Ολοι μας θα περάσουμε κάποια μέρα από το λογιστήριο της ζωής για να μας κοινοποιηθεί η απόλυση, με ή χωρίς αποζημίωση. Θα υπάρξει θρήνος, πένθος και, με την πάροδο του χρόνου, αποδοχή του αναπόφευκτου της ανθρώπινης μοίρας. Η φύση θα ενεργοποιήσει εσωτερικές άμυνες για να διαψεύσει τη φθαρτή μας υπόσταση, ώστε να αγοράσει χρόνο αθανασίας.
Άνθρωποι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας έρχονται και φεύγουν. Μοιραία, μπορεί και τους διαγράφει η μνήμη με ένα απλό κλικ. Μόνο για λίγο καιρό ακανόνιστα θα γυρίζουν στο μυαλό μας. Ο μισεμός δεν θα έλθει ποτέ για τις αδελφές ψυχές και φυσικά για τα μέλη των οικογενειών μας.
Ο λόγος είναι ότι ζήσαμε μαζί όμορφα χρόνια με καθοριστικές και συγκλονιστικές θύμησες. Αυτές που φωλιάζουν ήσυχα – ήσυχα, σιωπηλές, σε μια γωνιά της ψυχής, μέχρι που να ανακληθούν από μια εικόνα, έναν ήχο, μια μυ- ρωδιά, για να τις ζωντανέψει. Καντήλια οι ψυ-χές και η τράπεζα των αισθήσεων είναι γεμάτη από καταθέσεις κοινής ευτυχίας.
Τα περνούσαμε ωραία, δεν μας πλήγωσαν ποτέ και η καρδιά μας ήταν γεμάτη από αγάπη. Ανταλλάξαμε χρόνο, επιτυχίες, αγωνίες, αταξίες, γιορτές, όλα. Η παρουσία τους μας γέμιζε χαρά, μας ένιωθαν, μας στήριζαν, μας μοίραζαν αγκαλιές κι ελπίδα. Μαζί τους καταλαβαίναμε μέσα από ποιους δρόμους κερδίζεις περισσότερη ζωή. Μπήκαν μέσα μας κι έγιναν κομμάτια του εαυτού μας.
Τους χρειαστήκαμε και μας χρειάστηκαν. Οι σχέσεις μας αληθινές και καλά ριζωμένες. Χαρήκαμε για την ευτυχία τους και τους συμπαρασταθήκαμε στα δύσκολα. Στηρίξαμε τις επι- λογές τους και δεν δηλητηριάστηκαν οι ψυχές μας. Δακρύσαμε, χαμογελάσαμε παρέα και συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον. Ό,τι μας χώριζε το αφήναμε στην άκρη. Εννοείται ότι διαγράψαμε αυτούς που έπρεπε ή που έγιναν στην πορεία τοξικοί.
Η οριστική τους απώλεια και η παγίδευση στο άψυχο σώμα τους είναι κάτι ακατανόητο, φοβερά άδικο και συγκλονίζει την ανθρώπινη φύση. Ωστόσο, αυτοί θα συνεχίζουν να είναι δίπλα μας, μόνο που δεν θα μπορούμε να τους βλέπουμε. Θα κουβαλάμε μέ-σα μας την κληρονομιά τους. Θα μπουν στην ακριβή λίστα των αγαπημένων και δεν θα έχουν πρώην ή κάποτε. Θα είναι αεί και θα συνεχίζουν να ζουν μέσα από εμάς. Η θέση τους θα παραμείνει άδεια. Η φυγή ή η απουσία δεν αναπληρώνεται με κάτι όμοιο, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.
Κι όταν στο χρόνο της δικής μας ζωής ακού- με το όνομά τους, το στομάχι μας πάντα θα σφίγγεται και το πρόσωπο θα κάνει σπασμούς. Νομίζω πως το καλύτερο μνημόσυνο γι’ αυτούς είναι η κάθε φορά που ανατρέχουμε στις ξεχωριστές στιγμές που βιώσαμε μαζί τους.
Μακάρι ο χώρος της καρδιάς των ανθρώπων να γεμίζει όλος με τέτοιους ωραίους ανθρώπους. Παράλληλα, δεν είναι και κρυφή επιθυμία όλων μας, όταν ανεβούμε στη βάρ-κα του ανέκκλητου, να μείνουν πίσω άνθρωποι που να νιώθουν παρόμοια συναισθήματα και για εμάς;
Κοντολογίς, όλους όσοι επιλέξαμε να βάλουμε στη ζωή μας ή η ίδια μας έφερε, τους αγαπήσαμε, πολύ ή λίγο δεν έχει σημασία. Θα τους αγαπάμε και μετά θάνατο και όσο εμείς ακόμα ανασαίνουμε. Δεν πεθαίνουν ποτέ μέσα μας γιατί, απλά, δεν μπορεί να έχουν ημερομηνία λήξης.