Αμφιβολίες το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές, Αμφιβολίες τρελές.
Οι τηγανητές πατάτες είναι το αγαπημένο μου φαγητό από τόσο δα πιτσιρίκι. Μου άρεσαν τόσο πολύ, που πάντα τσιμπολογούσα μερικές και από το πιάτο του μικρότερου αδερφού μου. Η μητέρα μου πάντα με μάλωνε γι’ αυτή τη κακή μου συνήθεια. Αλλά εγώ έκανα πως δεν άκουγα. Έτσι για να μου δώσει ένα μάθημα σταμάτησε για πολύ καιρό να μαγειρεύει τις αγαπημένες μου τηγανητές πατάτες. Και μαζί με τις πατάτες από το πιάτο του αδερφού μου, έχασα και τις πατάτες από το δικό μου πιάτο.
Περιέργως, θυμήθηκα την παραπάνω ιστορία όταν διάβασα ότι ο πρωθυπουργός με πρόθεση να υποστηρίξει την επένδυση για πολυτελές θέρετρο στην περιοχή του δάσους στον Ερημίτη, στην Κέρκυρα, από Fund Αμερικανικών συμφερόντων, είχε δηλώσει: «Η εναλλακτική ποια θα είναι; Να μην κάνουμε τίποτα. Κάποια στιγμή το δάσος θα καεί… και τότε;».
Την ίδια περίπου εποχή, ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη είχε υποστηρίξει: «Το ότι κάποιοι άνθρωποι βαθύπλουτοι, θα προτιμούσαν το ελληνικό δημόσιο να μην αξιοποιήσει τη γη του και να εξακολουθήσουν να έχουνε παρθένο το δάσος μπροστά τους, είναι μια κατανοητή εκ μέρους τους επιθυμία. Το γιατί οι κάτοικοι της Κέρκυρας πρέπει να συμπλεύσουν με αυτή την επιθυμία, μου είναι παντελώς ακατανόητο. Διότι το συμφέρον του Δή- μου της Βόρειας Κέρκυρας, είναι να γίνει μία επένδυση η οποία θα δίνει σε δημοτικά τέλη ένα εκατομμύριο ευρώ το χρόνο. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο κάθε δημότης έχει μεγαλύτερο συμφέρον να παραμείνει αυτό το πράγμα εκεί όπως είναι, ένα παρθένο, ωραίο, πανέμορφο δάσος αναμφίβολα, αλλά δεν έχει συμφέρον να παίρνει ένα εκατομμύριο ευρώ ο Δήμος του, να βρουν τα παιδιά τους δουλειά, να πουλούν οι τοπικοί κτηνοτρόφοι και οι τοπικοί αγρότες τα προϊόντα τους».
Κατ’ αρχάς, ας προσπεράσουμε την ειρωνεία και το μεγάλο ψέμα ότι «κάποιοι άνθρωποι βαθύπλουτοι, θα προτιμούσαν το ελληνικό δημόσιο να μην αξιοποιήσει τη γη του και να εξακο- λουθήσουν να έχουνε παρθένο το δάσος μπροστά τους». Γιατί η ίδια η ζωή, μας έχει διδάξει ότι ειδικά αυτοί οι «βαθύπλουτοι» ευθύνονται και για την λεγόμενη «αξιοποίηση της δημόσιας γης» και για την καταστροφή του περιβάλλοντος. Αυτοί οι «βαθύπλουτοι» και οι υπουργοί τους όπως ο κος Γεωργιάδης, αναφέρονται σε παρθένα δάση με την έκφραση «να παραμείνει αυτό το πράγμα εκεί όπως είναι». Γιατί απ’ ότι φαίνεται οι υπόλοιποι που μπορεί να είναι «βαθύπτωχοι», διεκδικούν ανοιχτούς δημόσιους χώρους με μόνο όπλο την πετσετούλα τους. Το μόνο όπλο που τους επιτρέπει η φτώχεια τους.
Επίσης, μπορούμε να προσπεράσουμε διάσημα λόγια όπως «Μην κάνετε το λάθος να σκεφτείτε πως ό,τι δεν αποφέρει κέρδος δεν έχει αξία» ή «Κάθε κέρδος είναι μια αδικία σε κάποιον». Αλλά δεν μπορούμε να μην βλέπουμε κάτι τόσο παράδοξο να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Δηλαδή. Για τις πυρκαγιές η κυβέρνηση επικαλείται την «Κλιματική Κρίση» και πόσο δύσκολο είναι να αντιδράσουμε σ’ αυτή και να την τιθασεύσου- με. Ταυτόχρονα, αντί να είναι η πρώτη που θα προστατεύσει ένα παρθένο δάσος από τα χέρια των επιχειρήσεων ως περιβαλλοντικό αντιστάθμισμα για τα δάση που κάθε χρόνο καίγονται, φωνάζει όλο και περισσότερο να αντικαταστήσουμε τα δάση με επιχειρήσεις. Φαντάζομαι, με το απλό σκεπτικό, ότι αν αντικαταστήσουμε όλα τα δάση μας με επιχειρήσεις, δεν θα υπάρχει κάτι να καεί. Και έτσι, στο κάτω – κάτω δεν θα ξανα-κινδυνέψουμε από πυρκαγιές. Και εδώ είναι το παράδοξο.
Μα η ίδια η έννοια της αλλαγής του κλίματος του πλανήτη μας, που βαφτίστηκε «Κλιματική Κρίση», εμπεριέχει τον όρο «Κρίση» γιατί είναι κάτι επικίνδυνο για τον άνθρωπο και την επιβίωσή του στον πλανήτη γη. Είναι «Κρίση» γιατί μας απειλεί. Ευθέως και άμεσα. Και γίνονται σχέδια επί σχεδίων και ξοδεύονται χρήματα για να ανατρέψουμε την «Κρίση» αυ- τή. Τότε πως είναι δυνατόν να παλεύουμε ενάντια στην «Κρίση» για να σώσουμε το περιβάλλον και ταυτόχρονα να επιτρέπουμε να καταστρέφεται το περιβάλλον για την προσδοκία χρηματικού κέρδους; Τελικά, ή μας κοροϊδεύουν ή μας κοροϊδεύουν.
Κι εσύ αναρωτιέσαι ακόμα «γιατί καιγόμαστε». Γιατί πρώτα απ’ όλα έχεις την πολυτέλεια να αναρωτιέσαι. Αν είχε καεί το δικό σου σπίτι δεν θα αναρωτιόσουν ακόμα. Δεν θα είχες Αμφιβολίες πολλές, Αμφιβολίες τρελές. Μάλλον θα ήσουν σίγουρος.
Αθώος, λόγω Αμφιβολιών