Μέλος της οικογένειας του περιοδικού 4Τροχοί ο γράφων, από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του (Οκτ. 1970), πώς θα μπορούσα να αγνοήσω την αποδημία τού ιδρυτή του Κώστα Καββαθά εις Κύριον; Είναι η ελάχιστη τιμή που οφείλω στον εκλιπόντα, χωρίς αυτό να θεωρηθεί αγιογραφία και υπερβολή. Πιστέψτε με, δεν είναι. Προσωπικά τον πενθώ ως μέγα δάσκαλο για τις ιδέες και τις αξίες που μου ενέπνευσε.

Ο Κ.Κ. (έτσι τον γνώριζε και τον έγραφε όλη η Ελλάδα) ήταν ένας άνθρωπος που ήρθε από το μέλλον. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός δημοσιογράφος του λεγόμενου «ειδικού τύπου». Γαλούχησε γενιές και γενιές μέσα από τις σελίδες των περιοδικών του και είχε ένα μεγάλο όραμα: να δημιουργήσει μια «άλλη» Ελλάδα σύγχρονη, Ευρωπαϊκή, πρωτοπόρα. Ήταν κοσμοπολίτης, αντισυμβατικός, έντιμος, υπερήφανος, αξιοπρεπής, οραματιστής, αλλά και απρόβλεπτος. Δημιούργησε μέσα από τα γραπτά του σχολή 4Τροχών κι έμαθε τον κόσμο τι σημαίνει αυτοκίνηση.
Γκρίνιαζε επί παντός του επιστητού, πέταγε τις δικές του προφητείες για την πορεία του τόπου, καυτηρίαζε με γοητευτικό τρόπο τα ελαττώματα του Έλληνα και την κατάντια του κράτους μας. Οι ιδέες του και οι προτάσεις του έλαμπαν, αλλά δεν υλοποιούνταν ποτέ από τους κρατούντες και έχοντες την εξουσία πάσης μορφής. Έδωσε στο αυτοκίνητο τη σωστή διάσταση, και πορεύτηκαν στη ζωή όσοι τον ακολούθησαν με βάση τα γραπτά του κείμενα. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της Ιταλικής σχολής, δεν πίστεψε στον πλούτο, ήταν της ουσίας και όχι της βιτρίνας, ευεργέτησε εκατοντάδες ανθρώπους και όλη η ζωή του ήταν μέσα στις πίστες, στους αγώνες, στις δοκιμές, στις εκθέσεις, στην αστείρευτη δημιουργία και παθιασμένη εργατικότητα.
Από όλα τα περιοδικά που εξέδιδε, το πιο αγαπημένο του «παιδί» ήταν οι 4Τροχοί. Δεν το αγόραζες κάθε μήνα και απλά το ξεφύλλιζες. Όλη η ανάγνωσή του ήταν πάντα μια ιεροτελεστία, ήταν σαν το Ευαγγέλιο των πιστών Χριστιανών. Διέφερε και σε κάτι άλλο: τη μυρωδιά, την αφή, τη γοητεία, την εικόνα. Ήταν ένα τεράστιο κομμάτι του Ελληνικού πολιτισμού. Ξεκινούσες από το εξώφυλλο και, πριν περάσεις στο υπόλοιπο περιεχόμενο, έμενες στο «εν Λευκώ», που ήταν η ψυχή τού περιοδικού και η σφραγίδα του Κώστα Καββαθά. Όλοι οι αναγνώστες ήταν κολλημένοι σε αυτό το αρχικό κείμενο που ανέδειξε τον συντάκτη ως πνευματικό οδηγό.
Στο πρώτο τεύχος που κυκλοφόρησε, έγραφε ο δάσκαλος: «…έχουμε σκοπούς και στόχους. Όπως όλοι οι άνθρωποι, που θέλουν να κάνουν κάτι καλό στη ζωή τους. Μόνο που οι δικοί μας στόχοι και σκοποί θέλουν να συναντηθούν με τους δικού σας. Οι 4Τροχοί θα είναι μια στέγη. Μια ιδέα, μια αγάπη παλιά. Ένα κάστρο, αν θέλετε, που χτίσαμε να γλυτώσουμε…» Σπουδαίοι δημοσιογράφοι και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι πέρασαν από τις στήλες του και τον αντίλογο. Όπως η Ρέα Βιτάλη, ο τεράστιος Νίκος Δήμου, ο Σαράντος Καργάκος, ο Ριχάρδος Σωμερίτης, ο Νίκος Μάργαρης, ο Βασίλης Βασιλικός. Σε περιοδικό για αυτοκίνητα έγραψαν για την πολιτική, το περιβάλλον, τις επιστήμες, την τεχνολογία, τη μουσική, το παρόν και το μέλλον της χώρας τους, αλλά και όλου του πλανήτη.
Για τέσσερις δεκαετίες πιστός αναγνώστης, με επηρέασε βαθιά και με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Διδάχθηκα ήθος και κοινωνική συμπεριφορά. Διδάχθηκα τι σημαίνει σωστή οδήγηση και αισθητική του δρόμου. Με έμαθε να μη θαυμάζω τις λαμαρίνες, αλλά την πρόοδο και την τεχνολογία αιχμής. Μαζί με μένα, χιλιάδες άλλοι συμπολίτες-αναγνώστες μάθαμε πώς να παίρνουμε τη στροφή, πώς να ολοκληρώνουμε μια ασφαλή προσπέραση, πώς να χειριζόμαστε το κιβώτιο ταχυτήτων, πώς να ακούμε το τιμόνι και τις αναρτήσεις. Πώς η φυκόκεντρος και η κεντρομόλος δύναμη να μας κρατά στο δρόμο και να φωτίζει πάντοτε το καντράν του μυαλού μας.
Η οικονομική κρίση της χώρας, το ίντερνετ μαζί με κάποιες ανεπιτυχείς επιχειρηματικές κινήσεις έφεραν την πτώση και την καταστροφή των Τεχνικών Εκδόσεων ιδιοκτησίας Κώστα Καββαθά. Προδόθηκε από συνεργάτες του στα δύσκολα, πικράθηκε και στην προσωπική του ζωή εγκαταλείφτηκε την πιο κρίσιμη στιγμή που χρειαζόταν τη στήριξη. Πάλεψε σαν λιοντάρι (ο όρος δανεισμένος από μια φίλη μου, ξέρει αυτή), για να σταθεί όρθιος, αλλά στο τέλος λύγισε και κλονίστηκε αθεράπευτα η υγεία του.
Αγαπημένε μας δάσκαλε, σε ευχαριστούμε από καρδιάς. Η «φυγή σου» σαν να μας έλυσε εντελώς τις ζώνες ασφαλείας. Η παρακαταθήκη σου είναι ανεκτίμητη και σε διαβεβαιώνουμε ότι τίποτα δεν θα χαθεί δικό σου.
Δημήτρης Ντάλας: ένας από τους πολλούς εν ζωή μαθητές σου και κορυφαίος θαυμαστής σου.