Μέρος Β΄

Στο δεύτερο μέρος αυτού του οδοιπορικού συναντάμε την προσπάθεια των συντελεστών της έκδοσης να αποδώσουν τη φυγή του Καραμανλή στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1963 αποκλειστικά στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963 στη Θεσσαλονίκη.
Οι συντάκτες της έκδοσης και ιδιαίτερα ο κ. Γεώργιος Μαλούχος που έγραψε τα εισαγωγικά κείμενα, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αποσιωπούν ότι προ της δολοφονίας του Λαμπράκη τον ίδιο μήνα, Μάιο του 1963, ο Καραμανλής εμφανίστηκε με τον πρόεδρο της Γαλλίας στρατηγό Ντέ Γκώλ με ανοιχτή λιμουζίνα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τα πλήθη να φωνάζουν «Ελλάς – Γαλλία Συμμαχία».
Η φωτογραφία αμφοτέρων στην ανοιχτή λιμουζίνα εκτίθεται στη σελίδα 261 του ΙΣΤ΄ τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών. Το άνοιγμα του Καραμανλή στη Γαλλία ήταν η αιτία που οι Αμερικανοί δεν το ήθελαν πλέον στην Ελλάδα. Και δεν αποκλείεται με το φοβερό δίκτυο πρακτόρων που είχαν διαβρώσει την Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Θεσσαλονίκη, να οργάνωσαν τη δολοφονία του Λαμπράκη για να τελειώνουν το συντομότερο με αυτόν.
Ο Καραμανλής έκανε το άνοιγμα στη Γαλλία προκειμένου να διασωθεί πολιτικά, αφού το 1963 είχε περιέλθει σε δύσκολη θέση από τα σφάλματα που διέπραξε κατά την άσκηση της εξουσίας οκτώ χρόνια (1956 τριφασικό εκλογικό σύστημα – 1961 εκλογές βίας και νοθείας). Φαινομενικά ήταν η πρώ- τη τάση της Ελλάδας να υπερβεί τη μονοδιάστατη πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ. Τέτοια ανοίγματα, όμως, κάνουν ηγέτες που δεν τους κρατάει κανένας και για τίποτε. Ο Καραμανλής λησμόνησε ποιος τον έκανε δοτό πρωθυπουργό το 1955 και έπρεπε να γνωρίζει ότι οι Αμερικανοί εκείνη την εποχή του ψυχρού πολέμου δεν άφηναν περιθώρια για παρεκκλίσεις των προτεκτοράτων τους.
Ο ίδιος άλλωστε σε μεταγενέστερο ιδιόχειρο σημείωμά του προσπάθησε να δικαιολογήσει την προσέγγιση με τη Γαλλία ως εξής: «Η επίσκεψη αυτή (σσ εννοεί του Ντε Γκώλ) προκάλεσε ποικίλα πολιτικά σχόλια και εγράφη εις τον ξένον Τύπον και ιδίως στον Αμερικανικόν, ότι επρόκειτο περί αλλαγής του προσανατολισμού της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας. Όλα αυτά όμως ήσαν φανταστικά, δεδο- μένου ότι ούτε η Ελλάς είχε την πρόθεσιν αυτήν αλλά ούτε ο Ντε Γκώλλ το επεδίωκε. Η πρόθεσίς μου ήτο, χωρίς να διαταράξω τας σχέσεις με το ΝΑΤΟ και την συνεργασίαν μου με την Αμερικήν να συνδέσω την Ελλάδα στενώτερα με την Γαλλίαν εν όψει της διαμορφώσεως των νέων ευρωπαϊκών σχημάτων. Και τούτο διότι η σύνδεσις αυτή, εκτός της υποβοηθήσεως της οικονομικής αναπτύξεως της Ελλάδας, θα ενίσχυε και την ασφάλειαν αυτής» (βλέπε Ιστορία του Ελληνικού Έθ-νους, Εκδοτική Αθηνών, 2000, Τομ. ΙΣΤ΄ σελίδα 260).
Το τελευταίο αυτό, ότι δηλαδή η Γαλλία «θα ενίσχυε την ασφάλειαν της Ελλάδας», ήταν εκείνο που εξόργισε τους Αμερικανούς, αφού είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ είχαν αντικρουόμενα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα με τη Γαλλία στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Έτσι, μετά από έξι περίπου μήνες δημιούργησαν τις προϋποθέσεις της ήττας του με κύριο μοχλό το παλάτι και για το λόγο αυτό έλεγε ο Καραμανλής ότι «η βασίλισσα και ο διάδοχος» είχαν εχθρικές διαθέσεις απέναντί του από το 1961.
Το άνοιγμα του Καραμανλή προς τη Γαλλία προκειμένου όπως είπε «να συνδέσει την Ελλάδα στενότερα με τη Γαλλία ενόψει της διαμορφώσεως των νέων ευρωπαϊκών σχημάτων» κατά την άποψή μου το έκανε για να διασωθεί πολιτικά εκείνη την κρίσιμη γι’ αυτόν ώρα. Δεν του βγήκε.
Ο Καραμανλής δεν ακολούθησε τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αντί μετά την ήττα της ΕΡΕ από την Ένωση Κέντρου στις 3 Νοεμβρίου 1963 να μείνει στην Ελλάδα και να δώσει τη μάχη από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, άφησε το κόμμα στον πλαδαρό πολιτικό Παναγιώτη Κανελλόπουλο και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι.
Προτού φύγει λειτούργησε αντικοινοβουλευτικά. Ενώ γνώριζε ότι η ΕΔΑ είχε κάνει δημόσια δήλωση ότι θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ 138 + ΕΔΑ 28 = 166 = δεδηλωμένη πλειοψηφία) αυτός έλεγε στο βασιλιά Παύλο να μη δώσει «επ’ ουδενί λόγο» εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Γεώργιο Παπανδρέου!
Δυο μέτρα και δυο σταθμά αφού όταν πέθανε ο Παπάγος (4 Οκτωβρίου 1955) ο Καραμανλής έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρ- νησης από τον ίδιο βασιλιά χωρίς να έχει εκλεγεί αρχηγός του κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού και χωρίς να υπάρχει δεδηλωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αφού 82 βουλευτές του Συναγερμού είχαν υπογράψει δήλωση στήριξης του Στέφανου Στεφανόπου- λου (βλέπε Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΣΤ΄, σελίδα 190). Στο επόμενο φύλλο του «Τ» η συνέχεια.
*Ο Γιώργος Χαλκιάς είναι επίτιμος δικηγόρος

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ