Απόψε κρύο έκανε, κρύο και τραμουντάνα/ τα περιγιάλια πήξανε κι οι βρύσες μαρμαρώσαν./ Κι εσείς, περιβολάκια μου, με τ’ άνθη στολισμένα/ μην είδατε τον αρνητή, τον ψεύτη της αγάπης;/ Όταν με φίλαε μου ’λεγε γλυκιά που ’ναι η αγάπη/ και τώρα με παράτησε σαν καλαμιά στον κάμπο,/ σαν καλαμιά χωρίς καρπό./ Αχ! ματάκια μου!

Τραγούδι ελεύθερου ρυθμού που αναδεικνύει ολοφάνερα τον πόνο και την απογοήτευση του πληγωμένου ανθρώπου ο οποίος δέχτηκε την άρνηση και την απόρριψη ή και την εγκατάλειψη ακόμα από αυτόν που μέχρι πρότινος ήταν δίπλα του και είχε εμπιστευθεί.
Οι ανθρώπινες σχέσεις στο πέρασμα του χρόνου φθείρονται ή δοκιμάζονται με αποτέλεσμα να διαφωνούν και να απομακρύνονται δημιουργώντας ανάμεσά τους ένα χάσμα. Άλλοτε αυτό το χάσμα γεφυρώνεται και οι σχέσεις επανέρχονται και άλλοτε διευρύνεται. Ο άνθρωπος πληγώνεται από την οριστική ρήξη και όλα γύρω του φαίνονται κρύα και παγωμένα, όπως αναφέρει στο σχετικό τραγούδι.