Είχαμε πολλά χρόνια να δούμε παρόμοιο γενικό ξεσηκωμό και τέτοια φίλαθλα ομαδικά ξεσπάσματα χαράς στους δρόμους.
Είδαμε να επαναλαμβάνεται με μεγαλύτερη έμφαση η ατμόσφαιρα του 1987 με την Εθνική ομάδα μπάσκετ και του 2004 με την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου. Οι φανατικοί λάτρεις των ομαδικών σπορ ασυγκράτητοι το γιόρτασαν με την ψυχή τους. Έκαναν γιορτή μεγάλη γιατί στη χώρα μας η χαρά για δεκαετίες τώρα ήταν ποινικοποιημένη.
Την «συλλογική» υπερηφάνεια την είδαμε να μετατρέπεται σε Εθνική χωρίς λογοκριμένα συναισθήματα και χωρίς αναστολές. Είδαμε σε μεγάλους ανθρώπους να ξυπνά μέσα τους η παιδικότητα, που επιμελώς φωλιάζει. Πανηγύρισαν σε υψηλούς τόνους και έκαναν στην άκρη κώδικες συμπεριφοράς. Τα ομαδικά πανηγύρια στους δρόμους, τις πλατείες και τα στάδια δεν είχαν ώρες, τελείες και κόμματα. Άνοιξαν οι αγκαλιές και έσπασαν όλα τα στεγανά. Μια ξέφρενη χαρά πήρε τη μορφή της εποποιίας.
Καμία υπερβολή δεν μεταφέρουν οι παραπάνω λέξεις. Μόνο τα ομαδικά σπορ έχουν τη δύναμη να προκαλέσουν τέτοιες εντάσεις. Ο Έλληνας αγαπά την ομάδα που υποστηρίζει με την καρδιά του και κινείται στα όρια της τρέλας όταν έρθουν οι μεγάλες νίκες και οι μεγάλες πρωτιές. Δεν παύει ποτέ να ονειρεύεται τίτλους κι ας γνωρίζει ότι πίσω από τις ομάδες βρίσκονται επιχειρηματίες με συμφέροντα και εμπορικούς προσανατολισμούς.
Ο τεράστιος Γκάλης, ο Σλούκας, ο Φορτούνης, ο Τζολάκης, ο Ιωαννίδης έγιναν οι σύγχρονοι εθνικοί ήρωες μυθικών διαστάσεων και τα αθλητικά πρότυπα στα μάτια των νέων παιδιών.
Είναι κοινωνικό ευτύχημα που υπάρχουν και τα σπορ. Η χώρα μας το είχε πολύ ανάγκη να βρει έναν τρόπο να βγει, έστω για λίγο, από το γκρίζο που την περιβάλλει. Δεν είναι και μικρό πράγμα να νιώσουμε ότι είμαστε στην κορυφή και ότι είμαστε οι καλύτεροι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, έστω και στον αθλητισμό. Κι είναι ο μοναδικός τομέας που μας έχει κάνει υπερήφανους σαν λαό, τον τρέχοντα και τα τέλη του προηγούμενου αιώνα!
Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά αυτά, τα συγχαίρουμε και τα ευχαριστού- με για τα πολλά χαμόγελα και τα μεγάλα πανηγύρια που ζήσαμε!