Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές η εθνική μας πανηγυρίζει για την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα μπάσκετ, του πρώτου μεταλλίου της μετά το (πάλι χάλκινο) μετάλλιο του 2009. Είναι οπωσδήποτε μια σημαντικότατη επιτυχία για την ελληνική καλαθοσφαίριση, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι σ’ αυτό το πρωτάθλημα δεν κατάφεραν να φτάσουν στους τέσσερις καλύτερους η πρώην πρωταθλήτρια Ισπανία, η ασημένια ολυμπιονίκης Γαλλία, η χάλκινη ολυμπιονίκης (και ασημένια στο παγκόσμιο) Σερβία.
Σε κάθε περίπτωση μια αθλητική επιτυχία δεν έχει άμεσο και ουσιαστικό αντίκτυπο στη ζωή των κατοίκων μιας χώρας. Δεν θα βελτιωθεί η εκπαίδευση επειδή νικήσαμε τους Φινλανδούς που (λέγεται ότι) έχουν καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα από το δικό μας. Δεν θα αναπτυχθεί η γεωργία μας επειδή νικήσαμε τους Ισπανούς που μας ανταγωνίζονται στις αγορές του λαδιού, ούτε ξαφνικά θα αποκτήσουμε τις καταπληκτικές αυτοκινητοβιομηχανίες, επειδή νικήσαμε τους Ιταλούς που περηφανεύονται για τις Φεράρι και τις Λαμποργκίνι τους.
Η νίκη μας επί των Φινλανδών και η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, όπως, φυσικά, δεν ήταν και εθνική καταστροφή η ήττα μας στον ημιτελικό με την Τουρκία, όσο κι αν τα σόσιαλ μήντια επιχείρησαν να την εμφανίσουν περίπου σαν μια πανωλεθρία του έθνους μας από τον ιστορικά ορκισμένο εχθρό μας (και με τη βοήθεια, βέβαια, μερικών θερμοκέφαλων Τούρκων παικτών που νομίζουν ότι πιάσαν τον ταύρο από τα κέρατα επειδή κέρδισαν την ομάδα στην οποία παίζει ο Γιάννης Αντετοκούμπο). Γιατί, τότε, όλοι μας σχεδόν, δακρύσαμε από χαρά με την απονομή του μεταλλίου, όσο κι αν καρδιοχτυπήσαμε στα τελευταία δευτερόλεπτα, όταν και με το απίστευτο «σπρώξιμο» της διαιτησίας (αντιαθλητικό το απλό του Παπανικολάου, ανύπαρκτο φάουλ στον ίδιο παίκτη, απλό το καθαρό αντιαθλητικό στον Γιάννη, τρίποντο ενώ ο Φινλανδός πατούσε γραμμή κ.λπ.) η αντίπαλη ομάδα επιχείρησε να «γυρίσει» το παιχνίδι;
Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα συναισθήματα (αγωνία, πάθος, χαρά, λύτρωση) δεν προκύπτουν μόνο από τη νίκη αυτή καθαυτή, ούτε καν από το ίδιο το παιγνίδι (που για 38 λεπτά ήταν φανταστικό). Προκύπτουν από το μήνυμα που περνάει αυτή η ομάδα (παίκτες και προπονητής) με τη στάση τους, με τη στοχοπροσήλωσή τους, με την ομαδική τους διάθεση, με την επικοινωνία που δείχνουν ότι έχουν, με την αφοσίωσή τους στο εθνόσημο και τη γαλανόλευκη φανέλα.
Είναι το μήνυμα που δίνει ο ίδιος ο καλύτερος παίχτης του κόσμου στη συνέντευξή του: όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή «πέφτουν». Σημασία δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πώς θα αντιδράσεις, για να ξανασηκωθείς. Κι αυτό είναι και το μήνυμα που θα πρέπει να αποκομίσουμε από την ίδια την πορεία της εθνικής μας ομάδας, η οποία για 16 χρόνια προσπαθούσε να φτάσει στην κατάκτηση ενός μεταλλίου, χωρίς, μέχρι τώρα, να το έχει καταφέρει. Αλίμονο αν στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας οι παράγοντες της ομάδας εγκατέλειπαν την προσπάθεια! Δε μπορώ να φανταστώ κάποιον να σκέφτεται πως αφού δε μπορούμε να κατακτήσουμε κάτι για 2, 5, 10 χρόνια, δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε. Κι αυτό είναι κάτι που επίσης έχει προσφέρει στην ομάδα ο Γιάννης Αντετοκούμπο, ο αδιαμφισβήτητος αστέρας του αθλήματος στις μέρες μας.
Ο Γιάννης αντιλαμβάνεται κάτι που ακόμα και αρκετοί εκπαιδευτικοί έχουν παραμελήσει. Ότι ο άνθρωπος, αν θέλει να διδάξει κάποιον, το κάνει, πρώτα και καλύτερα, με το παράδειγμά του και τη στάση ζωής. Όπως είπε και ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπο, μετά το παιχνίδι, δεν θέλει να λέει πολλά λόγια, αλλά αφήνει τις πράξεις του να μιλήσουν γι’ αυτόν. Ποιος λοιπόν θα εγκατέλειπε την προσπάθεια, όταν ο ίδιος ο Γιάννης, παρά τα εκατομμύρια του ΝΒΑ, παρά τις «σειρήνες» των Μιλγουόκη Μπακς, παρά τον κίνδυνο ενός σοβαρού τραυματισμού που θα μπορούσε να θέσει τέλος στην καριέρα του, βρισκόταν εκεί, στις επάλξεις της εθνικής ομάδας τα τελευταία σχεδόν 10 χρόνια; Απουσίασε μόνο δύο φορές, λόγω τραυματισμού κι εγχείρισης, αλλά, όποτε μπορούσε κι η ομάδα τον χρειαζόταν, αυτός ήταν εκεί.
Και ποιος Έλληνας δεν θα νιώσει ότι πρέπει να κάνει τα πάντα για την πατρίδα του όταν ακούει έναν πρωταθλητή του ΝΒΑ, έναν παίχτη που έχει κερδίσει τίτλους ΠΠΠ (Πιο Πολύτιμου Παίχτη-MVP) στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, να λέει ότι το χάλκινο μετάλλιο που κέρδισε με τη φανέλα της πατρίδας του είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα στη ζωή του;
Όπως, όμως, συνέβη και στα παιχνίδια της ομάδας μας στο γήπεδο, έτσι και στα παραδείγματα, ο Γιάννης έχει πανάξιους συμπαραστάτες. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τα λόγια του αρχηγού της ομάδας, Κώστα Παπανικολάου, στις δηλώσεις του, μετά τη νίκη μας επί της Λιθουανίας;
Όταν θα μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες του, ο αθλητής μας πέρασε μηνύματα ουσιαστικά για τους νέους, λέγοντας: «Όλοι οι γονείς λέμε ότι αυτό που θέλουμε είναι να δούμε τα παιδιά μας να γίνονται καλοί άνθρωποι στην κοινωνία και χρήσιμοι, πως περιμένουμε να το δούμε αυτό όταν βλέπουμε τα σχόλια που γίνονται από μεγαλύτερους σε ηλικία; Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας ο αθλητισμός και του τι είμαστε ως λαός. Ας αλλάξουμε το τσιπάκι, να βλέπουμε το θετικό και όχι το αρνητικό και τα άσχημα».
Αυτή τη στάση ζωής θα πρέπει να προβάλλουν όσοι έχουν τη δυνατότητα να απευθύνονται στον κόσμο, από μια θέση οιονεί προτύπου και όλη η ομάδα, ο Βασίλης Σπανούλης, ο Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας Αντετοκούμπο, ο Κώστας Παπανικολάου, ο Κώστας Σλούκας, ο Τάηλερ Ντόρσεη, ο Βασίλης Τολιόπουλος, ο Δημήτρης Κατσίβελης, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ, ο Ντίνος Μήτογλου, έχει αντιληφθεί ότι πρέπει να εκπέμπει μεγαλείο και ταπεινότητα ταυτόχρονα, αγάπη για το άθλημα αλλά και για την ομάδα, αλληλεγγύη και αλληλοϋποστήριξη για την επίτευξη του κοινού στόχου.
Και είναι ευχής έργον ότι και άλλοι αθλητές το περνούν αυτό το μήνυμα, με προεξάρχοντες τον Μίλτο Τεντόγλου και τον Εμμανουήλ Καραλή. Ας ευχηθούμε στους δύο τελευταίους να έχουν κι αυτοί επιτυχίες στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου στο Τόκυο.
