ΠΕΡΑΣΑΝ ακριβώς 10 χρόνια από τη μεγάλη πλημμύρα που έπληξε την Άρτα, τότε που η αγωνία για τα παρεπόμενά της είχε χτυπήσει «κόκκινο».
ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ για μια από τις μεγαλύτερες και κατ’ εξοχήν καταστρεπτικές στη σύγχρονη ιστορία, αφήνοντας πίσω της πολλές ανοιχτές πληγές.
ΠΛΗΓΕΣ που αν δεν επουλωθούν διόλου απίθανο να ζήσουμε τα χειρότερα στην περίπτωση που επαναληφθεί τώρα και στο μέλλον κάτι ανάλογο.
Η μεγαλύτερη απ’ όλες αφορά τον Άραχθο ποταμό που μπορεί μεν να συγκρατείται από το φράγμα της λίμνης Πουρναρίου, όμως κανείς δεν μπορεί να πάρει όρκο πως τα νερά του δεν είναι ικανά να παρασύρουν τα πάντα που βρίσκει μπροστά του.
ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ της 31ης Ιανουαρίου προς 1η Φεβρουαρίου 2015 η στάθμη της λίμνης από τα ορμητικά νερά του ξεπέρασε τα επιτρεπτά όριά της και χρειάστηκε να τεθεί σε λειτουργία ο υπερχειλιστής του φράγματος για να πέσει.
ΟΜΩΣ τα νερά αυτά διοχετεύτηκαν στο ποτάμι που, πλην των άλλων, απείλησε πολύ σοβαρά και το ιστορικό γεφύρι, που αν είχε την ίδια τύχη με αυτό της Πλάκας, η Άρτα θα θρηνούσε ακόμα μια και θα έχανε το αντιπροσωπευτικότερο σήμα κατατεθέν της. Κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο δεν θα μάς… ξέπλενε ούτε ο Άραχθος!
ΠΟΣΟ πολύ συνδεδεμένοι είναι οι Αρτινοί με το θρυλικό γεφύρι φάνηκε από την αθρόα προσέλευσή τους, που παρά τις απαγορεύσεις, βρέθηκαν δίπλα του παρακολουθώντας σοκαρισμένοι τη ροή του ποταμού, τα νερά του οποίου «έγλειψαν» σχεδόν την ψηλή καμάρα.
ΤΗΝ ίδια στιγμή έκαναν μόνο αυτό που μπορούσαν να κάνουν για τη σωτηρία του, τουτέστιν σταυροκοπιούνταν για να γλιτώσει.
ΕΙΧΕ, εν τω μεταξύ, προηγηθεί η κατάρρευση του ιστορικού γεφυριού της Πλάκας, ή αλλιώς η «Ακρόπολη των Τζουμέρκων», γι’ αυτό και ο φόβος προσέλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις.
ΕΥΤΥΧΩΣ το πρωτόγνωρο αυτό φυσικό φαινόμενο, ως απότοκο και της κλιματικής αλλαγής, άρχισε να υποχωρεί με αποτέλεσμα να γλιτώσουμε από τα χειρότερα.
ΑΝ συνεχίζονταν Κύριος Οίδε ποιά θα ήταν η εικόνα που θα αντικρύζαμε.
ΤΗΝ ίδια στιγμή ο κάμπος μετατράπηκε σε μια απέραντη λίμνη, ο κόσμος έβλεπε τις περιουσίες του να βυθίζονται, όμως αυτό που κυριάρχησε ήταν η σωτηρία του μεταφερόμενος σε πιο ασφαλή σημεία. Οι ζώνες πλημμυρών απουσίαζαν οπότε όλα αφέθηκαν στους αυτοσχεδιασμούς που φυσικά και δεν αποτελούν λύση.
ΔΙΔΑΧΘΗΚΑΜΕ, αλήθεια, απ’ αυτό το έντονο και καθ’ όλα επικίνδυνο, ακόμα και για τις ανθρώπινες ζωές, φυσικό φαινόμενο; Μετά πλήρους συνειδήσεως λέμε «όχι».
ΔΙΟΤΙ αν είχαμε διδαχθεί, σήμερα, δέκα χρόνια μετά, θα έπρεπε αν όχι καθ’ ολοκληρίαν τουλάχιστον να βρίσκονταν σε εξέλιξη βαίνοντας προς το τέλος της η οριοθέτηση της κοίτης του Αράχθου, αλλά και τα αντιπλημμυρικά έργα για την προστασία της πόλης, των χωριών του κάμπου και του ίδιου του κάμπου.
ΑΝΤΙ αυτού βλέπουμε τις μελέτες να σέρνονται ακόμα και να γίνονται ανακοινώσεις ότι θα ολοκληρωθούν Μάιο του 2026, χωρίς φυσικά να είμαστε και τόσο σίγουροι καθώς «όποιος καίγεται στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι».
ΕΙΧΑΝ πει ότι θα είναι έτοιμες τον Ιούνιο του 2024 και πάνε πίσω άλλα δύο χρόνια… γιατί να τούς πιστέψουμε;
ΚΑΙ γιατί αλήθεια να μιλάμε με σιγουριά ότι θα έργο θα γίνει όταν από κανέναν δεν παρέχεται η εγγύηση ότι η χρηματοδότηση είναι εξασφαλισμένη;