Γράφει η Άντα Α. Αθανασάκη
Από τη βάφτιση της μεγάλης μου κόρης, της Φοίβης, έχουμε μια φωτογραφία που το μωρό ησυχάζει το κλάμα του, παρηγορημένο στη θερμή αγκαλιά του θείου Θωμά. Δεν είναι παράξενο για όσους τον ζήσαμε πως το χαμόγελό του κι η αγκαλιά του μονάχα θαλπωρή αποπνέουν στους οικείους του.
Ολύμπιος σε κάθε εκδήλωση της ζωής του. Στα δύσκολα, στα γεράματα, στου κόσμου τις μικρότητες, νηφάλιος πάντα. Συνετός, διακριτικός, ευγενής· θα ’λε- γες πως είναι η επιτομή της ευπρέπειας.
Είπα κάποτε στους γονείς μου πως ο Δημήτρης μου είναι ανιψιός του θείου Θωμά, κι άρκεσε η σύσταση αυτή για την εγκάρδια αποδοχή τους. Υπάρχει στ’ αλήθεια άνθρωπος, είτε στη γειτονιά μας, είτε μες τον συγγενικό κύκλο του θείου, είτε και στο επαγγελματικό του περιβάλλον που να θυμάται μια τόση δα στιγμή έκρηξής του; Ποτέ…
Ο θείος είχε τον ιδιαίτερο, μοναδικό του τρόπο, να λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες των ανθρώπινων σχέσεων και να γίνεται πάντα υπόδειγμα στωικότητας και ανώτερου ήθους… Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το πως μοιράστηκε δεκαετίες αγάπης με το συμπλήρωμα της ψυχής του και της ζωής του, τη θεία Παναγιώτα…
Κι ούτε είναι τυχαίο το πως μαζί ανέθρεψαν δύο ολοκληρωμένες προσωπικότητες, τα ακριβά τους παιδιά, κι ευτύ- χησαν έπειτα να χαρούν και νεότερες γενιές απογόνων.
Θείε, με την απώλειά σου κλείνει σήμερα ο κύκλος των αδελφών Γόγαλη -αδέλφια δεμένα με αγάπη ως το τέλος του βίου τους… Αλλά κι η γειτονιά μας ολοένα μικραίνει… Σώπασαν πρώτα οι γονείς μου και τώρα αποχαιρετούμε με συγκίνηση έναν ακόμα ακέραιο άνθρωπο, εσένα – σημείο αναφοράς των παιδικών μας χρόνων και πρότυπό μας στην ηλικία της ωριμότητας…
Να ’σαι όμως σίγουρος θείε πως πίσω σου αφήνεις άξιους συνεχιστές σου τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά σου. Το φετινό βράδυ της Ανάστασης ίσως ξαναχαιρετηθούμε με τα παιδιά σου στην είσοδο των σπιτιών μας.
Να είσαι ήσυχος πως η παράδοση θα συνεχίζεται. Μόνο που ο μεγάλος σου γιός θα χαράζει στο εξής στο ανώφλι το σταυρό της Ανάστασης… Καλή σου ανάπαυση.
