Παίρνουν ν’ ανθίσουν τα κλαριά κι ο πάγος δεν τ’ αφήνει./ Θέλω κι εγώ να σ’ αρνηθώ κι ο πόνος δε μ’ αφήνει./ Το χέρι σου το παχουλό το κοντυλογραμμένο,/ να το ’βαζα προσκέφαλο τρεις μέρες και τρεις νύχτες./ Να ’ταν η μέρα του Μαγιού κι η νύχτα του Γενάρη,/ να σε χορτάσω, βλάχα μου, φιλιά./ Για σένα και για μένα γινήκαν’ οι καημοί,/ τα βάσανα κι οι πόνοι κι οι αναστεναγμοί.

Τραγούδι ελεύθερου ρυθμού, που τραγουδιέται στις παρέες μεμονωμένα από ένα άτομο, κυρίως άντρα, σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. Αναφέρεται στον έρωτα ενός παλικαριού για μια κοπέλα, που, εκτός από την ίδια και τα κάλλη της, επιθυμεί τις μέρες του Μαγιού και τις νύχτες του Γενάρη, που είναι μεγάλες σε διάρκεια, για να είναι μαζί της να χορτάσουν τον έρωτά τους.