ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι δεν υπάρχει πλέον άλλο σκαλοπάτι για να πέσει πιο χαμηλά η Άρτα.
ΠΟΤΕ από τη μεταπολίτευση και μετά δεν γνώρισε τέτοιο επικίνδυνο κατήφορο κι αν δεν αλλάξει κάτι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να συνέλθει.
Η αποψίλωση που γνωρίζει δεν έχει προηγούμενο, αλλά ούτε και σταματημό, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζεται με απαξίωση και χωρίς να υπολογίζεται από την κεντρική εξουσία.
ΕΦΤΑΣΑΝ μάλιστα στο σημείο να μην ειδοποιήσουν κανένα από τις τοπικές αρχές για το στρατόπεδο που κλείνουν περιφρονώντας ταυτόχρονα μια ολόκληρη κοινωνία.
ΟΣΑ μαθαίναμε ήταν από διαρροές και πληροφορίες που αντλούσαν συμπολίτες μας, οι οποίοι διατηρούσαν ρόλους και αξιώματα, απευθυνόμενοι σε διάφορες πηγές από ενδιαφέρον αλλά και ευαισθησία.
ΠΡΙΝ βγει η ψυχή όλοι ελπίζουν σε κάποιο θαύμα, κάτι που φυσικά δεν ίσχυσε στην περίπτωση του στρατοπέδου «Βερσή».
ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ η τελευταία πράξη να παιχθεί στις 19 Σεπτεμβρίου γιατί αυτό ανέφεραν οι πληροφορίες, μόνο που ο οριστικός αποχαιρετισμός θα γίνει μια βδομάδα αργότερα εν μέσω έντονης συγκινησιακής φόρτισης.
ΤΟ στρατόπεδο της Άρτας μετά από έναν αιώνα ζωής και πλέον δεν υπάρχει πια, οι πόρτες έκλεισαν και μπήκε λουκέτο την περασμένη Παρασκευή.
ΠΑΝΕ οι ορκωμοσίες φαντάρων, πάει ο ήχος των σιωπητηρίων που ακούγονταν σ’ όλη την πόλη, πάνε οι γονείς των στρατιωτών που έρχονταν να τους δουν, πάνε τα αγήματα του στρατού στις παρελάσεις σε κάθε εθνική επέτειο, πάνε οι περιπολίες που εν πολλοίς δρούσαν αποτρεπτικά στο ενδεχόμενο πυρκαγιάς, πάνε οι γνωριμίες με την Άρτα αξιωματικών και υπηρετούνταν την πατρίδα, χάνονται όλα αυτά.
Ο,ΤΙ δεν έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, το έκανε η νυν κυβέρνηση και ο υπουργός της Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, χωρίς – δυστυχώς – να βρίσκει καμία αντίσταση από την πλειοψηφία των τοπικών αρχών.
Ο,ΤΙ δεν πέρασε κατά το παρελθόν από πεφωτισμένους, στιβαρούς και με πολιτική πυγμή πολιτικούς και άλλους εκπροσώπους του νομού, το κατάφερε εντελώς αναίμακτα και πολύ βελούδινα.
Ο Νίκος Δένδιας, δεν συνάντησε την παραμικρή άμυνα, παρά τη θέληση του Αρτινού λαού για αντίσταση ώστε το στρατόπεδο να παραμείνει όρθιο και ζωντανό.
ΑΦΟΡΜΗ γι’ αυτό το σημείωμα αποτέλεσε το οριστικό «τέλος εποχής» του, δημιουργώντας πολύ άσχημα συναισθήματα στην συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ωστόσο, έρχονται συνειρμικά στο νου μας και άλλα πλήγματα που δεχόμαστε, που σε συνδυασμό με τη χαριστική βολή του στρατοπέδου, δικαιολογούν πιστεύουμε τον ισχυρισμό μας για τον… πάτο του βαρελιού στον οποίο πλησιάζουμε.
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ στα πιο εμβληματικά σημεία τοπικής αναφοράς και πρώτα απ’ όλα στο νοσοκομείο, το οποίο κατά κοινή ομολογία ψυχορραγεί, καθώς παρά τις συνεχείς εκκλήσεις δεν στελεχώνεται με το απαραίτητο ιατρικό προσωπικό.
ΕΝ τω μεταξύ θα επιμείνουμε στην απώλεια 7 εκατ. ευρώ, ποσό που είχε εγκριθεί για τη γεφύρωση Άρτας – Κεραματών πλην όμως με την ολόπλευρη συναίνεση του δημάρχου Αρταίων Χριστόφορου Σιαφάκα μεταφέρονται για τη διπλή γεφύρωση που σχεδιάζει η Περιφέρεια Ηπείρου, εκδηλώνοντας έτσι πλήρη αδυναμία για διεκδίκηση νέας χρηματοδότησης.
Η ευθύνη γι’ αυτή τη ντροπιαστική υποχώρηση δεν επιμερίζεται στην κεντρική εξουσία, αλλά αποτελεί τοπική ενδοτικότητα, όπως επίσης με ευθύνη του δημάρχου Αρταίων χάνονται 12 εκατ. ευρώ για το ΞΕΝΙΑ, πληρώνοντας οι συνδημότες μας τα καπρίτσια του, θεωρώντας ότι μπορεί να λειτουργήσει ξανά ως ξενοδοχείο.
ΠΙΟ χαμηλά, επομένως, γίνεται να πέσουμε;