Διαβάζουμε στον πρώτο Ολυνθιακό λόγο του Δημοσθένη: «Τὸ γὰρ εὖ πράττειν παρὰ τὴν ἀξίαν ἀφορμή τοῦ κακῶς φρονεῖν τοῖς ἀνοήτοις γίγνεται· διόπερ πολλάκις δοκεῖ τὸ φυλάξαι τἀγαθὰ τοῦ κτήσασθαι χαλεπώτερον εἶναι». Πράγμα που σημαίνει σε απλά σημερινά ελληνικά πως το να ευημερεί κανείς χωρίς να το αξίζει γίνεται για τους ανόητους αφορμή να σκέφτονται βλακωδώς· γι’ αυτό ακριβώς πολλές φορές φαίνεται πως το να διατηρήσει κανείς τα αγαθά είναι πιο δύσκολο από το να τα αποκτήσει.
Δεν χωρά καμιά αμφιβολία πως φλύαροι και παρατρεχάμενοι είναι κυρίως αυτοί που έχουν άδικο. Κι αυτοί που ση-κώνουν κουρνιαχτό, είτε με τις κραυγές και τις απειλές τους είτε με τα έργα και τις παραστάσεις τους, είναι αυτοί που βρέθηκαν, με τον έναν τον άλλον τρόπο, να κατέχουν θέσεις και αξιώματα χω-ρίς να το αξίζουν. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Έχει την ιστορία του. Είναι σύνηθες να αναρριχώνται διάφοροι καιροσκόποι σε θέσεις εξουσίας και να ευημερούν χωρίς να διαθέτουν ουσιαστικά προσόντα. Αρκεί μόνο να τους λείπει το φιλότιμο και στη θέση του να έχουν βάλει το θράσος. Και με τούτο το θράσος αποκτούν και το δικαίωμα να επιδεικνύονται και να επαίρονται.
Ποτέ άλλοτε, ωστόσο, η μεταπολιτευτική Ελλάδα δεν έζησε αυτή την παρακμή και τη σήψη που ζει σήμερα. Ποτέ άλλοτε δε μαζεύτηκαν στην κυβέρνησή της τόσοι ελαφρόμυαλοι και ιδιοτελείς, η μόνη απασχόληση των οποίων είναι η τακτοποίηση των δικών τους λογαριασμών και η συκοφάντηση με χυδαίους τρόπους εκείνων που αποκαλύπτουν τη μηδαμινότητά τους και τα πονηρά τους έργα. Ποτέ άλλοτε μέλη μιας κυβέρνησης, με πρώτον και καλύτερο τον πρωθυπουργό, που αυτοδιαφημίστηκαν ως άριστοι, δεν δέχτηκαν τόση απαξίωση, δεν βρίστηκαν με τις πιο ακραίες εκφράσεις και δεν χαρακτηρίστηκαν εγκληματική οργάνωση, σκουλήκια, μαφία και τέτοια. Και φυσικά δεν φταίνε γι’ αυτό εκείνοι που τους βρίζουν, φταίνε αυτοί που τους προκαλούν, κυρίως με την ιδιοποίηση και την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας. Και μοιάζουν να το διασκεδάζουν κιόλας με τις βρισιές που δημοσίως, προφορικώς και εγγράφως, εκτοξεύονται εναντίον τους.
Ποτέ άλλοτε ένα ολόκληρο κράτος -βουλή, κυβέρνηση, δικαιοσύνη- δεν έσ-τησε χαρακώματα απέναντι στον λαό και δεν επιχείρησε να διασύρει με ειρωνικά και υποτιμητικά σχόλια τις διεκδικήσεις του και τους αγώνες του. Ποτέ άλ-λοτε δεν συσπειρώθηκαν τόσο ανοίκεια και τόσο βάναυσα και οι τρεις εξουσίες του κράτους για να αντιπαρατεθούν με τόσο λυσσώδη τρόπο στο δικαίωμα των πολιτών που από εγκληματική αμέλεια του κράτους έχασαν τα παιδιά τους να μά-θουν την αιτία του θανάτου των παιδιών τους. Ποτέ άλλοτε η απαράδεκτη και νοσηρή αυτή στάση του κράτους απέναντι στον λαό δεν έφερε τόση θλίψη, τόση μελαγχολία, αλλά και τόση οργή.
Ποτέ άλλοτε το ψέμα, η υποκρισία και η ιδιοτέλεια δεν γαντζώθηκαν με τόσο ζήλο στην εξουσία και δεν ταυτίστηκαν μαζί της, τόσο που χάθηκε πλέον και η παραμικρή εμπιστοσύνη του πολίτη στους θεσμούς της. Ποτέ άλλοτε η δη-μοκρατία δεν πλησίασε τόσο κοντά τη δικτατορία και δεν εξελίχτηκε σε οικογενειοκρατία με όλες τις γραφικότητες που συναντά κανείς στα δικτατορικά καθεστώτα. Και είναι απορίας άξιο: εκεί που συνέρχεται το υπουργικό συμβούλιο για να συζητήσει και να οργανώσει τη δημόσια ζωή της χώρας, δεν βρίσκεται κανένας που να αισθάνεται πως κατέχει με την αξία του τη θέση του εκεί, για να βάλει τις φωνές, μπας και βάλει κάποια πράγματα στη θέση τους;
Και τέλος: ποτέ άλλοτε αυτά τα σοφά λόγια του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη, που ειπώθηκαν και γράφτηκαν στην Ελλάδα πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, δεν βρίσκουν την τέλεια εφαρμογή τους στη σημερινή ελληνική κυβερνώσα κα-τάσταση του 21ου αιώνα. Γιατί κάπως έτσι, με αυτόν δηλαδή τον θρίαμβο της αναξιότητας, μπορεί να εξηγηθεί το γε-γονός ότι η πλειονότητα του ελληνικού λαού έχει εναποθέσει τις ελπίδες της για την τιμωρία των κατά συρροή εγκληματικών πράξεων και την αποκατάσταση της δικαιοσύνης όχι στους αντίστοιχους ελληνικούς θεσμούς, αλλά σε μια Ευρωπαία εισαγγελέα, που ήρθε στη χώρα μας για να καθαρίσει, κατά την έκφραση της ίδιας, την κόπρο του Αυγεία, που η μπόχα του έχει κατακλύσει ολόκληρη τη χώρα!
Κι αναρωτιέμαι με ανησυχία και φόβο: δε νιώθει κανείς εκεί μέσα λίγη ντροπή για όλα αυτά; Κι όμως υπάρχουν μεταξύ των μελών της κυβέρνησης επιστήμονες που διδάχτηκαν τα κλασικά γράμματα και πέρασαν από σχολές των θεωρητικών επιστημών. Και σίγουρα θα έπεσαν στην αντίληψή τους κάποιες από τις μεγάλες, οικουμενικές και διαχρονικές αυτές αλήθειες που διατύπωσαν οι αρχαίοι Έλληνες. Είναι θέμα ελληνικής παιδείας και φιλοτιμίας να βάλουν ένα φρένο σε όλους αυτούς που κακοποιούν με την αναξιότητά τους τους θε-σμούς και οδηγούν την Ελλάδα στον απόλυτο εξευτελισμό.

*Ο Δημήτρης Βλαχοπάνος είναι
φιλόλογος και συγγραφέας