«Από όποια μεριά κι αν κοιτάξεις το φεγγάρι θα δεις… λεκέδες» κι εκείνο το μοιραίο βράδυ το φεγγάρι της χώρας μας ήταν γεμάτο «λεκέδες»! Χρόνιοι «λεκέδες » που παλιότερα είτε κρύβονταν όπως τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, είτε εμφανίζονταν ως μεμονωμένα περιστατικά παραπέμποντας σε καταστάσεις εικονικής πραγματικότητας.
Σαν να μην πέρασε μια νύχτα όλα ψεύτικα, μάταια και ψεύτικα, σαν να μην υπήρξαν πο- τέ… Αληθινά γίνονται και πονάνε, όταν ο μοναδικός κερδισμένος είναι ο θάνατος. «Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή, σα λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή», έγραψε η αθάνατη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, που σε δύο στίχους συμπεριέλαβε όλο το νόημα της ζωής.
Τραυματίστηκε η ψυχή μας κι αποζητά δικαιοσύνη και δικαίωση, αλλά μην αυταπατάσθε, το σύστημα έχει αποδείξει ότι είναι ανίκητο και δειλά – δειλά θα αρχίσει να οργανώνει την αυτοάμυνά του. Είναι αυτό «το βαθύ κράτος» που αναφέρθηκε ως κι ο πρωθυπουργός, « ένα δαιδαλώδες γραφειοκρατικό σύστημα που σχεδιάστηκε για να μην υπάρχει η ανάληψη ευ- θύνης» κι από την άλλη όλοι εμείς οι μόνιμα εξαπατημένοι ψηφοφόροι με την ψήφο στο χέρι και την ελπίδα στην ψυχή ότι θα γίνουμε κάποτε μια κανονική χώρα και δεν θα έχουμε σαν μόνιμη επωδό τη φράση «μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό», αναμένοντας δικαίωση.
Με τις διακυμάνσεις της ψυχολογίας μας έχουμε καταντήσει πρόσωπα που πάσχουν από διπολική διαταραχή, όπου το συναίσθημα γίνεται ασανσέρ «με περιόδους πολύ καλής διάθεσης και περιόδους άσχημης διάθεσης». Διαβά- ζω ότι το κυριότερο σύμπτωμα της διπολικής διαταραχής είναι «η απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης σε δραστηριότητες που παλιότερα ήταν ευχάριστες». Συγνώμη για τη μαυρίλα, μέρες που είναι, αλλά το θανατικό στα Τέμπη ήταν τέτοιο που δεν ξεπερνιέται εύκολα.
Παλιότερα η προκήρυξη των εκλογών σήμαινε την αρχή ενός πανηγυριού με ντουντούκες, αφίσες, κλάξον στα κέντρα των πόλεων, ατέλειωτες χαιρετούρες, φεϊγ βολάν στους δρόμους, εφημερίδες και φυλλάδια, συζητήσεις επί συζητήσεων στα κανάλια από το πρωί μέχρι αργά σχεδόν το ξημέρωμα, πολιτευτές και ψηφοφόροι σ’ ένα ατελεύτητο αλισιβερίσι για προσωπικές χάρες και υποσχέσεις διορισμών!
Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά, η σκιά του θανάτου από τόσα παιδιά, μας σκέπασε σαν πέπλο και χάνουμε και την μυρουδιά της άνοιξης έτσι όπως μεγάλωσε η μέρα ο ήλιος καίει περισσότερο κι οι αμυγδαλές οργιάζουν στη φύση με τα άνθη τους. Μα η ζωή πάει πάν- τα μπροστά κι ας γεμίζουμε πληγές, η προσμονή της Ανάστασης του Χριστού, μας δίνει την ευχάριστη προοπτική ότι θα μαλακώσουν και θα απαλύνουν όλα.
Οι έμποροι ελπίζουν να σταματήσουν να βαράνε μύγες, οι πολιτικοί ελπίζουν νεκρανάσταση των παλιών ποσοστών των κομμάτων τους, η τσίκνα από το ψητό αρνί «θα μολύνει» ευχάριστα την ατμόσφαιρα, θα «πέσουν» τα δώρα και οι έκτακτες ενισχύσεις, το λεκτικό μασάζ από τα ΜΜΕ θα είναι μελετημένο και οργανωμένο κι έτσι θα ξεχάσουμε… Αλίμονο από εκείνους που έχασαν τόσο άδικα και τόσο ανεύθυνα τα παιδιά τους.
Το πολιτικό πεδίο σκέτο ναρκοπέδιο, οι εκφραστές του δεν ξέρουν που να πατήσουν, έτ- σι ο αρχηγός της ελάσσονος αντιπολίτευσης μιλάει για πρωθυπουργό «kinder – έκπληξη» και κάνει ντόρο, αφού είναι προτιμότερο να ασχολούνται μαζί σου – έστω και «με λεκτικές ακροβασίες» – από το να μη σε συζητούν.
Οι κατηγορίες για νόμιμες αλλά μη ηθικές αμοιβές είναι σίγουρο ότι θα ενταθούν τις επόμενες ημέρες, με τους γνωστούς αναλυτές να είναι διαπρύσιοι υποστηρικτές των λόγων του Σόλωνα «η καλλίτερη διακυβέρνηση είναι εκεί- νη όπου ο λαός υπακούει στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους», αλλά και του Πλάτωνα «ο αληθινός άρχοντας δεν πρέπει να κοιτάζει το δικό του συμφέρον αλλά των υπηκόων του».
Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα εξετάστηκαν και βρέθηκαν να πάσχουν… από διπολική αυτονομία για να κυβερνήσουν, αφού σύμφωνα με τις μετρήσεις μέχρι σήμερα, κανένα από μόνο του δεν πετυχαίνει αυτοδυναμία, αναπολώντας παλιότερες δυναμικές παντοδυναμίες.
Κι αυτή τη διπολική συμπεριφορά του Ερντογάν, από τη μεγαλομανία και την αλαζονεία στην κανονικότητα, πώς να την εξηγήσει κανείς; Ανεξάρτητα από τα ανταλλάγματα που θα ζητήσει – ο χρόνος θα το καταδείξει – αυτό που μένει για μας είναι το κέρδος από τον μηδενισμό των υπερπτήσεων και αναχαιτίσεων (κάπου διάβασα για 20 εκατ. ευρώ μέχρι τώρα).
Σίγουρα δεν είναι όλα μαύρα κι άραχνα. Όχι ότι αν πάρουμε την επενδυτική βαθμίδα σαν χώρα και θα μπορούμε να δανειζόμαστε φτηνότερα και με άνεση, θα λύσουμε όλα τα προβλήματα, αλλά είναι μια αχτίδα ελπίδας. Όπως και η είδηση «που γλέντησα» την περασμένη εβδομάδα, μετά την είδηση της κατάρρευσης του κολοσσού της CREDIT SUISSE και την επίθεση των Αγορών στον μεγαλύτερο κολοσσό της DEUTCHE BANK, ότι άρχισαν να επιστρέφουν καταθέσεις από το εξωτερικό στις Ελληνικές Τράπεζες, που παίρνουν έτσι την εκδίκη- σή τους. Μετά από τόσα χρόνια στον Τραπεζικό Τομέα, σας διαβεβαιώνω ότι η μόνιμη ανησυχία των Ελλήνων ήταν να βγάλουν τα χρήματά τους στο εξωτερικό για να τα διασφαλίσουν. Ποιος θα το πίστευε;
Δεν μας μένει τίποτε άλλο, λοιπόν, από το να ελπίζουμε, να ελπίζουμε ότι θάρθουν καλύτερες ημέρες, άλλωστε από το Κουτί της Πανδώρας, όπου βρίσκονταν όλα τα κακά της ανθρωπότητας, και μέσα σ’ αυτό και οι πανδημίες, οι πρόγονοί μας άφησαν τη Ελπίδα να βγει τελευταία…
ΥΓ: Σύμφωνα με τον Ησίοδο,όταν ο Τιτάνας Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τον ουρανό για τη δώσει στους ανθρώπους, ο Δίας για να τον εκδικηθεί έστειλε στη γη την Πανδώρα με ένα βάζο που περιείχε αρρώστιες, θανατικά, πανδημίες και άλλα κακά κι όταν ο Επιμηθέας – αδελφός του Προμηθέα – το άνοιξε από περιέργεια, απελευθερώθηκαν στον κόσμο όλα αυτά τα κακά. Παρόλο που έσπευσε να κλείσει το βάζο «μόνο ένα πράγμα έμεινε πίσω που συνήθως μεταφράζεται ως Ελπίδα, αν και θα μπορούσε να έχει την απαισιόδοξη έννοια της παραπλανητικής προσδοκίας» (ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ).