Ονειρευτή, αντάρτη, αναταραγμένε, γοητευτικέ και ανυπότακτε ποιητή της ζωής, Γιάννη. Η αφιλοκέρδεια θυσιάζεται στην αναγκαιότητα, λένε. Από τη μια μας κατακλύζει η ευκολία της ποίησης που μας επιβάλλουν σκοπίμως, που ναι βρίσκει απήχηση με τα μέσα που διαθέτουν, αλλά δεν είναι ποίηση κι από την άλλη, συνοδοιπόρε Γιάννη… υπάρχουμε εμείς… ν’ αντέχουμε.
Εμείς που γνωρίζουμε πως το ταλάντεμα αυτό… βαστάει λίγο. Γιατί η υποχώρησή τους θα γίνει μία και μοναδική φορά κι ύστερα η μοιραία κατάληξή τους θάναι η… σιωπή. Η δικιά μας στιγμή θα είναι εκείνη. Γιατί πάντα τ’ αηδόνια, τα πιο καθαρά στοιχεία της φύσης, ονειρεύονται την πραγματοποίηση του ύμνου της ελευθερίας, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα δροσιάς και χάρης. Σε τοπία που κρατούν στο χρόνο και στο φύσημα του χρόνου. Και λαλούν αυτά πάντα σε «χώματα ευτυχισμένα».
Φίλε μου και συνοδοιπόρε, Γιάννη. Πολύ σ’ ευχαριστώ για την αυθόρμητη κίνηση καρδιάς και για τα δάκρυα που τα έραναν εκείνο το μεσημέρι τα μάγουλά σου. Σ’ ευχαριστώ διότι απέκτησα άλλον έναν αδελφό ποιητή δεμένο κάτω από την ίδια Ιδέα του Γένους που σ’ αυτήν την χρονική στιγμή οι κοινωνικοί και οι ιστορικοί παράγοντες δίνουν αμαχητί μέσα από υπόγειους και σκοτεινούς μηχανισμούς. Με τη σειρά μου θέλησα να σε γνωρίσω. Μέσα από το έργο σου φυσικά. Κι έτσι σφυγμομέτρησα προσεκτικά τους χειρισμούς της ποιητικής σου ανατομίας, επιστρατεύοντας όλη την ακουστική μου φαντασία.
Άκουσα το πρώτο μουρμούρισμα, ένα θρόισμα, μια οργισμένη θύελλα ύστερα, κανονοβροντήματα πολλά και εκείνη η συγκίνηση κυρίαρχη παντού με τρόπο εκπληκτικό, έβρισκε πάντα τρόπο, μόνη της να αναμοχλεύει τα συναισθήματά μου, μέσα από μια αδιάκοπη κίνηση – αλήθειας… χορευτική.
Ναι. Εντόπισα καθαρά ότι μέσα στους στίχους σου «έχτισες» με τρόπο μοναδικό και διαμόρφωσες μια κίνηση. Ώ τι θάμβος! Κατά- φερες να προικίσεις την συγκίνηση την απόλυτη την οποία προηγουμένως την είχες περάσει μέσα απ’ όλα τα στοιχεία του ανόργανου κόσμου, δίνοντάς την (πώς;) όλες τις οργανικές ιδιότητες της ζωής. Η πένα σου γράφει με αδιάκοπη επαναλαμβανόμενη κίνηση, σου κόβει την ανάσα και σε παραπέμπει αυτόματα στο σύστημα της πολλαπλής αναγωγής. Για μένα προσωπικά αυτή είναι και η βαθύτερη απόδειξη αλήθειας του ανθρώπινου πνεύματος. Κι αναφώνησα: «Ωσάν πυρός σταλάγματα πέφτουν οι αλήθειες μέσα από τους στίχους σου».
Και χάρηκα γι’ αυτήν την ορθή στάση ζωής σου. Την ανταρσία! Τον μη συμβιβασμό. Την ευσυνείδητη θέλησή σου να μην συμμορφώνεις τον εαυτό σου στις απαιτήσεις μιας καθοδηγούμενης πλειοψηφίας, μήτε ν’ αποδέχεσαι αυτούς τους «χλιαρούς ανέμους» της καθημερινής συναλλαγής. Πολύ χάρηκα, Γιάννη, που σε γνώρισα τόσο πολύ μέσα από το έργο σου. Νομίζω ότι επιζητάς εν τέλει ό,τι κι εγώ.
Έχεις εξορίσει από μέσα σου κάθε ατομική επιδίωξη, έχεις θυσιάσει κάθε προσωπική σου φιλοδοξία και έχεις ένα αποκλειστικό σκοπό. Φλέγεσαι κι εσύ για το πώς θα εξυπηρετήσεις καλύτερα αυτήν την αγνή φιλοπατρία και πώς θα ανεβάσεις εκείνους που θ’ ακούσουν «το τραγούδι σου» ως το μοναδικό ύψος της Αρετής και της Ελευθερίας. Μείναμε λίγοι «οι τραγουδιστές» της ζωής, Γιάννη! Η περίφημη επο- χή μας τους σκότωσε! Ποτέ άλλοτε δεν σημειώθηκαν τόσες ομαδικές υποχωρήσεις απέναντι στην πιο στοιχειώδη έννοια της ελευθε- ρίας. Τόσες μαζικές αποδράσεις και απόπειρες υποβιβασμού της Αξιοπρέπειας. Κι όσοι συνεχίζουν να γράφουν – χωρίς ψυχή – έρμαια των εμπορικών τους οίκων, στο βάθος είναι λιποτάκτες και παραιτησίες.
Χαίρομαι, όμως, Γιάννη που μείναμε έστω κάποιοι που μπορούμε να «λαλούμε», όπως παλιά. Όπως πάντα. Τι κι αν έχει βάρος αυτή η γοητεία μας… εμείς θα την βαστάξουμε γερά! Είναι η προίκα της φυλής μας. Είναι η γλώσσα μας, το ήθος μας, η Ιστορία μας, το μέλλον που οφείλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στους νεότερους. Και πίστεψέ με. Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε. Γιατί εμείς έχουμε με το μέρος μας τη ζωή και το θαύμα του Παραδείσου! Σε φιλώ, Χαρά Κούτρα.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ