Του Χρήστου Γερ. Σιάσου

Στο χωριό Χαλκιόπουλο, στην περιοχή του Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας και κοντά στη λίμνη των Κρεμαστών, στο όρος Καλάνα, βρίσκεται το σπήλαιο του Αγίου Ανδρέα του Ερημίτη.
Ο Άγιος Ανδρέας, γεννημένος το 1209 στο Μονοδένδρι της Ηπείρου, από φτωχή οικογένεια, εργαζόταν στα κτήματα του πατέρα του. Έπειτα από τις δουλειές παρακολουθούσε τις ακολουθίες της εκκλησίας. Όταν μεγάλωσε, παντ-ρεύτηκε και απέκτησε πολλά παιδιά. Η οικογένειά του υπήρξε υπόδειγμα χριστιανικής οικογένειας, που φρόντιζε για την προκοπή και την ανατροφή των παιδιών της, ώστε να βρίσκονται πάντα στον δρόμο του Θεού.
Ο Ανδρέας αγάπησε την ασκητική ζωή, ώσπου κάποια στιγμή εγκατέλειψε την οικογένειά του για να βρεθεί στην έρημο για περισσότερο προσευχή, άσκηση και ησυχία. Η ζωή του γέμισε θλίψη, στενοχώρια, πείνα και κακουχίες, αλλά όλα αυτά τα υπέμεινε για να σώσει την ψυχή του. Αφού γύρισε κάποια ιστορικά για την εποχή μοναστήρια, εγκαταστάθηκε σε σπηλιά ψηλά στο βουνό Κα-λάνα, σε υψόμετρο 1.520 μέτρων, κοντά στο χωριό Χαλκιόπουλο. Η σπηλιά έχει βάθος 200 μέτρα και πλάτος περίπου πέντε. Κάποιοι σπηλαιολόγοι λένε ότι η σπηλιά φτάνει έως το χωριό Εμπεσός του ορεινού Βάλτου, αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν ο χώρος του Ιερού Βήματος, η Αγία Τράπεζα, όπου δεσπόζει η Πλατυτέρα και ο κύριος Ναός.
Σε αυτή την σπηλιά ο Άγιος έζησε 30 ολόκληρα χρόνια, τρεφόταν με καρπούς από τα δέντρα και άγρια χόρτα. Μέλημά του ήταν πάντα οι ολονύκτιες προσευχές, η νηστεία και η μελέτη των βίων των Αγίων Πατέρων της εκκλησίας.
Ο διάβολος άρχισε να τρομοκρατεί τον Άγιο με διάφορους τρόπους, όμως με τη δύναμη του Σταυρού έδιωχνε τους δαίμονες από τη σπηλιά, νικούσε κάθε πειρασμό. Καθημερινή συντροφιά του είχε την παρουσία του Θεού με τους Αγγέλους Του, μέσα στην καρδιά του ήταν ο πραγματικός Παράδεισος.

Η κοίμησή του

Η αγιότητά του ξαπλώθηκε σε όλη την περιοχή του Βάλτου και της Ακαρνανίας. Πολλοί χριστιανοί πήγαιναν στη σπηλιά για να πάρουν την ευλογία του και να εξομολογηθούν.
Με ταπείνωση, αγάπη και στοργή μιλούσε σε όλους και για όλους ήταν ο πνευματικός πατέρας, ο θεοφόρος δάσ-καλος, ο γιατρός των ψυχών.
Τα χρόνια περνούσαν και ο Άγιος ένιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, όπου μια μέρα παρέδωσε το πνεύμα του, χωρίς να γίνει αντιληπτός από κανέναν. Φανέρωσε όμως ο Θεός την κοίμησή του με εντυπωσιακό και θαυμαστό τρόπο.
Αμέσως μετά την κοίμησή του φάνηκαν στον ουρανό αναμμένες λαμπάδες που σταματούσαν στο λείψανο του Αγίου μέσα στο σπήλαιο. Ήταν θαύμα και έγινε αντιληπτό σε όλα τα γύρω χωριά, έως την Άρτα. Στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, βασίλισσα την εποχή εκείνη ήταν η ευσεβής Θεοδώρα, μετέπειτα η Αγία Θεοδώρα της Άρτας.
Όταν έμαθε το γεγονός, με συνοδεία αξιωματούχων και πιστών πήγαν στο σπήλαιο, ασπάστηκαν το λείψανο του Αγίου παίρνοντας την ευλογία του και, στη συνέχεια, το κήδεψαν με τιμές στο σπήλαιο της μετανοίας του.
Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου, ημέρα της κοίμησης του Αγίου, τιμάται η μνήμη του με εκδηλώσεις στο χωριό Χαλκιόπουλο και στο σπήλιο όπου τελείται θεία λειτουργία.
Στο σπήλαιο υπάρχει η θαυματουργός εικόνα του Αγίου από το 1875 και η λειψανοθήκη, πολλές τοιχογραφίες όπως η Πλατυτέρα, οι τέσσερις ιεράρχες Γρηγόριος ο Θεολόγος, Άγιος Αθανάσιος, Μέγας Βασίλειος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ξεχωριστή θέση έχουν ο πρωτομάρτυρας Στέφανος και ο Άγιος Επιφάνιος.

Αναρίθμητα τα θαύματά του

Τα θαύματα του Αγίου φτάνουν έως τις ημέρες μας. Κάποιος πιστός, επικαλούμενος τον Άγιο, έγινε καλά από το άγχος και τον φόβο που είχε. Άλλο θαύμα, μια μάνα, της οποίας το παιδί αρρώστησε, προσευχήθηκε πάνω από τον τάφο του Αγίου μέσα στο σπήλαιο και το παιδί της έγινε καλά.
Η εκκλησία μας τιμά με ιδιαίτερη λαμπρότητα τη μνήμη του Αγίου Ανδρέα του Ερημίτη κάθε χρόνο και πλήθος πιστών ανηφορίζει προς το σπήλαιο για να τιμήσει τον Άγιο Ανδρέα τον Ερημίτη, τον όσιο και θαυματουργό, να ανάψει ένα κεράκι στη μνήμη του και να του ζητήσει την βοήθειά του.