Αγαπητέ μου φίλε, απόψε με την καληνύχτα σου μου έστειλες και: «Τι είναι η ζωή; -Η τύχη να υπάρχεις, το θάρρος να χαμογελάς, η επιθυμία να ελπίζεις, η δύναμη ν’ αντισταθείς και η ταπεινότητα να λες ευχαριστώ». Δεν ξέρω πού το βρήκες, το ενστερνίστηκες και μου το έστειλες με VIBER.
Απαντώ: Η ζωή ξεκινά με πόνο, με κλάμα. Κατόπιν έρχεται η χαρά, το γέλιο, και το ακούς, το βλέπεις και το μαθαίνεις από τους γονείς σου και τους πλησιέστερους συγγενείς σου και αυτό το κλάμα και το γέλιο συνεχίζεται όσο ζεις. Χαρά και πόνος (θλίψη) είναι η ζωή. Όσο μεγαλώνεις προστίθενται σ’ αυτά και η αγωνία και η ανυπομονησία – έχει απαιτήσεις η ζωή για το πώς θα επιτύχεις κάτι καλό, για να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες της.
Αγωνίζεσαι δηλαδή για να δημιουργήσεις ένα καλό μέλλον, να ζήσεις όσο ζήσεις, πιο ευχάριστα. Δηλαδή η ζωή έχει και αγωνία. Εάν, επιτύχεις νιώθεις χαρά, αν όμως αποτύχεις νιώθεις θλίψη, ψυχικό πόνο. Εν ολίγοις η ζωή είναι ως επί το πλείστον χαρά και θλίψη (πόνος) όλα τα άλλα ελπίδα, θάρρος, δύναμη. Δύναμη ν’ αντισταθείς είναι επακόλουθα των δύο ανωτέρω συναισθημάτων της χαράς και της θλίψης, αν θέλεις της ευτυχίας και της δυστυχίας, αν επεκτείνουμε περισσότερο το θέμα. Τα πιο ωραία της ζωής τα βλέπεις διαφορετικά όταν είσαι χαρούμενος και αλλιώς όταν είσαι λυπημένος. Μια ανατολή ηλίου ή δύση έχουν διαφορετική απήχηση στα μάτια της ψυχής σου όταν σε κατέχει χαρά ή σ’ έχει καταβάλει η θλίψη. Στη δεύτερη περίπτωση, ίσως δεν δώσεις καν σημασία ή ενδιαφέρον αν ανατέλλει ή δύει ο ήλιος.
Η ζωή, καλέ μου φίλε, είναι ένας ήλιος με αχτίδες λαμπερές και άλλοτε βρεγμένες. Και όσο προχωρεί ο ήλιος προχωρεί και η ζωή. Μεσουρανεί αρκετές φορές μέσα σε νέφη, μπόρες, καταιγίδες και λάμψεις, ώσπου κατεβαίνει προς τη δύση του κάνει την πορεία του και τον σκεπάζει η νύχτα. Αυτή ακριβώς είναι και η ζωή με μπόρες, νέφη, καταιγίδες και λάμψεις, και όλο προχωρεί, προχωρεί ως τη δύση της, κλείνει τα μάτια της και σβήνει… χάνεται. Έτσι, την είδα και τη βλέπω τη ζωή, με χαρές, απολαύσεις, πόνους και δάκρυα. Ευτυχία και δυστυχία με αρχή και τέλος.
Τ’ άλλα που μου έστειλες είναι συμβουλές, παιδαγωγικές μάλλον, εκτός από το πρώτο που μπορεί να μην είναι, «τύχη να υπάρχεις», αλλά θέλημα κάποιας ανώτερης δύναμης. Δηλαδή την ύπαρξή μου την οφείλω σε κάποια Ανωτέρα Δύναμη που ορίζει και καθορίζει τα πάντα, δηλαδή στον Θεό.
Αυτό έχω καταλάβει στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου, πως μου τη ρυθμίζει Αυτή η Δύναμη. Εγώ ακολουθώ και προσπαθώ για κάτι καλό με τη βοήθειά της.