Ένα μικρό ποτάμι ανθρώπων κύλησε προς το Πνευματικό Κέντρο της Γραμμενίτσας την Κυριακή, πρώτη μέρα του Φθινοπώρου. Πολλοί έφτασαν από μακριά και άλλοι από το ίδιο το χωριό. Πήγαν να ακούσουν τα παιδιά της, να τα τιμήσουν και να θαυμάσουν τα έργα τους. Ο φιλόλογος Βασίλης Τάτσης, γέννημα θρέμμα και η λυρική της φωνή, παρουσίασε τα δυο βιβλία του: «η μικρή πατρίδα» και «το φως στα μάτια των άλλων».
Δυο βιβλία που ψιθυρίζουν λόγια από καρδιάς. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Μας ταξιδεύουν στον τόπο και στο χρόνο και είναι μια εργασία που κράτησε αρκετά χρόνια. Μάγισσες όλες οι λέξεις τους. Γίνονται αστέρια και λάμπουν με φως δικό τους. Γίνονται και σπίθες που ανάβουν τη φωτιά της μνήμης και της σκέψης για να ζεστάνουν ψυχές. Έχουν ύφος προσωπικό και στην αφηγηματική τους ανάπτυξη κυριαρχεί η οικειότητα με τα ιστορούμενα. Αποδίδουν πειστικά ανθρώπους, ζωές, επαγγέλματα και μυστικά προγονικά. Έργο σπουδαίο σε εύρος και ποιότητα. Προτείνω να τα διαβάσετε, γιατί είναι διαμάντια, όπως θα έλεγε κι ο καλός μας φίλος Κώστας Τραχανάς.
Η οργάνωση, ο χώρος, η φιλοξενία των παιδιών τού Πνευματικού Κέντρου και η συγκινητική συμβολή τού πατέρα Χαράλαμπου ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Ο πολιτισμός του χωριού στις καλύτερες στιγμές του. Όλοι οι ομιλητές, που είχαν κάτι καλό να πουν για τα βιβλία, ήταν εξαιρετικοί.
Εμφανέστατα συγκινημένος ο Βασίλης «από έδρας» έκλεισε την παρουσίαση. Την ομιλία του την έχτισε με λέξεις που προκαλούσαν μια ψυχική αιχμαλωσία στο κοινό. Ένας Βασίλης με τις σταθερές του θερμοκρασίες, τις ευαισθησίες του, τη γλυκύτητα του προσώπου του και το καθαρό του βλέμμα. Με συγκρατημένο χαμόγελο, ήρεμος, απλός, προσηνής, με ζεστή φωνή, αλλά και με εσωτερική δόνηση. Χαιρόταν που είχε την ευκαιρία να κοιτάζει κατάματα όλους που πήγαν να τον τιμήσουν. Ο λόγος του περιείχε μέσα του μια παρηγοριά για τον ίδιο, αλλά συνιστούσε και μια ανθρώπινη πράξη, ένα μικρό μνημόσυνο για τους χωριανούς του που δεν είναι πια στη ζωή. Άπλωσε χονδρούς αγωγούς αγάπης και σεβασμού για τον τόπο του. Μίλησε με ταπεινότητα για τους φτωχούληδες του Θεού. Μας μίλησε για τον κόπο της δουλειάς του μέσα στις ατέλειωτες χειμωνιάτικες σιωπές, όμως τον κρατούσαν ξάγρυπνο οι γνώριμοι ήχοι της μικρής Πατρίδας.
Η βραδιά δεν ήταν μια απλή παρουσίαση βιβλίων. Ήταν φιλοξενία, ήταν ευκαιρία γνωριμιών και συναντήσεων, είχε συναίσθημα και ήταν ένα κέρασμα από τον Βασίλη και τη Χρύσα. Περασμένα μεσάνυχτα χαμήλωσαν τα φώτα, και η αποχώρηση όλων γεμάτη με αποστάγματα μεγάλης ευχαρίστησης.
Ευτυχώς που ο χρόνος μας, αν και περνά τόσο γρήγορα, αφήνει ως εγγύηση και τέτοιες μέρες σημαντικές. Όχι μόνο στιγμές, όπως χαρακτηριστικά τόνισε με μελαγχολία ο αγαπημένος φίλος και τιμώμενο πρόσωπο, Βασίλης Τάτσης.
