«Εάν σας έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα μετά μεγάλων τιμών… Απλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ».
71 έτη από την στυγερή δολοφονία (30 Μαρτίου 1952). Αμερικάνοι (αγαπητικοί, φονιάδες, ντόπιοι, εθελόδουλοι). Ν. 375 (περί κατασκοπείας). Οι «προστάτες» ζητούσαν αίμα. Όπως και σήμερα… Μάαστριχτ, ΕΕ, μνημόνια, μειώσεις σε ΦΠΑ. Οι λαοί δεν ξυπνάνε. ΕΕ. Μαυρίλα. Ναζισμός. Πέπλο… ντιμοκρατίας. Αντικομμουνισμός.
Πάμε στην δολοφονία. Οι βρικόλακες ζητάνε αίμα. Άντε από το 1936. Αίμα. Νόμοι 509, 375. Στον τοίχο! Μπαμ – μπαμ. Τάκα – τάκα. Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος, Νίκος Μπελογιάννης, Ηλίας Αργυριάδης. Ο Νικόλαος Πλαστήρας (πρωθυπουργός, ημιπληγία, όχι εκτέλεση. Βεβαίωνε). Ο Κώτσιο Ρέντης (βρικόλαξ της Μακρονήσου – υπουργός Εσωτερικών). Ο Μήτσος Παπασπύρου («Παλάτζας», υπουργός Δικαιοσύνης).
Κυβέρνηση με ανδρείκελα (άβουλα όντα, ετεροκίνητα, κινούνταν από αλλού με εντολή άλλων). Παύλος, Φρίκω άφαντοι. Μον – Ρεπό, Ρόδος. Η γη στο πόδι. «Όχι εκτέλεση. Όχι άλλο αίμα». Μεσάνυχτα Σαββάτου 29 Μαρτίου 1952. Γουδί (πίσω από το «Σωτηρία»). Ώρα 4:10). Ξημέρωνε Κυριακή. Οι ναζί δεν εκτελούσαν αυτή την ημέρα. Τα τότε ανδρείκελα το έκαναν. Υπό το φως των ΡΕΟ εκτελούν τους τέσσερις ήρωες. Τον καιρό του Μαρξ ήταν μια φούχτα άνθρωποι.
Σήμερα… 1950… 80 εκατομμύρια. Μεθαύριο θάναι όλος ο κόσμος, έλεγε ο ήρωας. Στις απομονώσεις, κάτεργα. Έγραφε με την κάφτρα του σπίρτου. Λογοτεχνία, πολιτική, ιστορική έρευνα. Εργάτες του πνεύματος, της πράξης όπως και ο Ν. Ζαχαριάδης. «Ο Μπελογιάννης ζει στις καρδιές, στις κορφές. Ζει σε όλους τους καιρούς, τους τόπους, ζει με τους ανθρώπους… με ένα γαρύφαλλο άλικο δικό μας. Πανώριο, ματωμένο, ακριβό της γης λαοαπλωσιά.
«Οι λαοί σηκώνουν στους ώμους τους τον Μπελογιάννη. Οι δολοφόνοι κρύβονται πίσω από τα μαχαίρια τους. Ο μεγάλος όρκος των λαών πάνω στο φέρετρό σου. Εσύ σκαρφάλωσες στη ράχη του χάρου. Έφυγες, Νίκο. Με τ’ αυτό κολλημένο στην καρδιά του κόσμου.
Ορκιστείτε στο όνομα του Νίκου, νάναι τα βήματα ζυγά. Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Ορκιστείτε. Είναι βαριά η κληρονομιά σου, Μπελογιάννη. Μας έμαθες πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε. Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσες την αθανασία. Έλαμψες τον κόσμο να μην νυχτώνει». Άι Στράτης. 30 Μαρτίου 1952. Γιάννης Ρίτσος.