Πέρα από τα πολυσήμαντα γεγονότα και τα τηλεοπτικά πρόσωπα, υπάρχει και η καθημερινή έκβαση της ζωής, εκεί που εκατομμύρια ανώνυμοι άνθρωποι χτίζουν σαν τα μυρμήγκια το μεγάλο οικοδόμημα, χωρίς ποτέ να βγαίνουν στα παράθυρά του να τους δούμε.
Τέτοια πρόσωπα είναι δίπλα μας, αλλά αρνούμαστε να τα δούμε με τα μάτια της ψυχής μας. Είναι εκείνα που υπηρετούν ακέραια τον ιερό δεσμό του αίματος. Μια καρπερή κοιλιά τα έσπρωξε για να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κόσμο. Μπορεί να πέρασαν την ηλικία των πενήντα τους χρόνων, ωστόσο τα κύτταρα της νιότης τους δεν λένε να τους αποχωριστούν.
Παραδίδουν μαθήματα ευγένειας και καλής αγωγής, ενώ μια λάμψη είναι εγκατεστημένη στα πρόσωπά τους. Σου δίνουν την αίσθηση ότι έχουν καλοπιάσει τη φύση και τους έκανε όλους καλούς ανθρώπους. Μπορεί ο χρόνος της ζωής να ξετυλίγεται αμείλικτος, όμως τίποτε δεν μπορεί να διαταράξει το δέσιμό τους. Ο καθένας, άγγελος προστάτης στα δύσκολα των άλλων αδελφών. Σαν τους γνωρίσεις ξεχωριστά έναν – έναν, θα σου φανούν κάτι σαν αυτόφωτοι αστερισμοί στο στερέωμα.
Όλα μυαλωμένα, μικροπαντρεμένα και ευνοημένα πλάσματα του ίδιου Θεού. Μοιάζουν μεταξύ τους εξωτερικά, μοιάζουν και στην ψυχή. Χρονικά ο πρώτος απέχει από τον τελευταίο κάποια πλατύσκαλα παραπάνω. Έξι αδέλφια εν ζωή σήμερα (η μία τους αδελφή χάθηκε) τόσο αγαπημένα και τόσο μονοιασμένα είναι κάτι πρωτόγνωρο. Τα χαρακτηρίζει ο αλληλοσεβασμός, η έγνοια, η αλληλεγγύη, η ενσυναίσθηση, η κατανόηση, η εμπιστοσύνη και όλες οι αρετές του κόσμου. Μεγάλωσαν σε μια κοινή βιωμένη αλήθεια.
Ο νους τους κάθε τόσο πετάει στο χωριό τους. Εκεί που το μαλακό αεράκι σταματά το χρόνο. Εκεί που στέκουν αιώνια τα ακριβά θυμητάρια τους. Εκεί που διδάχθηκαν από τους γονείς τη δικαιοσύνη και όχι την αδικία. Εκεί από όπου πήραν όχι υλικά αγαθά, αλλά αξίες πατρογονικές. Εκεί απ’ όπου έφυγαν μόνο με τα ρούχα που φορούσαν για να βρουν την τύχη τους. Πόσο λαχταρούν σήμερα την πατρογονική στέγη και την αιωνόβια μάνα! Τη μάνα με τις ορμήνιες και τις μητριαρχικές αρετές της φυλής μας. Στενάχωρη η μικρή κουζίνα, αλλά τους χωρά όλους. Κι όταν σμίγουν, περνούν στιγμές ευφροσύνης. Έξι συντονισμένες αναπνοές, έξι μνημεία του μόχθου, έξι διαμάντια!
Είχα τη χαρά, πριν από λίγες ημέρες, να συναντήσω τυχαία ένα από τα αδέλφια, τον Τάκη. Μια σεμνή παρουσία, με πρόσωπο γελαστό που σου φτιάχνει τη διάθεση. Ένα παιδί μάλαμα. Είναι από τα άτομα που δεν αρκείσαι στην κουβέντα και στην εικόνα του. Η γλώσσα των ματιών του, αδιάψευστος μάρτυρας. Τον σκανάρεις και ταυτόχρονα θες να του βγάλεις αξονική και μαγνητική τομογραφία! Στα φωταγωγημένα μέρη των πόλεων που ζούμε, ο κάθε Τάκης είναι ψηλά στη φωτεινή κλίμακα.
Οι στενοί αδελφικοί δεσμοί – ειδικά στις πολύτεκνες οικογένειες – δίνουν στον άνθρωπο την ικανότητα να ομορφύνει τη ζωή του, όσες φορές ιδίως την ασχημίζουν οι κακοτυχίες. Πόσο μεγάλη γαλήνη κλέβεις από αυτούς τους ανθρώπους και πόσο βαθιά στην καρδιά μας νιώθουμε τα μηνύματά τους!
Δυστυχώς, υπάρχει και η άλλη σκληρή πλευρά της ζωής. Είναι εκείνη όπου αγκαθωτά συρματοπλέγματα χωρίζουν αδέλφια σε στρατόπεδα που αλληλοσκοτώνονται από ζήλειες και κληρονομιές. Αδέλφια, ορκισμένοι εχθροί, που τα συνδέει μόνο η ηδονή της αλληλεκδίκησης.
Η πολύτεκνη οικογένεια δείχνει το δρόμο ενός καλύτερου κόσμου! Μας θυμίζει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: το οξύ δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα και τους εξαιρετικά χαμηλούς δείκτες γονιμότητας. Κι αν τα νούμερα αυτά στο μέλλον αυξηθούν, τότε σίγουρα θα μιλάμε για Εθνικό συλλογικό πένθος.
