Διαβάζω στον «Τ» (φύλλο 1185/6-11-2024) για την επίσκεψη του κ. Προκόπη Παυλόπουλου στο χωριό Καταρράκτης της Άρτας, τις δηλώσεις του «για τις αξιώσεις μας προς τη Γερμανία που είναι πάντα νομικώς ενεργές» την «αποστομωτική απάντηση στις δηλώσεις του Γερμανού προέδρου» ότι το «θέμα θεωρείται λήξαν» τη μεγάλη αγάπη του για την Άρτα και για τον Καταρράκτη που δεν έκρυψε ποτέ, ότι θα είναι κοντά τους αν τον χρειαστούν και πολλά άλλα.
Καλοδεχούμενα όλα αυτά αλλά στην πράξη τι γίνεται; Θα πάρουμε, κύριε Παυλόπουλε, κάποτε παραδάκι από τη Γερμανία; Από το τέλος του πολέμου πέρασαν 79-80 χρόνια. Πόσο άλλο πρέπει να περιμένουμε; Σεις ως πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ποιες ενέργειες προέβητε πάνω στο καυτό αυτό πρόβλημα;
Ο Καταρράκτης είναι το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε η αείμνηστη μητέρα μου. Θα ήθελα πολύ να είμαι παρών κατά την επίσκεψη του κ. Παυλόπουλου για να του υποβάλλω, αν μου το επέτρεπαν οι δημαρχιακές αρχές, μερικά κρίσιμα ερωτήματα σχετικά με τις αξιώσεις της χώρας μας. Ειδικότερα: 1) Γιατί ποτέ είτε ως πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είτε ως ιδιώτης, δεν αναφέρθηκε στην από 18 Μαρτίου1960 διακρατική συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Δυτικής Γερμανίας στη Βόννη από τους Κωνσταντίνο Καραμανλή και Κόνραντ Αντενάουερ, με πρόταση της Γερμανικής κυβέρνησης, δυνάμει της οποίας η Δυτική Γερμανία κατέβαλε στην Ελλάδα το ποσό των 115 εκατομμυρίων μάρκων σαν ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ επανόρθωσης «για όσα υπέστησαν Έλληνες πολίτες κατά τη διάρκεια της Γερμα- νικής Κατοχής για λόγους θρησκευτικούς, ιδεολογικούς και φυλετικούς από εθνικοσοσιαλιστικά μέτρα δίωξης»;
Θα έλεγα, λοιπόν, στον νομομαθή κύριο Παυλόπουλο για τη μεγάλη νομική αξία της ανωτέρω διακρατικής σύμβασης, που υπήρξε η ΠΡΩΤΗ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της Γερμανίας για οικονομικές υποχρεώσεις της απέναντι σε Έλληνες υπηκόους ιδιώτες. Τι να τις κάνω, κύριε Παυλόπουλε, τις διατάξεις του άρθρου 3 της Δ΄ Σύμβασης της Χάγης του 1907 όταν έχω στην Ελλάδα έμπρακτη αναγνώριση της Γερμανίας περί οφειλών της σε Έλληνες πολίτες όχι για αποζημιώσεις και επανορθώσεις από γερμανικές καταστροφές κατά τη διάρκεια του πολέμου, όχι για το κατοχικό δάνειο αλλά για τις εκτελέσεις Ελλήνων πολιτών από εθνικοσοσιαλιστικά μέτρα δίωξης; Δεν αποτελεί αυτή η διακρατική συμφωνία σταθερή νομική βάση για να απαιτήσει η χώρα μας τη συμπλήρωση των αποζημιώσεων; Δεν κυρώθηκε η συμφωνία αυτή με το Νομοθετικό Διάταγμα 4178/61; Δεν εισέπραξαν βάσει των διατάξεών του 96.876 απόγονοι των σφαγιασθέντων 35.000 δραχμές για κάθε εκτελεσθέντα και 70.000 δραχμές αν μία οικογένεια είχε περισσότερα του ενός θύματα; Έφκιαχνες, κύριε Παυλόπουλε, το 1961 στον Καταρράκτη και στο Κομμένο σπίτι στον χώρο που ήταν το καμμένο από τους Γερμανούς; Εγώ σας απαντώ με βεβαιότητα, ΝΑΙ.
Γνωρίζετε, κύριε Παυλόπουλε, πόσες δραχμές αντιπροσώπευαν τα 115.000.000 μάρκα το 1961; Θα σας πω εγώ που ερεύνησα την τότε αναλογία μάρκου – δραχμής (1 μάρκο = 7½ δραχμές). Ήταν 862.500.000 δραχμές. Το 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου που έκανε κυβέρνηση με ψήφο ανοχής της ΕΔΑ, κατηγορήθηκε από την παράταξη που ανήκατε πο- λιτικά και υπήρξατε υπουργός, ότι βρήκε από τον Κων. Καραμανλή 200.000.000 δραχμές, τα οποία έδωσε σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και έτσι κέρδισε τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1964 με 53%. Το ποσό των 200 εκατομμυρίων δραχμών θεωρήθηκε το 1963 πολύ μεγάλο.
Έτσι, λοιπόν, υπάρχει ένα συγκριτικό μέτρο για την εκτίμηση των 862.500.000 δραχμών που πήραμε το 1961 από την τότε Δυτική Γερμανία! Σαφώς και υστερούσε το ποσό αυτό καταφανώς των πραγματικών αποζημιώσεων που έπρεπε να λάβουν οι απόγονοι των θυμάτων. Διάβασα στον «Τ» τις ομιλίες σας δύο φορές στο Κομμένο (ως πρόεδρος της Δημοκρατίας και ως ιδιώτης) και μια τώρα στον Καταρράκτη. Ποτέ δεν αναφερθήκατε στη διακ- ρατική συμφωνία του 1960 και στα αποτελέσματά της. ΓΙΑΤΙ κύριε Παυλόπουλε; Μπορείτε να μας απαντήσετε;
2) Στο Πρωτοδικείο Λειβαδιάς προσέφυγαν κάτοικοι του Διστόμου, απόγονοι των εκεί εκτελεσθέντων από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής, και πέτυχαν την έκδοση απόφασης με την οποία η Γερμανία υποχρεώνεται να καταβάλει σε κάθε εκτελεσθέντα το ποσό των 242.249 μάρκων. Γιατί ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης του Σημίτη Μιχαήλ Σταθόπουλος δεν έδωσε την κατ’ αρθρ. 923 Κ.Πολ.Δ. έγκριση για να χωρήσει αναγκαστική εκτέλεση κατά των Γερμανικών περιουσιακών στοιχείων επί Ελληνικού εδάφους; (Γερμανική Αρχαιολογική Εταιρία, Ινστιτούτο Goethe, Γερμανική Σχολή κλπ.) Ρωτήστε τον Σταθόπουλο, θα μου απαντήσετε.
Σε μια τέτοια απάντηση σας κάνω ρελάνς και σας προκαλώ να απαντήσετε αν θα δίνατε την κατά νόμο άδεια σε περίπτωση που ήσασταν σεις υπουργός Δικαιοσύνης. Εγώ σας λέω ότι δεν θα την δίνατε. Και ξέρετε γιατί; Διότι ανεπιβεβαίωτες δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Σημίτης προκειμένου να μας δεχτεί η Γερμανία στη ζώνη του Ευρώ με ελλιπή ή πλαστά δημοσιονομικά στοιχεία, παραιτήθηκε των αξιώσεων της Ελλάδας για αποζημιώσεις – επανορθώσεις και κατοχικό δάνειο!
Και τώρα δύο λόγια για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τη συμφωνία που υπέγραψε στη Βόννη. Ο Καραμανλής δεν πούλησε τις αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο. Αντίθετα, έθεσε ασφαλιστικές δικλείδες. Πρώτα απ’ όλα στη Σύμβαση της 18ης Μαρτίου 1960 αναγράφεται ρητά ότι το ποσό των 115.000.000 μάρκων αποτελεί ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ σε Έλληνες πολίτες που διώχτηκαν από το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς λόγω της φυλής, της θρησκείας και της κοσμοθεωρίας τους και έχασαν τη ζωή τους ή υπέστησαν βλάβη στην υγεία τους.
Πρόκειται δηλαδή για προκαταβολή αποζημίωσης λόγω θανάτωσης ή αναπηρίας και όχι για καταστροφή ιδιωτικών εγκαταστάσεων. Δεύτερον, στην από 18 Μαρτίου 1960 διακρατική συμφωνία εξαιρέθηκαν ρητά οι Ελληνικές απαιτήσεις για αποζημίωση των άμεσων και έμμεσων καταστροφών του πολέμου και κυρίως η απαίτηση επιστροφής του Δανείου που είχε εκβιάσει η Βέρμαχτ από το Ελληνικό Δημόσιο.
Τρίτο και σημαντικότερο, ότι η συμφωνία της 18ης Μαρτίου 1960 ήταν η ΠΡΩΤΗ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της Δυτικής Γερμανίας για οικονομικές υποχρεώσεις της απέναντι σε Έλληνες υπηκόους ιδιώτες. Και πάνω σ’ αυτή τη νομική βάση μπορούσε να επιδιώξει η χώρα μας τη ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ των προκαταβληθέντων 115.000.000 μάρκων.
Δυστυχώς, από την απελευθέρωση και μέχρι σήμερα, πολλές ελληνικές κυβερνήσεις έδειξαν ανευθυνότητα, ολιγωρία ή και ενδοτισμό σε σχέση με τη διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών. Το 1964 συγκροτήθηκε επιτροπή νομικών προκειμένου να ασχοληθούν με τον διαχωρισμό του κατοχικού δανείου από τις απο- ζημιώσεις και επανορθώσεις. Τον ίδιο χρόνο, με εντολή του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, το ζήτημα του δανείου τέθηκε από τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο σε φορολογικό συνέδριο στο Αμβούργο. Ο τότε διευθυντής του Δυτικογερ- μανικού υπουργείου Οικονομικών Ράϊνκαρτ είπε στον Αγγελόπουλο ότι η Ελλάδα το 1958 με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε παραιτηθεί από τις αξιώσεις για το κατοχικό δάνειο με αντάλλαγμα δάνειο της Δυτικής Γερμανίας προς την Ελλάδα ύψους 200.000.000 μάρκων. Ο Αγγελόπουλος ερεύνησε τους εμπιστευτικούς φακέλους των συνομιλιών Καραμανλή – Αντενά- ουερ χωρίς να διαπιστώσει κάτι τέτοιο! Τότε οι ψευταράδες Γερμανοί είπαν ότι η συμφωνία ήταν … προφορική! Αν είναι δυνατό!
Η μικρή Ελλάδα κατεστραμμένη από τον πόλεμο και τον επακολουθήσαντα εμφύλιο είχε να αντιμετωπίσει την ψευδόμενη Γερμανία, η οποία στηρίζονταν αναφανδόν από τις ΗΠΑ, τις οποίες ακολουθούσαμε τυφλά με το «ανήκομεν εις την δύσιν». Αυτή τη μονοδιάστατη πολιτική την πληρώσαμε ακριβά και στο θέμα των αποζημιώσεων – επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου. Δεν πρόκειται να πάρουμε από τη Γερμανία τίποτε. Συνεπώς από το ολότελα καλή είναι και η Παναγιώταινα… ή αν το θέλετε διαφορετικά μάζευε κι’ ας είν’ και ρόγες.
Αυτή τη φορά, κύριε Παυλόπουλε, όταν δημοσιευθεί το άρθρο μου από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της Άρτας, θα σας κοινοποιήσω ένα φύλλο του με δικαστικό επιμελητή και αν αισθάνεστε πραγματικά Αρτηνολάτρης, θα σας παρακαλέσω να μου απαντήσετε με άρθρο σας στην ίδια εφημερίδα (taxydrom@gmail.com) για να πληροφορηθούν οι συμπολίτες μου τις απαντήσεις σας επί των ερωτημάτων που σας θέτω.
*Ο Γιώργος Χαλκιάς είναι επίτιμος δικηγόρος