Είναι άμεση προτεραιότητα να δημιουργηθεί κοιμητήριο μικρών Ζώων συντροφιάς.

Όταν χάνεται ο μικρός μας φίλος δεν υπάρχει τρόπος να τον θάψουμε. Πραγματικά είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Πέρα από την πραγματική απώλεια έχεις να αντιμετωπίσεις και την πραγματική ανυπαρξία νομοθετικού πλαισίου για το νόμιμο ενταφιασμό του ζώου. Απαγορεύεται να το θάψεις οπουδήποτε. Είναι αδύνατον να το θάψεις σε κατοικημένη περιοχή. Θα πρέπει να ταφεί σε ορισμένο βάθος. Να πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις. Αν το ζώο είναι μολυσμένο επί παραδείγματι από φόλα δεν θα πρέπει να μολυνθούν τα υπόγεια ύδατα. Εάν έχει μολυσματική ασθένεια επίσης θα μολυνθεί η περιοχή.
Πού καταλήγουν όλα αυτά τα τετράποδα φιλαράκια μας όταν πεθαίνουν; Άγνωστο. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορείτε να ομολογήσετε σε κανέναν που το θάψατε. Γιατί σίγουρα, όπου και να έγινε αυτό, έγινε παράνομα. Πού πηγαίνουν τα άλογα όταν πεθάνουν; Τα κουνέλια, οι γάτες, τα σκυλιά, τα κουτάβια, τα καναρίνια; Δε ξέρω αν υπάρχει παράδεισος γι’ αυτά σε κάποια θρησκεία. Το σίγουρο είναι ότι εδώ, σ’ αυτόν τον κόσμο, το χειρότερο που θα μπορούσε να τους συμβεί, είναι να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων…
Το πιο τραγικό σενάριο είναι να βρεθούν σε καμιά χωματερή. Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτή θα είναι η κατάληξη! Δε χρειάζονται άλλα τραγικά παραδείγματα. Λόγοι δημόσιας υγείας, λόγοι υγειονομικού ενδιαφέροντος, αλλά και συναισθηματικοί παράγοντες, απαιτούν την δημιουργία νεκροταφείου ζώων. Αποτελεί άμεση προτεραιότητα για μια πόλη που σέβεται τον εαυτό της.