Στον απόηχο της αιχμηρής ανακοίνωσης από την παράταξη «Όραμα Δημιουργίας» του Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων, θεωρώ σκόπιμο να παρέμβω και να καταθέσω μερικές σκέψεις.
Μία από τις πολλές και άκρως επιτυχημένες εκδηλώσεις πολιτισμού που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του καλοκαιριού με την χορηγία του Δήμου, έγινε και στο χωριό μου, το Δίστρατο. Δυστυχώς, αποτελεί συνθήκη πλέον, στα ορεινά χωριά μας οι μόνιμοι κάτοικοι να απαριθμούν λίγες δεκάδες. Ζωντανεύουν μόνο τα καλοκαίρια με τον ερχομό των ξενιτεμένων. Τον Αύγουστο που μας πέρασε, είχαμε την τύχη να απολαύσουμε μια ωραία παράσταση από «θέατρο σκιών» στην δροσερή κεντρική πλατεία, εν μέσω καύσωνα.
Έδωσαν το παρόν εικοσιπέντε παιδάκια και καμιά σαρανταριά μεγάλοι. Είχα φυσική παρουσία στον χώρο μαζί με τις οικογένειες των δύο παιδιών μου. Ήταν μια καταπληκτική βραδιά και όλοι το καταχάρηκαν. Τα παιδιά γέλασαν με την ψυχή τους και έγιναν ένα με τους καραγκιοζοπαίκτες. Η έξυπνη ροή του έργου τα έκανε κι αυτά πρωταγωνιστές. Η αξέχαστη φωνή του Ευγένιου Σπαθάρη δονούσε το κορμί τους. Και οι γονείς ένιωσαν κι αυτοί παιδιά, αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις τους. Κανείς δεν κουνήθηκε από τη θέση του μέχρι τη λήξη της παράστασης. Όσο δε για το κόστος, όπως πληροφορηθήκαμε, άγγιξε το …ιλιγγιώδες ποσό των επτακοσίων ευρώ! Τόσα χρήματα κοστίζει μόνο η μικροφωνική για να ακουστούν κάπου αλλού καγκέλια… Αντίστοιχο ήταν το κλίμα και στις γειτονικές Τοπικές Κοινότητες, με περισσότερο ή λιγότερο κόσμο.
Οι πολιτιστικές αυτές δράσεις δεν είναι μόνο θέατρο, μουσική, παιχνίδι ή λόγος. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι οι φωνές της έρημης πλατείας, του κλειστού καφενείου, του παλιού πέτρινου σχολείου, της σκουριασμένης παιδικής χαράς. Κι όλα αυτά η παράταξη «Όραμα Δημιουργίας» τα αποστρέφεται, τα επικρίνει, τα αποδοκιμάζει χαρακτηρίζοντάς τα πεταμένα χρήματα, άνθρακες και προπαγανδιστικά δημοσιεύματα της εφημερίδας γιατί έκανε το λάθος να χαρακτηρίσει τις βραδιές αυτές ως «δημοτικό άθλο».
Θα περιμέναμε από τον επικεφαλής του συνδυασμού, που είναι ένας καταξιωμένος δικηγόρος και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου ενός από τους μεγαλύτερους και αρχαιότερους πολιτιστικούς Συλλόγους της πόλης μας, να δείξει περισσότερη ευαισθησία σε τέτοια θέματα. Ο πολιτισμός δεν αντέχει παραταξιακές αντιπαραθέσεις. Έχει ανάγκη και επιζητεί την συναίνεση όλων και τον καλό λόγο. Τα φωτεινά πρόσωπα των μικρών παιδιών είναι το καλύτερο μήνυμα προς τους μεγάλους!
Δημήτρης Ντάλας