Η πανσέληνος του Οξύριγχου με βρήκε στα πάτρια εξ αγχιστείας εδάφη για να είμαι απόλυτα ειλικρινής.
Δεν ήμουν ποτέ λάτρης της ιδιοποίησης, αλλά εραστής της λατρεμένης μας φύσης και της πολιτισμικής μας πλούσιας παράδοσης και κληρονομιάς. Την λίμνη Ζηρού σπούδασα από τριακονταετίας και πλέον, όταν τα βέλη του έρωτα με λάβωσαν σε μια ακτή της, μακριά από τα μάτια του κόσμου… Εκεί μαζί με την Αναστασία γνώρισα τα κτήρια που φιλοξενούσαν τα φτωχά παιδιά, τα νόθα και τα ορφανά. Τη δεκαετία του ΄50, εκεί χτίστηκε, από Ελβετούς αρχιτέκτονες, η Ζηρόπολη ή Παιδόπολη της Βασιλίσσης Φρειδερίκης, η οποία ονομάστηκε Άγιος Αλέξανδρος.
Σκοπός ήταν η περίθαλψη των ορφανών του Β΄ παγκοσμίου και του εμφυλίου πολέμου και λειτούργησε έως το 1980. Οι εγκαταστάσεις λειτούργησαν ξανά τη δεκαετία του ΄90 για τη στέγαση 2.000 Αλβανών οικονομικών προσφύγων. Σήμερα, τα κτίρια που άλλοτε στέγαζαν τα άπορα παιδιά της περιοχής ήξερα ότι είναι εγκαταλελειμμένα… Ταυτόχρονα, η παραμονή μου συνέπεσε με τη μεγάλη φωτιά της παραμονής του Δεκαπενταύγουστου που αφανίστηκαν στο καταστροφικό πύρινο μέτωπο περίπου 30.000 στρέμματα γης, ζωντανά και περιουσίες…
Μια επιτόπια προσωπική αυτοψία με έφερε στη λίμνη όταν τα κακοφορμισμένα μηνύματα του 112 σταμάτησαν να ηχούν. Δειλά και διστακτικά κινούμουν προς το σημείο από την είσοδο του ναού της Παντάνασσας, ο οποίος χτίστηκε μετά την κατάρρευση της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Λέγεται ότι είναι μία από τις τρεις μονές που έκτισε ο δεσπότης Μιχαήλ Β΄ ως εξιλέωση για όσα έκανε στη σύζυγό του Θεοδώρα, την Αγία της Άρτας…
Καταγράφοντας τις ζημιές στο θυμικό μου, όχι ως ειδικός, ούτε ως πραγματογνώμων, ούτε και ως απεσταλμένος κάποιας υπηρεσίας, αλλά ως φυσιολάτρης της περιοχής που αγάπησα, είδα τα όσα τις προηγούμενες μέρες συντελέστηκαν.
Τα κτήρια – δυστυχώς – είχαν παραδοθεί στις φλόγες, αλλά η αισιοδοξία μου όσο έμπαινα στον κυρίως περιβάλλον της λίμνης μεγάλωνε καθώς η χλωρίδα επέζησε. Ένα όμως άρμπουρο με ξάφνιασε και προς στιγμήν πίστεψα ότι στη λίμνη υπάρχει τουλάχιστον ένα πειρατικό καράβι. Με το που πλησίασα επανήλθα στα συγκαλά μου. Δεν ήταν καράβι, αλλά ένας ιστός που έμοιαζε με κατάρτι και κάποιες εγκαταστάσεις που θύμιζαν κωπηλατική εγκατάσταση και όχι μόνο!
Περίγυρα από τα αναποδογυρισμένα κανό – σκάφη, όπως τα αντικρύζεις στα μουράγια, είδα και άλλες εγκαταστάσεις με τραπεζοκαθίσματα, πολυθρόνες σκηνοθέτη σε εστεγασμένα ξύλινα κιόσκια, που έδειχναν να είναι πρόσφατα δημιουργήματα. Απέδωσα στο Δήμο αμέσως τα εύσημα για την αξιοποίηση του χώρου και επέστρεψα με το δισάκι μου γεμάτο ρεαλιστικά δεδομένα, παρά την κόλαση του Δάντη, καθόσον το αναψυκτήριο δεν λειτουργούσε να απολαύσω έναν καφέ (Τι ζητούσα κι εγώ).
Μετά την αποτίμηση των ζημιών επέστρεψα περιχαρής στην Αθήνα. Αναδιφώντας περαιτέρω τις εξελίξεις για τα μέτρα υπέρ των πυρόπληκτων, έπεσα σε νέα από την περιοχή δημοσιεύματα. Επρόκειτο για όμορφες αναρτήσεις και ηχητικά περιβεβλημένα μουσικά βίντεο να δείχνουν τον χώρο της λίμνης που τελικά σώθηκε. Από την πρώτη στιγμή, όμως, διαπίστωσα ότι το περιεχόμενο έκρυβε ερμαφρόδιτες πληροφορίες που αγνοούσα την πραγματική τους αλήθεια, λόγο πολυετούς μου απουσίας.
Αναθεώρησα και πλέον αναζητώ την αλήθεια. «Σταματήστε να κυνηγάτε αυτόν τον άνθρωπο…», έλεγε μια δημοσίευση στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης ομάδα της Άρτας. Από πληροφορίες που άρχισα να συγκεντρώνω, διαπίστωσα άμεσα τη διαμάχη με πολίτη, όπως ισχυρίζονται πηγές του Δήμου για μεγίστου βαθμού αυθαιρεσία. Την αλήθεια δεν την γνωρίζω και δεν τάσσομαι υπέρ τινός. Η πολιτεία αλήθεια όμως τι κάνει, αν πρόκειται για μεγίστου βαθμού αυθαιρεσία; Το βιντεοληπτικό θέαμα που προσωπικά αντίκρυσα ήταν πραγματικά εξωραϊστικό, αλλά αν όλα αυτά έγιναν ερήμην της πολιτείας αυθαίρετα, ως πολίτης δικαιούμεθα τόσο εγώ όσο και άλλοι κάτοικοι της περιοχής την αλήθεια και την επιβολή των νόμιμων κυρώσεων. Αν όχι…
*Ο Νίκος Καραδήμας είναι συγγραφέας με καταγωγή από την Άρτα
