Του Κώστα Παπαθεοδώρου*
Είναι κάποιες στιγμές που ο χρόνος σταματά όχι μόνο γι’ αυτούς που φεύγουν από τη ζωή, αλλά και για εκείνους που μένουν πίσω θρηνώντας.
Μια τέτοια αποφράδα στιγμή ήταν η 27η Αυγούστου 2024, όταν άκουσα για το θάνατο του Δημήτρη. Διαδοχικά και γνωστά σε όλους συναισθήματα αναπήδησαν από μέσα μου με πρώτο το σοκ! Αν και είχα ακούσει το πρωί την Παναγιώτα να μου εξιστορεί την κατάσταση…
Προσπάθησα αρχικά να χτίσω ένα τύμβο μπα-νταρισμένο με λέξεις. Αυτό που θυμάμαι από την πρώτη ανάρτηση ήταν οι λέξεις: «Τίποτα δεν ξεπερνάει το να είσαι φίλος για τον φίλο. Και αυτό που με οργίζει είναι πως ο θάνατος μοιάζει σχεδόν προνόμιο, όταν γλιτώνει τον φίλο». Και για τον μαχητή Δημήτρη ο θάνατος ήταν πραγματική λύτρωση μετά από έναν σκληρό αλλά καταδικασμένο πόλεμο. Το ήξε- ρε από την αρχή αλλά έδωσε τη μάχη. Όρθιος, αγέρωχος, γενναίος… Μέχρι που κουράστηκε. Και έφυγε με δική του απόφαση. Αφή- νοντας πίσω του ανθρώπους να θρηνούν.
Αυτό που θέλω να εισφέρω στη μνήμη του εί- ναι ότι ο Δημήτρης δεν έπεσε στην ψυχολογική παγίδα της απελπισίας και της μοιρολατρίας. Δεν κατέρρευσε από την αγωνία του επερχόμενου θανάτου και τον πανικό της αβύσσου…
Τώρα που τον πρόλαβε ο χρόνος και πλέον βρίσκεται στην άλλη όχθη, θέλω να απευθυνθώ στους δικούς του, λέγοντάς τους ότι δεν υπάρχει κανένας να τους παρηγορήσει και καμία συνθήκη να τους λυτρώσει. Η θλίψη τους είναι η σιωπή που άφησε πίσω του ο θορυβώδης Δημήτρης… Έτσι, όμως, κρατιούνται στη ζωή οι ζωντανοί, κι έτσι κρατούν ζωντανούς και τους πεθαμένους – κι έτσι ζουν αμφότεροι σε ένα ενδιάμεσο, σ’ αυτή την «ομίχλη του αιώνιου καθαρτηρίου». Όσους ανθρώπους και αν έχουμε δίπλα μας πάντα θα μας λείπουν αυτοί που έχουμε μέσα μας…
Με τον Δημήτρη ήμασταν συμμαθητές και για δεκαετίες φίλοι. Χανόμασταν – βρισκόμασταν, χωρίζαμε – ανταμώναμε, πάντα παρασυρμένοι από τα κύματα της ζωής. Όμως όσα ενδιάμεσα χρόνια και αν περνούσαν το κάθε νέο αντάμωμα ήταν πάντα ζωντανό, συναρπαστικό και σχεδόν πάντα… εκρηκτικό.
Ήταν εξαίρετος στην ανάλυση μέχρι… σημείου βρασμού. Και συχνά διαφωνούσαμε καθώς ήταν τόσο ξεροκέφαλος, ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι «εγώ είχα πάντα δίκιο». Και σχεδόν ποτέ δεν τέλειωνε η κουβέντα μας. Πάντα έμενε στη μέση με την υπόσχεση «θα τα ξαναπούμε…». Αυτή φορά δεν κρατήσαμε την υπόσχεσή μας. Και πάλι αυτός φταίει…
Τόσα κινήματα, παρεμβάσεις, φράξιες, ίντριγκες, μηχανορραφίες για την ανάταξη της Αριστεράς και την αναζωογόνηση των κοινωνικών κινημάτων που μελετούσαμε και σχεδιάζαμε πώς θα τα κάνω μόνος μου; Και για τα άλλα, τα τεχνολογικά, ποιός θα με ενημερώνει για τις τάσεις, τις εξελίξεις, τις καινοτομίες; Και επίσης, ποιος θα με συγκρατεί από την κυκλοθυμία μου με τον ορθολογισμό και την νηφαλιότητα του;
Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν που να αθροίζει τόσες πολλές ιδιότητες. Γι’ αυτό λέω ότι ο Δημήτρης ήταν σπάνιος άνθρωπος, οξυδερκής αναλυτής, πρωτοπόρος επιχειρηματίας και φυσικά… μοναδικός φίλος.
Μου λείπεις αδερφέ! Και είχα τόσα πολλά να σου πω, ακόμα και αν διαφωνούσες αρνούμενος να δεχτείς ότι «έχω πάντα δίκιο». Ξεροκέφαλε…
* Ο Κώστας Παπαθεοδώρου είναι δημοσιογράφος
