Ακρως επιτυχημένο. Το 50ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ στην Άρτα με τριήμερη διάρκεια έγινε κόμβος συνάντησης, πόλος έλξης και πολιτικής σκέψης για όλες τις ηλικίες, γράφοντας για μια ακόμα φορά ιστορία.
Ρεπορτάζ: Βίκυ Καινούργιου

«Η επέτειος των 50 χρόνων Φεστιβάλ ΚΝΕ – ΟΔΗΓΗΤΗ φέτος αποτελεί γιορτή για όλες τις γενιές ΚΝΙτών από το πρώτο το 1975 μέχρι σήμερα» τόνισε ο γραμματέας του Κεντρικού Συμ- βουλίου της ΚΝΕ Θοδωρής Κωτσαντής από την σκηνή του Φεστιβάλ στο Εκθεσιακό Κέντρο.
Και πράγματι εκτυλίχθηκε σε μια μεγάλη γιορ- τή που πλαισιώθηκε από πάρα πολύ κόσμο, επιβεβαιώνοντας ότι αποτελεί θεσμό για την Άρτα. Έναν θεσμό που την ιστορία του καταγράφει στο λεύκωμα των 50 χρόνων, το οποίο παρουσιάστηκε σε ειδική έκθεση στον χώρο.

Θοδωρής Κωτσαντής
«Το Φεστιβάλ αντέχει γιατί αντέχει το κόμμα μας» τόνισε ο κ. Κωτσαντής στην ομιλία του και πρόσθεσε: «Το ΚΚΕ επέμεινε, κόντρα στο ρεύ- μα και τις πιέσεις, να παλεύει για την κοινωνία της απελευθέρωσης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης. Δεν τα δίπλωσε όταν ανατρέπονταν ο σοσιαλισμός και άλλα κουμμουνιστικά κόμματα υπέστειλαν τη σημαία με το σφυροδρέπανο. Βρήκε τη δύναμη να ανασυγκροτηθεί, να επεξεργαστεί σύγχρονο επαναστατικό πρόγραμμα. Επέμεινε στο όραμα του σοσιαλισμού – κομμουνισμού και του επαναστατικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Από αυτά τα ιδανικά άντλησε δύναμη και αντοχή το Φεστιβάλ γράφοντας τη δική του ιστορία».
Ο ίδιος αναφερόμενος στην επιτυχημένη πορεία του στην Άρτα έκανε λόγο για θεσμό, καλώντας όλους να το γνωρίσουν μέσα από την έκδοση «50 χρόνια Φεστιβάλ ΚΝΕ ΟΔΗΓΗΤΗ Άρτας – Ένα ανοιχτό παράθυρο στη λιακάδα». Ταυτόχρονα ο κ. Κωτσαντής υπογράμμισε: «Το Φεστιβάλ είναι πολιτικό και δεν κρύβει την ταυτότητά του αλλά την επιδεικνύει», ενώ στη συνέχεια της ομιλίας του προειδοποίησε για «νέα καπιταλιστική κρίση, καθώς οι επενδύσεις στην “πράσινη” και “ψηφιακή” οικονομία δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα κέρδη, με στροφή στην πολεμική οικονομία, να αποτελεί τη λύση για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια», τονίζοντας χαρακτηριστικά: «Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Δεν υπάρχει έγκλημα που θα διστάσει να διαπράξει μπροστά στο κυνήγι του μέγιστου κέρδους». Σε άλλο σημείο της ομιλίας του μετέφερε το μήνυμα ότι «πολιτική αλλαγή είναι να σχεδιάσουμε την κοινωνία μας, την οικονομία μας, ώστε να καλύπτουν τις δικές μας ανάγκες και όχι τα κέρδη των λίγων. Κι αυτή η πραγματική κοινωνική – πολιτική ριζική αλλαγή, έχει όνομα. Είναι ο σοσιαλισμός».

«Σεισμός»…
Μετά την ομιλία του το βράδυ της Παρασκευής επικράτησε «σεισμός» στο μεγάλο, όπως εξελίχθηκε, λαϊκό γλέντι στη συναυλία με τον Γιώργο Μαργαρίτη. Ο γνωστός ερμηνευτής για πάνω από δύο ώρες επί σκηνής, έστειλε και το δικό του μήνυμα για τα 50 χρόνια, λέγοντας και στα 100! Ικανοποίησε και τους πιο απαιτητικούς ερμηνεύοντας λαϊκά αγαπημένα τραγούδια απ’ όλο το Ελληνικό ρεπερτόριο. Από Τσιτ- σάνη μέχρι Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Και ακολούθησε ένα Ικαριώτικο γλέντι έως τις πρώτες πρωινές ώρες με το συγκρότημα «Μουζίκαροι» και τον Νίκο Φάκαρο.

Ανεπανάληπτη η Ρίτα
Η αυλαία, όμως, του Φεστιβάλ άνοιξε την Πέμπτη το βράδυ, όταν επί σκηνής βρέθηκε η Ρίτα Αντωνοπούλου σε μια ανεπανάληπτη εμφάνιση και ερμηνεία. Με το συγκρότημα «Ρεβάνς» ερμήνευσε μεγάλο μέρος του έργου του αείμνηστου συνθέτη – μουσικού Θάνου Μικρούτσικου με μοναδικό τρόπο. Και μετά έγινε ένα με τον κόσμο. Η καλλιτέχνης κατέβηκε από την σκηνή χορεύοντας μαζί του και καταχειροκροτήθηκε.
Τίμησαν την ψυχή του Φεστιβάλ
Στην κορύφωση του τριημέρου επιφυλάχθηκε μια ξεχωριστή τιμή για τα 50 χρόνια του Φεστιβάλ στην Άρτα.
Το Γραφείο Περιοχής Ηπείρου Κέρκυρας – Λευκάδας του ΚΚΕ, τίμησε τον Γιώργο Αλιφτήρα για την ξεχωριστή συμβολή στην σταθερή πορεία του Φεστιβάλ. Την ειδική πλακέτα ο Γιώργος παρέλαβε εμφανώς συγκινημένος. Παραδίδοντας την πλακέτα η γραμματέας του Γραφείου Περιοχής ΚΝΕ ευχαρίστησε στο πρόσωπο του Γιώργου όλους τους συντρόφους της, αναφέροντας: «Μάς μάθατε να αγαπάμε και να έχουμε μεράκι για το Φεστιβάλ μας. Να το στέλνουμε, να το προπαγανδίζουμε και να το λειτουργούμε. Μπράβο σε όλους που όλα αυτά τα χρόνια κάναμε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Άρτα θεσμό». Στην αφιερωματική πλακέτα προς τον Γιώργο Αλιφτήρα τονίζεται: «50 χρόνια ήταν η αρχή… Να δεις τι σούχω για μετά».
Αυτή την αναφορά έκανε λίγο μετά και ο Διονύσης Τσακνής επί σκηνής, στο μεγάλο αφιέρωμα για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Είπε, λοι- πόν, το ομώνυμο τραγούδι, δίνοντας τις δικές του ευχές για την πορεία του. Και φυσικά από σκηνής με τα «Κίτρινα Ποδήλατα» που προηγήθηκαν και έκαναν αίσθηση με το ρυθμό τους, όπως και την Μιρέλα Πάχου, αγαπημένη μαζί με το ακορντεόν της, δόθηκε από τον Διονύση Τσακνή μια εξαιρετική συναυλία. Συναυλία που ο ίδιος δήλωσε εξαρχής ότι δεν επιθυμεί να είναι ένα αφιέρωμα, αλλά γιορτή για τον Λαυρέντη, όπως θα το ήθελε και ο ίδιος.

Ηπειρώτικο γλέντι
Το Ηπειρώτικο γλέντι που ακολούθησε με την ορχήστρα του Κωνσταντίνου Λιόντου, ήταν ανεπανάληπτο. Προσηλωμένο το ρεπερτόριο σε αυστηρώς παραδοσιακά – γνωστά και αγαπημένα – Ηπειρώτικα τραγούδια που εξυμνούν τον έρωτα, τραγουδούν την πορεία της ζωής του ανθρώπου, το μόχθο, την ξενιτιά και είναι γεμάτα από συναισθήματα, έφτιαξαν κυριολεκτικά ζγουρούς χορούς, δίχως να μείνει κανείς αμέτοχος.

Γιώργος Αλιφτήρας: Το Φεστιβάλ μια τεράστια δύναμη

Ο «Τ» ζήτησε από τον Γιώργο Αλιφτήρα που τιμήθηκε από το Γραφείο Περιοχής Ηπείρου Κέρκυρας – Λευκάδας του ΚΚΕ για την ξεχωριστή συμβολή του στα 50 χρόνια του Φεστιβάλ, να διερμηνεύσει τα συναισθήματά του γι’ αυτή τη μεγάλη διαδρομή.
Σημειώνει, λοιπόν: «Κάθε γωνιά της χώρας μας έχει να διηγηθεί και να περηφανευτεί για τη δική της ιστορική διαδρομή του Φεστιβάλ.
Με ξεχωριστές στιγμές που έμειναν αναλλοίωτες στο χρόνο. Με διαφορετικές ιστορίες και εικόνες που έχτισε καθεμιά την ξεχωριστή της θέση της στην ιστορία αλλά που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό, που δεν είναι άλλο από τη δημιουργία ενός κόσμου του μέλλοντος, ενός κόσμου που χτίζουμε με τα χέρια μας, αλλά έχει ως υλικό τα όνειρά μας για μια διαφορετική και πάντως δίκαιη κοινωνία.
Αυτό το θεμέλιο απαντά και σε καλοπροαίρετες απορίες (μα καλά αυτός που είναι στην πύλη ή αυτός που είναι στην ταβέρνα είναι ΚΚΕ;). Η αλήθεια είναι ότι στην πύλη θα συναντήσεις εργάτες που μόλις σχόλασαν από τη δουλειά τους και κάνουν βάρδια μέχρι το πρωί, για να ξαναπάνε μετά στη δουλειά τους. Σίγουρα, όμως, δεν θα συναντήσεις βιομήχανο.
Στις υπηρεσίες θα συναντήσεις μητέρες που έχουν τα παιδιά τους στην ΚΝΕ και νιώθουν την ανάγκη της δικής τους συμβολής στη δημιουργία των παιδιών τους. Σίγουρα δεν θα σε σερβίρουν εφοπλιστές. Στις ψησταριές θα δεις αγρότες που το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, αποτελεί γι’ αυτούς προέκταση των αγροτικών κινητοποιήσεων και των δεσμών που διαμορφώθηκαν μέσα από αυτές. Σίγουρα τα σουβλάκια δεν θα τα ψήσουν τραπεζίτες.
Κοντολογίς, το Φεστιβάλ είναι μια τεράστια δύναμη που διαμορφώθηκε μέσα από το δέσιμο, στην σύγκρουση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον κόσμο της δουλειάς και την πλουτοκρατία. Αυτή την επιβράβευση αποτυπώνει η εκδήλωση της ΚΝΕ, μια συλλογική προσπάθεια και ένα αποτέλεσμα χρόνων. Επιβραβεύεται ο κάθε Σάκης, ένα παιδί 12 χρονών που βοηθούσε στο στήσιμο κουβαλώντας μαδέρια βαρύτερα από αυτόν. Επιβραβεύεται η κάθε Βάσω που για δέκα ημέρες κάνει ό,τι μπορεί για να συμβάλλει στο τελικό αποτέλεσμα. Επιβραβεύονται όλες οι ανθρώπινες στιγμές που ζούμε σ’ αυτή την προσπάθεια. Επιβραβεύεται μια συλλογική προσπάθεια εκατοντάδων ανθρώπων, νέων και μεγαλύτερων, που διαμορφώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Η “μονάδα” υπάρχει μόνο μέσα στο πλήθος των “αριθμών”».