Η είδηση κυκλοφορούσε σε όλες σχεδόν τις ειδησεογραφικές σελίδες στο διαδίκτυο που φιλοξενούσαν τις αλλαγές και τα δεδομένα που προωθούνται στο στράτευμα, όπως τις περιέγραψε ο υπουργός, Νίκος Δένδιας, στην εναρκτήρια τοποθέτησή του ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλή για τη Δομή των Ενόπλων Δυνάμεων 2024-2035.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της ΕΡΤ, ο υπουργός υποστήριξε ότι «δεν έχει λογική να έχουμε περισσότερα στρατόπεδα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 800 και πλέον στρατόπεδα. Θα προχωρήσουμε άμεσα […] Θα πρέπει να πάμε γρήγορα σε κλείσιμο 137 στρατοπέδων, γρήγορα, μέσα στο ’25 αυτό να έχει τελειώσει. […] Αλλά πάντως η αντίληψη «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο» δεν μπορεί να ισχύει για τα στρατόπεδα». Στην ιστοσελίδα του «Ελεύθερου Τύπου» (ΕΡΤ και Ελεύθερο Τύπο μόνο αντικυβερνητικά σάιτ δεν τα λες), διαβάζουμε: «σύμφωνα με πληροφορίες […] προς κατάργηση οδεύουν, επίσης, η Σχολή Εκπαίδευσης Τεχνικών Τηλεπικοινωνίας (ΣΕΤΤΗΛ) στον Πύργο, η Σχολή Μαγείρων στο Γύθειο και δομές που υπολειτουργούν σε μια σειρά από πόλεις, όπως στην Τρίπολη, τη Λαμία και την Άρτα».
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται λόγος για κλείσιμο του στρατοπέδου. Αν ανατρέξουμε στα αρχεία του τοπικού Τύπου, θα δούμε ουκ ολίγες φορές να γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο. Τότε, βέβαια, η κινητοποίηση των πολιτικών, η κατακραυγή του λαού και η ανησυχία για το πολιτικό κόστος είτε ανέτρεπαν τα όποια σχέδια είτε ξόρκιζαν το κακό, καθυστερώντας απλώς την εφαρμογή του απευκταίου (ας θυμηθούμε απλώς την τύχη του στρατοπέδου Παπακώστα, όπου τα κτήρια σαπίζουν και ο χώρος, ουσιαστικά πάει χαμένος). Τώρα, όμως, η ανακοίνωση υπήρξε άμεση, δεδομένη και αποφασιστι- κή, με χρονοδιάγραμμα, πράγμα που σημαίνει πως μάλλον θα πραγματοποιηθεί. Θα έπρεπε λοιπόν να έχουμε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι τα πράγματα δεν ακολουθούν το δρόμο που όλοι θα θέλαμε. Αντί αυτού, όμως, προσποιούμασταν όλοι πως όλα βαίνουν καλώς, πως τίποτε δεν έχει αλλάξει και το στρατόπεδο θα υφίσταται, όπως πάντα τα τελευταία 40 χρόνια, στην κορυφή του λόφου. Στρουθοκαμηλισμός μήπως ή κάτι πιο σύνθετο;
Πιστεύω πως δεν φταίει μόνο το σύνδρομο της στρουθοκαμήλου (αυτό που αναγκάζει το συμπαθέστατο πουλί να χώνει το κεφάλι του στην άμμο, νομίζοντας ότι κρύβεται, όταν πλησιάζει κίνδυνος) για όσα δεν έχουμε κάνει τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο για το στρατόπεδο, αλλά για όλα όσα μας απειλούν, ως τόπο, τελευταία. Νομίζω ότι αυτό που μας έχει οδηγήσει, πιο πολύ απ’ όλα, στην κατάσταση να βρισκόμαστε προ τετελεσμένων, χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε εύκολα, είναι η νοοτροπία της σιγουριάς που κυριαρχούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια, τουλάχιστον αυτά προ κρίσης.
Η σιγουριά και η ασφάλεια ήταν αυτά που μας αποκοίμιζαν όλα αυτά τα χρόνια. Η πόλη στηρίχτηκε στη σιγουριά που της προσέφερε ο κάμπος και τα πορτοκάλια, τα οποία, για μεγάλο διάστημα, κατέληγαν επιδοτούμενα στις χωματερές. Στηρίχτηκε επίσης στη σιγουριά που προσέφεραν τα δύο, μέχρι πριν κάποιο καιρό, στρατόπεδα και στο εισόδημα που ερχόταν από τους φαντάρους και αξιωματικούς που παρεπιδημούσαν εδώ. Κατά τη δεκαετία του 90 η σιγουριά αυξήθηκε με την ίδρυση του ΤΕΙ, το οποίο αντιμετωπίστηκε ως πηγή εισοδημάτων από τους φοιτητές, περισσότερο, παρά ως πηγή ανάπτυξης. Όλα αυτά ήταν ωραία και δημιουργούσαν ένα κλίμα ευφορίας. Όμως όλα τα ωραία κάποτε έχουν ένα τέλος.
Το τέλος ήρθε με το κλείσιμο του ενός στρατοπέδου, τη σταδιακή κατάργηση των επιδοτήσεων και την απώλεια των αγορών για τα πορτοκάλια (αν και κάτι πάει να γίνει με τα ακτινίδια), τη μετατροπή του ΤΕΙ σε παράρτημα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με ό,τι συνεπάγεται αυτό σε προσοχή, χρηματοδότηση και τελική υποβάθμισή του. Ήρθε σε μια εποχή αβεβαιότητας και κλυδωνισμών, όχι μόνο για την κοινωνία της Άρτας, αλλά και για σύσσωμη την ελληνική κοινωνία, για να μην πούμε και την ευρωπαϊκή. Η αβεβαιότητα αυτή, που έχει τη βάση της στην οικονομική κρίση και που διογκώθηκε την περίοδο του κόβιντ, δημιουργεί αναπάντητα ερωτηματικά και καθιστά εύκολα ορατούς τους κινδύνους που επιφυλάσσει το μέλλον.
Όταν κλείνουν τα καταστήματα στη Σκουφά και στους πέριξ δρόμους (όχι ότι θα είχαν την τεράστια κίνηση έτσι όπως έχει γίνει το κέντρο, αλλά ας πούμε ότι αυτό ήταν ένα αναγκαίο κακό), όταν η ανεργία ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο, όταν υπάρχουν εργαζόμενοι απλήρωτοι για μήνες, είναι λογικό το ερώτημα «τι θα γίνει αν κλείσει το στρατόπεδο» να ακούγεται δραματικό. Ακόμα δραματικότερο γίνεται αν αναλογιστεί κανείς τις προοπτικές που επιφυλάσσουν οι κρατούντες για το στρατόπεδο. Αν τελικά μετατραπεί σε κέντρο κράτησης λαθρομεταναστών, διαμορφώνονται ανησυχητικές συνθήκες, καθώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια του δάσους που το περιβάλλει. Ένα τσιγάρο αναμμένο να πέσει, μια σπίθα να ξεφύγει από μια εστία μαγειρέματος και ο λόφος κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα του πυρός. Αφήνω που εκεί κοντά λειτουργούν τουλάχιστον δέκα (10) σχολεία! Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας βρει απροετοίμαστους μια τέτοια προοπτική.
Ο δήμος θα πρέπει να ξεκινήσει από τώρα και να διαμορφώσει ια ρεαλιστική προοπτική χρήσης για το χώρο, ώστε να προωθήσει αιτήματα διεκδίκησης και να μην πάθει ο τόπος ό,τι έπαθε με το Ξενία μέσα στο Κάστρο. Μια τέτοια ρεαλιστική προοπτική είναι η στέγαση στα κτήρια του στρατοπέδου τουλάχιστον δύο σχολικών μονάδων που, ,υπό τις συνθήκες αυτές, θα μπορούσαν να αναπτυχθούν έτι περαιτέρω.
Αναφέρομαι στο Μουσικό Σχολείο, ένα εκπαιδευτικό χώρο που λειτουργεί ως φάρος πολιτισμού και που ασφυκτιά περιορισμένο σε μη σχεδιασμένα για τέτοιο σχολείο κτήρια, αλλά και στο ΕΝΕΕΓΥΛ, το Ειδικό Γυμνάσιο Λύκειο που αυτή τη στιγμή φιλοξενείται στα κτήρια του ΕΠΑΛ, σε αίθουσες που δεν ταιριάζουν σε άτομα με αναπηρία και που διαμορφώθηκαν εκτάκτως (και πάλι καλά να λέμε) για να στεγαστεί αυτό το σχολείο το οποίο, έτσι όπως αυξάνονται τα περιστατικά διαταραχών αυτισμού και ΔΕΠΥ, πολύ πιθανόν να αναπτυχθεί κι αυτό στο άμεσο μέλλον. Η εκπαίδευση μπορεί και πρέπει να είναι η πρώτη και πιο σοβαρή μας επένδυση για το μέλλον. Ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό.