Ένα μικρό επετειακό αφιέρωμα για τη συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την ανέγερση της πρώτης κυρίας των γεφυρών

Ηταν ο Χαρίλαος Τρικούπης τα τέλη του 19ου αιώνα που οραματίστηκε την κατασκευή της, και για να τιμηθεί η ιδέα του δόθηκε στη γέφυρα το όνομά του.
Γεωλόγοι και άλλοι ειδικοί επιστήμονες υπολογίζουν ότι, πριν 500.000 χρόνια, ο Κορινθιακός ήταν μια κλειστή λίμνη και η Πελοπόννησος με τη Στερεά Ελλάδα στην περιοχή της ζεύξης ήταν ενωμένες. Τη μακραίωνη δράση των φυσικών φαινομένων ήλθε να αποκαταστήσει η γέφυρα. Με τη βοήθεια των Γάλλων, της τεχνικής και της τεχνογνωσίας το 1997, μπήκε ένα μεγάλο «στοίχημα» με τη φύση. Κι όταν μιλάμε για φύση, εννοούμε την υψηλή σεισμική δραστηριότητα της περιοχής, τον άνεμο, τον ασταθή βυθό και τους κυματισμούς της θάλασσας.
Ως γνωστόν, το μοντέλο σύνδεσης είναι καλωδιακό, γεγονός που την κάνει να αποτελεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και να κατέχει την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Αποτελεί πρότυπο κατασκευαστικό και παραδίδει μαθήματα μηχανικής. Είναι έργο μακράς πνοής και διάρκειας με ορίζοντα ζωής 120 χρόνια, δεδομένου ότι οι άκρες της θα απομακρύνονται από τη στεριά κατά οκτώ χιλιοστά το χρόνο.
Εγκαινιάστηκε πανηγυρικά και δόθηκε στην κυκλοφορία την παραμονή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Τότε όλο το βράδυ, αλλά και τις επόμενες ημέρες ένα ποτάμι ανθρώπων πήγαν να τη δουν από κοντά, να τη θαυμάσουν, να την περπατήσουν και να ανταλλάξουν εντυπώσεις. Έκτοτε θαρρώ πως όλοι μας είχαμε την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε, να τη φωτογραφίσουμε και να αισθανθούμε το δέος της πηγαίνοντας προς Αθήνα, Πάτρα ή αλλού. Καθιερώθηκε στην κοινωνική συνείδηση ως έργο Εθνικής εμβέλειας και Εθνικό σύμβολο της σύγχρονης Ελλάδος. Αγέρωχη, επιβλητική και φαντασμαγορική.
Το αίτημα και όνειρο πολλών δεκαετιών και γενεών πήρε σάρκα και οστά. Βελτίωσε την καθημερινότητα, ενώνει την Ιόνια με την Ολυμπία οδό και έχει τεράστια συμβολή στην οικονομία, την επικοινωνία και τον τουρισμό. Υπάρχει, βέβαια, το αγκαθάκι με τα αρμυρά διόδια, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η οικονομία μας είναι καπιταλιστική και τα χρήματα για την κατασκευή της ήταν όλα δανεικά και… απελπιστικά έντοκα. Η διέλευση με ένα δεκαρικάκι μια χαρά θα ήταν! Δεν αντιλέγω, το δέλεαρ είναι μεγάλο, ωστόσο υπάρχει εναλλακτικά και το καραβάκι που κάνει χρυσές δουλειές όλο το χρόνο!
Αντίδοτο αποδοχής του κόμιστρου είναι εκεί- να τα αξέχαστα δελτία των οκτώ, που μιλούσαν κάθε τόσο για κλειστά πορθμεία ή για ουρές χιλιομέτρων σε γιορτές και καλοκαιρινές διακοπές. Ωστόσο, η λειτουργία της μας στέρησε κι άλλες μικρές απολαύσεις, που ήταν προνόμιο της… «παντόφλας»: τον παπορίσιο καφέ, τα λαχταριστά σουβλάκια, το «μάτι» στο σαλόνι του καραβιού, τους φεγγαροχτυπημένους έρωτες στο κατάστρωμα και το αναζωογονητικό δροσερό αεράκι!
Πέρασαν κιόλας είκοσι χρόνια παρέα με τη γέφυρα. Και τι δεν διάβηκε από πάνω της! Ευημερία, μνημόνια, χρεωκοπίες, πανδημίες… Επιστήμονες από όλο τον κόσμο την επισκέπτονται τακτικά. Διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα έρχονται και ξανάρχονται για να την απαθανατίσουν και να δώσουν εικόνα σε όλο τον πλανήτη. Σήμερα οι δικοί μας μηχανικοί που δούλεψαν σ΄ αυτή, δίνουν τα φώτα τους και σε άλλα σημεία του κόσμου.
Ας κρατήσουμε την ύπαρξή της ως σύμβολο ενότητας και αδελφοσύνης των ανθρώπων. Κάθε αδυναμία και κάθε ατομικό, κοινωνικό και πολιτικό χάσμα μπορεί να γεφυρωθεί. Ακόμα, ας αποτελέσει μια από τις ευχάριστες εξαιρέσεις στα κακώς κείμενα της χώρας μας χωρίς να μας το έχουν κληροδοτήσει οι αρχαίοι ημών πρόγονοι…