ΟΙ κυβερνήσεις πέφτουνε και άλλες ανεβαίνουν, πρόσωπα πάνε κι έρχονται, καρέκλες αλλάζουν χέρια, νέοι διαδέχονται παλιούς και πάει λέγοντας.
Παραφράζοντας το τραγούδι «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε…» σε στίχους του αλησμόνητου Μανώλη Ρασούλη (1981) που τραγουδά σε σύνθεση Χρήστου Νικολόπουλου ο Γιώργος Νταλάρας, θα μπορούσαμε εμείς να προσθέσουμε «μα ο Αντώνης Κοσσυβάκης μένει…». Και θα μπορούσαμε να το προσθέσουμε χωρίς καμιά επιφύλαξη διότι αποτελεί γεγονός.
Όσες κυβερνήσεις κι αν έχουν αλλάξει, όσα πρόσωπα κι αν εναλλάσσονται σε κορυφαίες θέσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, για τον Αντώνη δεν είναι άγνωστα. Έχοντας το χάρισμα της άμεσης και δια ζώσης επικοινωνίας κατάφερε – διαχρονικά – να καλλιεργήσει στενές σχέσεις μαζί τους κι όταν βρίσκεται η κατάλληλη στιγμή σπεύδει να τις αξιοποιεί. Γιατί άλλο; Μα φυσικά για την κοιλάδα Αχελώου που αποτελεί μόνιμο πόθο και καημό να την δει όπως την ονειρεύεται. Δηλαδή με αναδεικνυόμενη την σφραγίδα της αυθεντικότητάς της, καλά διατηρημένη την ανεπανάληπτη ομορφιά της, ανόθευτη από αταίριαστες… προσμείξεις όπως για παράδειγμα το φράγ- μα Αυλακίου και βέβαια προορισμό για όλους, όχι μόνο από το εσωτερικό αλλά και από το εξωτερικό.
Εργαζόμενος προς αυτή την κατεύθυνση ο φίλος Αντώνης Κοσσυβάκης αξιοποιεί μεν όλες τις ευκαιρίες, δημιουργεί ωστόσο και τις δικές του. Όπως για παράδειγμα η πιο πρόσφατη όταν στο πλαίσιο επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών της Ισπανίας Jose Manuel Albares στο Στρασβούργο έσπευσε και τον συνάντησε (φωτο). Ο υπουργός μετέβη στο Στρασβούργο προκειμένου να μιλήσει για τις προτεραιότητες της Ισπανικής Προεδρίας στην Σοσιαλιστική Ομάδα. Η γνωριμία του Αντώνη μαζί του, που κατέληξε σε φιλία, έρχεται από παλιά μέσω των πολιτικών διεργασιών της εν λόγω Ομάδας. Στη συνάντηση αυτή ήταν που τον προσκάλεσε να επισκεφθεί την Κοιλάδα του Αχελώου, με τον Ισπανό υπουργό Εξωτερικών να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο.
Μακραίνει τόσο η αλυσίδα των ανθρώπων του Ευρωπαϊκού πολιτικού προσκηνίου που τούς έχει καταστήσει μύστες των πολιτισμικών αξιών της εν λόγω περιοχής, που αν τους βάλει κανείς στη… σειρά από τις Βρυξέλλες φτάνουν έως τη Μεγαλόχαρη, χωριό του Αντώνη. Είναι επίτευγμα.