Προχθές το βράδυ, μετά τη βροχή, απλώθηκε μια εκκωφαντική σιωπή σε όλη την πόλη, λες κι έξω κυκλοφορούσε ένα κακός ιός, θανατηφόρος και όλοι κλειστήκαμε στα σπίτια μας.
Οι δρόμοι άδειοι από ανθρώπους και αυτοκίνητα, τα φανάρια αναβοσβήνανε μόνα τους, ρυθμίζοντας την κυκλοφορία… του αέρα, ούτε γάτα δεν έσκαγε μύτη από τις γωνίες, λες κι είμαστε στην Ουκρανία και περιμέναμε βομβαρδισμό από τις καινούργιες ρωσικές ρουκέτες.
Μέρες τώρα και λίγο πριν από τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης και δεν κινείται φύλλο στην αγορά, πολύ μάλλον μετά το κλείσιμο των καταστημάτων. Τι γίνεται, ρε παιδιά, που έλεγε παλιά και ο Σπύρος Παπαδόπουλος; Μας φταίει ο βροχερός καιρός, η σχεδόν αδιάβατη από τις λάσπες πλατεία, η ποιότητα των εμπορευμάτων, η πενιχρή εμφάνιση Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων, η κακή μας ψυχολογία ή μήπως η άδεια μας τσέπη;
Κι αν τη μέρα κάποιοι, οι συνηθισμένοι άνθρωποι, προσπαθούν με την καθημερινή τους παρουσία στην αγορά να σπάσουν την σιωπή, όταν πέφτει η νύχτα, λες και τα σκεπάζει ένα πέπλο, δεν κινείται τίποτα, εξέλιπε μέχρι κι ο θόρυβος από τις νταλίκες στον περιφερειακό. Χάθηκαν οι παρέες που γύριζαν από τα μεζεδο- πωλεία και τα κλαμπ με τραγούδια και δυνατές φωνές αργά τη νύχτα, παρασυρμένοι από την παροδική χαλαρότητα που προσφέρει το αλκοόλ, διαταράσσοντας την ηρεμία «δικαίων και αδίκων». Μέχρι και οι κόρνες – χαρακτηριστικό της οδηγικής μας συμπεριφοράς -αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών είναι σπάνιες. Υποτονική η παρουσία θαμώνων στο «πληγωμένο» κέντρο της πόλης που περνάει του λιναριού τα πάθη να ξαναβρεί κάποιο ρυθμό, αφού αυτοί που διασκεδάζουν είναι λίγοι τη νύχτα και οι καταναλωτές άφαντοι την ημέρα από τα μαγαζιά.
Νύχτες σιωπής, λοιπόν, και μέρες ηχηρής απουσίας. Που οδηγούμαστε; Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο κόσμος είναι μουδιασμένος με όσα συμβαίνουν γύρω μας, χωρίς αυτό να απαλλάσσει την κυβέρνηση από την απόλυτη ευθύνη για τον καλπασμό της ακρίβειας.
Μια μεγάλη και σημαντική χώρα της Μέσης Ανατολής η Συρία διαλύεται, με τους υπουργούς Εξωτερικών της Ρωσίας, της Τουρκίας και του Ιράν να συσκέπτονται – τι υποκρισία κι αυτή! – για το σταμάτημα του πολέμου, ενώ οι ίδιες χώρες ενέχονται σ’ αυτή τη διάλυση. Αλίμονο για τον λαό της που παίρνει για μία ακόμα φορά τον δρόμο της ξενιτιάς, αφού όπως γράφεται ένα εκατομμύριο περίπου ανθρώπων είναι έτοιμοι να μεταναστεύσουν σε χώρες της Ευρώπης κι ένα σημαντικό κομμάτι στη χώρα μας, με ό,τι συνεπάγεται από αυτό.
Η Γαλλία συνταράσσεται από βαθιά κυβερνητική κρίση την ώρα που κάνει τα θυρανοίξια του επιβλητικού και πανέμορφου καθεδ- ρικού ναού Της Παναγίας των Παρισίων (η αξεπέραστη και οικουμενική Νότρ Ντάμ) με τον πρόεδρο Μακρόν να πασχίζει να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση.
Η Γερμανία εμφανίζει αρνητικούς – πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια – ρυθμούς ανάπτυξης και η μειοψηφική κυβέρνησή της βρίσκεται υπό ομηρία μέχρι την άνοιξη.
Στην Αμερική η δήλωση του νέου προέδρου ότι η συμμετοχή της χώρας του στο ΝΑΤΟ δεν είναι δεδομένη, δημιουργεί νέες ανησυχίες. Ακολουθεί ένα κρίσιμο 45νθήμερο μέχρι την ανάληψη των καθηκόντων του. Στα δικά μας η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε για την συγκράτηση των τιμών, με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των μισθών από τις πρώτες μέρες του μήνα. Το παραδέχονται και οι αρμόδιοι ότι τα καρτέλ των προμηθειών των ειδών κατανάλωση , δρουν σχεδόν ανεξέλεγκτα. Να σημειώσω εδώ μια σχετική φράση του Νίτσε: «Αυτό που με στενοχωρεί δεν είναι ότι μου είπες ψέματα, το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι από εδώ και πέρα, δεν θα πιστέψω τίποτε από αυτά που λες».
Και για να το συνδέσω και με την κρίση στη Γαλλία, όταν το κράτος υπολείπεται σε αξιοπιστία, τότε είναι αδύνατο ο λαός να παραπλανηθεί από υποσχέσεις για μελλοντικές παροχές, φοροελαφρύνσεις, αναδρομικά και αυξήσεις και να συνεχίσει… να σφυρίζει αδιάφορα. Όλοι το βλέπουμε ότι ο κόσμος – ιδίως η νεολαία – αρχίζει και βαριέται όλα αυτά που του σερβίρουν, ενώ οι πολιτικοί, μέσα στην πολιτική αλαζονεία τους, δύσκολα το συνειδητοποιούν .
Το θετικό για μας είναι, ότι ενώ γύρω μας μαίνονται πόλεμοι και εξυφαίνονται εμφύλιες συγκρούσεις, η χώρα μας είναι μια γωνιά πολιτικής σταθερότητας και ηρεμίας.
Το άλλο που ταράζει την ψυχολογία μας είναι η τεχνητή νοημοσύνη και η εξέλιξη των επιτευγμάτων του ανθρώπου, που δεν προλαβαίνουμε να τα παρακολουθήσουμε. Δεν προλαβαίνουμε και τρέχουμε πίσω τους, όσοι ακόμα μπορούμε και όπου φτάσουμε!
Είναι δυνατόν μετά οι νύχτες μας να μην είναι νύχτες σιωπής, απόλυτης σιωπής, γεμάτες ανησυχία, αφού μόνο οι καρδιές ακούγονται να χτυ- πούν δυνατά, από τον φόβο γι’ αυτά που απευχόμαστε να έρθουν…;