Χορεύουν όλες οι αισθήσεις. Τα συναισθήματα χορεύουν κι αυτά. Πλέκονται σ’ ένα πολύχρωμο γαϊτανάκι κάτω από το φως της ποίησής της.
Η Βίκυ Αναγνώστη – Μπούρη στο νέο της βιβλίο κάνει τη δική της σπονδή στη θεά του Έρωτα. Σκορπά θυμιάματα που συντονίζουν τον αναγνώστη με τη δική της πνευματική διάθεση ως άλλη Πρωθιέρεια και έπειτα τον παρασύρει μαζί της στο χορό. Είναι δική της αυτή η γιορτή προς τιμήν της Αφροδίτης, γι’ αυτό και η νέα της ποιητική συλλογή «Βενεράλια» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αγγελάκη» είναι ξεχωριστή.
Όπως ξεχωριστός είναι ο δικός της τρόπος έκφρασης. Βεντάλια ανοίγει την καρδιά της η ποιήτρια σ’ αυτό το έργο και μάς μοιράζει ατελώς το είναι της.
Λέξεις και εικόνες προσωπικής εμπειρίας στο ατελείωτο παιχνίδι του έρωτα. Ποιήματα ύμνοι στον πόθο, το πάθος, την προσμονή, την απουσία, την αναμονή, την δίψα… Για τα φτερά που φορά η ψυχή στην παρουσία του κι εκείνα που πέφτουν κομμάτια θαμπά στην απουσία του.
Πρόκειται για μια συλλογή με 37 έργα που αφορούν κυρίως τον έρωτα, την ψυχική σύνδεση κι άλλα 17 αφιερώματα με άλλες μορφές και χρώματα της αστείρευτης αγάπης, που επίσης στολίζουν την ύπαρξη του ανθρώπου. Εν προκειμένω η δημιουργός αναφέρεται σε πρόσωπα που φώτισαν την δική της ύπαρξη. Γιατί «Κινούμενες σκιές είμαστε, το φως αναζητάμε για να υπάρχουμε», όπως σημειώνει στο ποίημά της «Σκιές» στην ίδια ενότητα.
«Μισό φιλί σπίθα έγινε στα χείλη/ θυμωμένη η σελήνη/ ολόκληρο είπε πρέπει να γίνει./ Τη φλόγα γύρω της απλώνει η κοσμική οργόνη,/ μυστικοί ανασασμοί/ στον εύφλεκτο αιθέρα φτερούγισε η αγάπη/ ελεύθερα,/ γέμιζε πόθους η άδολη καρδιά,/ παραίσθηση σε μια γλυκιά αγκαλιά./ Ανέλπιστα πετούσαν και άφωνα τα όνειρα στα Βενεράλια/ και σ’ έναν πρωτόγνωρο χορό/ τον τρελόν Απρίλη είχα συνοδό/ μέχρι τον ανέφελο ουρανό», λέει στο ποίημά της «Μισό φιλί» όπου αναφέρεται στα «Βενεράλια», τη γιορτή στη Ρώμη προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης στις καλένδες του Απριλίου (1η του Απρίλη) για να φέρει τύχη στον έρωτα και την αγάπη και το αφιερώνει στον έρωτα της ζωής της.
Επιμένει η Αρτινή Βίκυ Αναγνώστη – Μπούρη στην εσωτερική αναζήτηση και μέσα από τα ποιήματά της σκαλίζει ως άλλος εξερευνητής όλες τις εσωτερικές πτυχές. Και το κατορθώνει περίτεχνα, ώστε να δονείσαι μαζί της στην πάλη της ζωής και του θανάτου, της αιωνιότητας και της αβεβαιότητας. Γιατί: «Της χρυσαυγής οι ηλιαχτίδες/ στον κήπο της χαράς λικνίζονται,/ με της πλανεύτρας άνοιξης το βλέμμα/ με το ρίγος τής φλόγας για ζωή» (Της χρυσαυγής οι ηλιαχτίδες).
Η συμπατριώτισσά μας ποιήτρια, φιλόλογος και αρχαιολόγος, έχει έναν εντελώς δικό της τρόπο γραφής που ξεχωρίζει. Αυτόνομη, πρωτότυπη, δυνατή γραφή που δεν μοιάζει με καμία άλλη. Μεταφέρει τη δική της αλήθεια και αβίαστα μπορεί να συγκινεί…
Βίκυ Καινούργιου