– Στέλλα, μωρ’ Στέλλα, κακιά κοπέλα δεν το ’πραξες καλά,/ παράτησες τον άντρα σ’, μωρ’ Στέλλα, κάτω στα Δολιανά./ – Δε φταίω ’γω, μωρ’ μάνα, μόν’ φταίει η καρδιά,/ που αγάπησε δασάρχη, μωρ’ μάνα, μια όμορφη βραδιά./ Πάνε οι πάπιες, πάνε κι οι χήνες, πάνε κι οι κλωσαριές,/ τις έφαγε ο δασάρχης, μωρ’ μάνα, κάτω στις ρεματιές./ – Άμαξα στολισμένη, μωρ’ Στέλλα, με τέσσερα άλογα,/ ήρθε για να σε πάρει, μωρ’ Στέλλα, μες τα χαράματα.

Ερωτικό τραγούδι που τραγουδιέται και χορεύεται σε πολλές περιοχές. Προέρχεται από την Πωγωνίσια παράδοση. Αναφέρεται στον κεραυνοβόλο έρωτα της Στέλλας, που παράτησε το σπίτι της και έπεσε στην αγκαλιά του δασάρχη, μεγάλο αξίωμα για εκείνη την εποχή. Αν και οι κοινωνίες τότε ήταν κλειστές και τα ήθη αυστηρά, υπήρχαν, ωστόσο, κάποια μεμονωμένα τέτοιου είδους γεγονότα, γιατί τα αισθηματικά και οι ερωτικοί πόθοι δε σταματούν. Ακόμα και οι ηθικοί φραγμοί – και περισσότερο η αυστηρότητα της κοινωνίας – δεν μπορούν να συγκρατήσουν την ανθρώπινη φύση.