Του πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου (χημικού)
Μέρος Β΄

Το 1965, η Μονή Ροβελίστης μετατρέπεται επίσημα από ανδρική σε γυναικεία. Πρώτη ηγουμένη της Μονής ήταν η κατά σάρκα αδελφή του Γέροντα Μητροφάνη, Ανδριανή.
Η Ηγουμένη Ανδριανή (κατά κόσμο Λευκοθέα) γεννήθηκε το 1913 στην Αμφιλοχία. Όταν ο αδελφός της Θωμάς αρρώστησε, τον συνόδευσε υπακούοντας τον πνευματικό της στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά. Εκεί γνώρισε την Οσία Γερόντισσα Φιλαρέτη Τυπάλδου και έγινε δόκιμη μοναχή στο μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα στο χωριό Περατάτα του ίδιου νησιού, όπου ηγουμένη ήταν η ενάρετη μοναχή Αναστασία Παυλάτου.
Οι ταλαιπωρίες της κατά τη περίοδο εκείνη, της δημιούργησαν προβλήματα υγείας. Τότε ο Γέροντας Μητροφάνης ζήτησε από τον τότε Μητροπολίτη Άρτας Σεραφείμ να φέρει την αδελφή του στη Ροβέλιστα, για να υποστηρίξει το έργο που είχε αναλάβει ο ίδιος. Τελικά, η αδελφή Λευκοθέα ήρθε και εγκαταστάθηκε στη Μονή της Ροβέλιστας και στις 30 Νοεμβρίου 1959 έγινε μεγαλόσχημη μοναχή παίρνοντας το όνομα του αγαπημένου της Αγίου Ανδρέα, στο μοναστήρι του οποίου έζησε ως δόκιμη. Πνευματικός πατέρας και των δύο αδελφών υπήρξε ο Γέροντας Πανάρετος Μοσχονάς, ηγούμενος της Μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κηπουραίων Κεφαλονιάς.
Ήδη στη Μονή Ροβελίστης άρχισαν να έρχονται οι πρώτες δόκιμες μοναχές. Πρώτη από όλες ήλθε ως δόκιμη στις 4 Ιουνίου 1960 η μετέπειτα διάδοχος της Γερόντισσας Ανδριανής, μοναχή Θεοκτίστη Μαργώνη, και μετά από λίγο καιρό η αδελφή της, μοναχή Χριστονύμφη.
Από την αρχή της μοναστικής της πολιτείας, η Γερόντισσα Ανδριανή διακρίθηκε για το ασκητικό της φρόνημα. Ήταν πολύ εγκρατής και μεγάλη νηστεύτρια. Μέσα στην αδελφότητα κινούνταν αθόρυβα και πάντοτε αφανής.
Ο ρόλος της ήταν διακριτός από αυτόν του Γέροντα, τον οποίον σεβόταν απόλυτα και μεταξύ τους, παρά το γεγονός ότι ήταν αδέλφια, δεν υπήρξε καμία οικειότητα. Επέμενε πολύ στην ακρίβεια της τελέσεως του προγράμματος της μονής και σχολαστική στο θέμα του ατομικού μοναχικού κανόνα. Απέφευγε τον «προσηλυτισμό» για τον μοναχισμό και στις κοπέλες που την πλησίαζαν έλεγε: «Αν έχεις ζήλο, θα σε βοηθήσει η Παναγία…». Ήταν πολύ Θεοτοκόφιλη και της άρεσε να διαβάζει το Θεοτοκάριο και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Προέτρεπε τις μοναχές να αγαπούν πολύ την Παναγία. «Θα κουβεντιάζετε μαζί της, θα της τα λέτε όλα, τη χαρά σας, τη λύπη σας. Αυτή θα σκουπίζει τα δάκρυά σας, τον ιδρώτα σας».
Η ελεημοσύνη ήταν άλλη μια αρετή της. Ήθελε να φεύγουν οι προσκυνητές από το μοναστήρι με την ευλογία της Παναγίας και καθιέρωσε να παίρνουν όλοι οι προσκυνητές, που επισκέπτονται το μοναστήρι, ψωμί και ελιές. Πολύ τακτικά επικοινωνούσε τηλεφωνικά με τον Γέροντα Πορφύριο και μάλιστα κατά τις 4 το πρωί. Μόλις τελείωνε η ακολουθία του Μεσονυκτικού, έβγαινε από την εκκλησία και τηλεφωνούσε στον Άγιο Γέροντα που της είχε δώσει την ευλογία να του τηλεφωνεί εκείνη την ώρα.
Ο Όσιος Πορφύριος την καθοδήγησε για να λύσει το πρόβλημα ύδρευσης της μονής. Της υπέδειξε να ψάξουν για πηγή έξω από το μοναστήρι, για να βρούν το ασκητήριο ανωνύμου μοναχού, που είχε κοιμηθεί και εκεί να σκάψουν για νερό, όπως και έγινε.
Ως πνευματική μητέρα ήταν ευγενής, φιλόστοργη και αυστηρή, όπου χρειαζόταν. Αφιέρωνε πολύ χρόνο προσευχόμενη και διδάσ- κοντας τις αδελφές. Ήθελε να ωφελεί με το λόγο της φέρνοντας παραδείγματα από τα Γεροντικά και τους βίους των Αγίων. Είχε και το χάρισμα της «αφιλοσυγγένειας». Όταν τύχαινε να πληροφορηθεί προβλήματα της πατρικής της οικογένειας, μόνο προσευχόταν και απέφευγε την τηλεφωνική επικοινωνία. Αυτή την αρετή προσπαθούσε μαζί με τον Γέροντα Μητροφάνη να την καλλιεργήσει και στην υπόλοιπη αδελφότητα.
Το έτος 2003 παραιτήθηκε από την ηγουμενία της μονής, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε. Με χαρά παραχώρησε την ηγουμενία στην πρωτότοκη πνευματική της θυγατέρα, Θεοκτίστη, μοναχή. Κοιμή- θηκε οσιακά την Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2006, στις 5 το απόγευμα, στο «Νυν απολύεις» του εσπερινού, όπως μαρτυρεί η αδελφή που την περιποιόταν και άκουγαν μαζί από το μεγάφωνο την ακολουθία στο κελί.
(Πηγή: «Γέροντες και Γυναικείος Μοναχισμός» Ιεομονάχου Δημητρίου Καββαδία (Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2015).
Η γερόντισσα Θεοκτίστη διαδέχτηκε τη γερόντισσα Ανδριανή. Αφιέρωσε και αυτή τη ζωή της στην Υπεραγία Θεοτόκο από πολύ νεαρή ηλικία, ενώ διακρινόταν για την ευλάβειά της και για την αρχοντική της απλότητα. Το ήθος και η ευγένειά της, η ταπείνωση και η σιωπή της, η ελπίδα της προς τον Θεό, η εργατικότητά της, ο αδαμάντινος χαρακτήρας της και η αμετάκλητη αντίστασή της σε οτιδήποτε ερχόταν σε αντίθεση με τις Χριστιανικές αρχές, κατάφεραν να κερδίσουν την αγάπη και τον σεβασμό όλων όσοι τη γνώρισαν.
Ιδιαίτερα αγαπητή στην τοπική κοινωνία, η σεβάσμια Γερόντισσα άφησε πίσω της σπουδαία παρακαταθήκη στο ιστορικό μοναστήρι της Άρτας. Ήταν άνθρωπος της προσευχής, με ησυχαστικό φρόνημα, ασκήτρια αληθινή. Ανάπαυε και συμβούλευε. Είχε πάντα αγάπη και έναν καλό λόγο παρηγοριάς για όλους. Με ησυχία και ταπείνωση υποδεχόταν κάθε προσκυνητή, γιατί θεωρούσε πως είναι επίσκεψη Θεού. Και τέτοιες μορφές αφήνουν το στίγμα τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Κοιμήθηκε το 2012.
Την διαδέχτηκε η Γερόντισσα Θεοκλήτη (Λάνταβου), που κοιμήθηκε στις 8 Ιουλίου 2024. Η μακαριστή γερόντισσα Θεοκλήτη με ταπείνωση, υπομονή και υπακοή διακόνησε και αυτή πολλά χρόνια στη μονή κοντά στον μακαριστό Γέροντα Μητροφάνη. Διακρινόταν για την πίστη, την αγάπη, την ανιδιοτέλεια, την ανεξικακία, την καλοσύνη.
Άλλες κεκοιμημένες πλέον αδελφές της μο- νής ήταν οι μοναχές: Χριστονύμφη, Χριστοδούλη, Ελισάβετ και Μαριάμ.