μελωδικό ρολόι. Παίζουν για μας με την καρδιά τους και για τους ίδιους με την ψυχή τους. Τραγουδούν με τόσο εκφραστικό τρόπο, ωσάν οι στίχοι να είναι η προσωπική τους ιστορία. Έχουν όλοι μια γαλήνια όψη, που σου δίνουν την εντύπωση ότι… προσεύχονται και υμνολογούν. Βγάζουν με χαρά το μέσα τους και μοιράζουν αγάπη και μεταλαβιά. Το παλιό το κάνουν διαρκές και πάντα επίκαιρο. Πήραν το παραδομένο τραγούδι και το τίμησαν. Δεν το χάλασαν, το ομόρφυναν και το υπηρέτησαν με συνέπεια. Πήραν τα ξεχασμένα και μας έδειξαν ότι η μνήμη κερδίζει πάντα την λήθη. Γνωρίζουν καλά πού μπορούν να φτάσουν οι μουσικές τους δραστηριότητες και ποιά είναι τα όριά τους.
Τους απολαμβάνει πάντοτε ο κόσμος που τους ακολουθεί και αυτοί ανταποκρίνονται με σεμνότητα στο απαιτητικό τους έργο. Φορτώθηκαν παράσημα και τρόπαια ολόχρυσα: την αγάπη μας! Γεμίζουν τις αίθουσες όπου εμφανίζονται με τα καταπραϋντικά τους ακούσματα και εισπράττουν το δυνατό παρατεταμένο χειροκρότημα, τον σεβασμό και την βαθιά υπόκλιση.
ΥΓ 1: Το μικρό αυτό αφιέρωμα του «Ταχυδρόμου» έγινε με αφορμή την πιο πρόσφατη εμφάνισή τους στην πόλη μας για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής καταγραφής. Εκεί βρήκαν την ευκαιρία να… χλευάσουν τον χρόνο, τον μισητό κορωνοϊό, να υμνήσουν την ζωή και να διώξουν όλα τα κακά μακριά. Παρόντες, εκτός των προαναφερθέντων, ο κιθαρίστας Χρυσόστομος Ψητόπουλος και οι καλλίφωνοι: Ελένη Γελαράκη, Έφη Ευστρατιάδη, Γεωργία Κρανιώτη, Πόπη Μυτιληναίου, Ελένη Πέτσα, Ελένη Πλόσκα, Γιώτα Σιώζου, Τάκης Βάσσος, Αντώνης Βαρθαλίτης, Γιάννης Νίκας, Νίκος Παπαδημητρίου, Μπάμπης Παπάζογλου, Γιάννης Πέτσας και Γιώργος Πέτσας. Μέγας απών, ο μαέστρος Νίκος Δάφνος, λόγω προβλήματος υγείας. Δικαιούνται πάντα, οι αειθαλείς τροβαδούροι, να ονειρεύονται, να διασκεδάζουν και να μας κοινωνούν τα καταπληκτικά βαλσάκια τους.
ΥΓ 2: Είναι κι ένα μικρό αντίδωρο απ’ όλους εμάς, για το μεγάλο δώρο που μας έκαναν όλα αυτά τα χρόνια της γόνιμης παρουσίας τους.