ΜΕΡΟΣ Β’
Ράφτιγκ και καταρράκτες
Ράφτιγκ και καταρράκτες. 92 χιλιόμετρα από την Μανίλα βρίσκονται οι καταρράκτες του Παγκσατζάν.
Πέσαμε σε ένα από τα συχνά μποτιλιαρίσματα με αποτέλεσμα η διαδρομή από 1,5 ώρα να διπλασιαστεί και να κινδυνεύσουμε να χάσουμε το πρόγραμμα. Ράφτιγκ σε ποτάμι με λίγο νερό αυτή την εποχή αλλά μέσα σε οργιώδη τροπική βλάστηση. Το πλάτος 10 έως 20 μέτ- ρα και εκατέρωθεν οι όχθες που είναι κατακόρυφες, ύψους 300 μέτρων. Εναλλαγή ήσυχης και χειμαρρώδους ροής όπου οι βαρκάρηδες σπρώχνουν το κανό με τα χέρια. Στο τέλος της διαδρομής συναντάμε καταρράκτη ύψους 90 μέτρων με μικρή λιμνούλα στη βάση του. Με σχεδία από μπαμπού στην πτώση του νερού «σπηλιά του διαβόλου» οδηγούμαστε για ένα εναλλακτικό υδρομασάζ. Στο μέρος αυτό γυρίστηκαν σκηνές από την ταινία του Κόπολα «Αποκάλυψη τώρα». Ωραίο το ράφτιγκ, όμως νομίζω του Αράχθου που καταλήγει στη γέφυρα της Πλάκας είναι καλύτερο.
Βόρειο νησί (Λουζόν)
Οι κλιμακωτοί ορυζώνες. Το βόρειο νησί (Λουζόν) είναι το μεγαλύτερο των Φιλιππίνων με έκταση λίγο μικρότερη της Ελλάδας και πληθυσμό περίπου πενταπλάσιο.
Με αεροπλάνο (περίπου 1,5 ώρα από Μανίλα) φτάνουμε στο βορειότερο άκρο. Πρώτη διανυκτέρευση στην πόλη Βιγκάν, το καλύτερο σωζόμενο παράδειγμα ισπανικής αποικιακής πό- λης, που είναι ενταγμένο στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Πλησίον στη δυτική ακτή βρίσκονται εκτεταμένοι αμμόλοφοι σε μήκος 85 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αποτελούν δημιούργημα των ρευμάτων της θάλασσας στη θέση αυτή.
Περνάμε με τζιπ κάτι σαν την οροσειρά της Πίνδου (Κορδιλιέρα). Το βουνό κατάφυτο, πολύ όμως πιο απότομο και πτυχωμένο από τα δικά μας. Δεύτερη διανυκτέρευση στην ορεινή κωμόπολη Σαγκάδα με τα κρεμαστά φέρετρα. Ένα παλαιό ταφικό έθιμο των αυτόχθονων κατοίκων της περιοχής να μουμιοποιούν τους νεκρούς και να κρεμούν τα φέρετρα σε κατακόρυφους απομονωμένους βράχους (νεκροταφεία).
Δύο επόμενες διανυκτερεύσεις στην ορεινή κωμόπολη Μπανάουε, στην περιοχή της οποίας βρίσκονται οι περίφημοι κλιμακωτοί ορυζώνες, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Στο απότομο ορεινό έδαφος σχηματίζονται συνεχή πεζούλια κατασκευασμένα με τοίχους και στις μικρές οριζόντιες επιφάνειες που προκύπτουν φυτεύουν το ρύζι, αφού πρώτα τις πλημμυρίσουν με νερό από τα παρακείμενα ρέματα. Με τον παραδοσιακό (2.000 ετών) αυτόν τρόπο και σκληρή δουλειά γίνεται, λένε, το ποιοτικότερο ρύζι.
Στην ξεθεωτική 10ωρη επιστροφή στη Μανίλα γνωρίζουμε την ενδοχώρα. Φυτείες ρυζιού, καλαμποκιού και λαχανικών διακρίνουμε εκατέρωθεν του δρόμου προς τις πόλεις και τα χωριά. Κυκλοφοριακό κομφούζιο στην είσοδο με ατελείωτα μποτιλιαρίσματα.
Νησί Παλαουάν, το πιο εξωτικό του κόσμου
Το Παλαουάν, πέμπτο σε επιφάνεια, είναι το δυτικότερο και κάπως απομακρυσμένο από τα άλλα νησιά των Φιλιππίνων. Στενόμακρο, 500 χιλιομέτρων μήκος και 20 χιλιομέτρων μέσο πλάτος, μοιάζει αρκετά με την Κρήτη. Για κάποιους θεωρείται σαν το «πιο εξωτικό νησί στον κόσμο».
Πτήση 1,5 ώρας από Μανίλα για την βορειότερη και πιο τουριστική πόλη Ελ Νίδο. Ολοήμερη μικρή κρουαζιέρα στην Εθνικό Δρυμό πάνω στο μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο. Θάλασσες που συναγωνίζονται το Αιγαίο σε ομορφιά με πολλά καταπράσινα νησάκια με κατακόρυφες βραχώδεις ακτές.
Πεντάωρη διαδρομή με τζιπ για το Πουέρτο Πρινσέσα, πρωτεύουσα του νησιού, περίπου στο μέσον του. Βαρκάδα στον περίφημο «Υπόγειο ποταμό», που λέγεται ότι είναι από τα εφτά φυσικά θαύματα του κόσμου. Είσοδος από τη θάλασσα με την βάρκα κάποια χιλιόμετρα σε υπόγειους ασβεστολιθικούς σχηματισμούς, σταλαγμίτες και σταλακτίτες.
Στο αρχιπέλαγος Βισάγιας.
Επιστροφή στην Αθήνα
Το αρχιπέλαγος Βισάγιας έχει κεντρική θέση στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Φιλιππίνων, κάτι σαν Κυκλάδες στην Ελλάδα.
Με πτήση 1 ώρα και 45΄ από Πουέρτο Πρινσέσα, κατευθυνόμαστε για το νησί Σεμπού και την ομώνυμη πόλη, το δεύτερο μεγαλύτερο αστικό κέντρο των Φιλιππίνων μετά τη Μανίλα. Όταν έφθασε το 1521 ο Μαγγελάνος ήταν ήδη ένα σπουδαίο κέντρο που προσέλκυε εμπόρους από όλα τα μέρη της Ασίας και της Αραβίας. Στην κεντρική πλατεία της πόλης βρίσκεται ο σταυρός που λέγεται ότι έφερε ο Μαγγελάνος και η επιβλητική εκκλησία του «θείου βρέφους». Στο περίτεχνο παλαιό Ισπανικό φρούριο βλέπουμε φωτογραφίες του Μαγγελάνου και του αρχηγού των ιθαγενών, ο οποίος τον σκότωσε. Μεγάλο αστικό κέντρο, μεγάλο και το κυκλοφοριακό χάος και τα μποτιλιαρίσματα.
Με ταχύπλοο σε δύο ώρες φτάνουμε στο κοντινό νησί Μποχόλ. Ολοήμερη εκδρομή στο κατάφυτο νησί και επίσκεψη στους περίφημους «Λόφους της σοκολάτας», στο κέντρο του. Πάνω από 1.000 λόφοι καφε – κίτρινου χρώματος (σοκολατί) ύψους 40 έως 120 μέτρων. Πρόκειται για γεωλογικό φαινόμενο που ανάγεται στην ηφαιστειογενή γένεση του νησιού. Στο έδαφος «έσκασαν κάτι σαν μπουρμπουλήθρες», οι οποίες στερεοποιήθηκαν σε στρογγυλούς λόφους. Από το θαλασσινό νερό που εγκλωβίστηκε, το έδαφός του είναι αλμυρό έτσι που να φυτρώνουν μόνο λίγα χόρτα με αποτέλεσμα το χρώμα των λόφων να διαφοροποιείται από την υπόλοιπη τροπική βλάστηση.
Την επόμενη ο μαραθώνιος επιστροφής. Σεμπού – Μανίλα – Κωνσταντινούπολη (ολονύχτια 12ωρη πτήση) – Αθήνα.
*Ο Χρήστος Ντάλας είναι πολιτικός και τοπογράφος μηχανικός