ΜΕΡΟΣ Ε’
Στην κηδεία του Οσίου συνέβησαν «εξαίσια και μεγάλα θαύματα». Οι τέσσερις λαμπάδες του νεκροκρέβατου κατά την νεκρική πομπή ενώ ήταν σβησμένες, άναψαν, και άρρητη ευωδία σκόρπισε το Άγιο σκήνωμά του. Η ευωδία αυτή πλημμύρισε και το ναό των ΑγίωνΑναργύρων αλλά και το μικρό σπιτάκι που ζούσε ο Άγιος.

Άλλη μαρτυρία, επίσης, αναφέρει ότι κατά την ώρα της εξοδίου ακολουθίας, άναψαν από μόνα τους τα κεριά του πολυελαίου των Αγίων Αναργύρων, θαύμα και πιστοποίηση από το Θεό της Αγίας και φωτεινής ζωής του. Ο Άγιος ενταφιάσθηκε στο κοιμητήριο των Αγίων Αναργύρων, στον χώρο μπροστά από την είσοδο της νότιας πλευράς του ναού.
Κατά το 1866 μΧ όταν ο ηγούμενος του μονυδρίου ιερομόναχος Κορνήλιος, ανακαίνισε το μονύδριο, βρήκε στον χώρο αυτό κάτω από μια πλάκα σκεπασμένη την «χαριτόβρυτον αὐτοῦ κάραν πνέουσαν ἄρρητον εὐωδίαν». Αφού την προσκύνησε ευλαβικά την κάλυψε όπως αρχικά ήταν, σεβόμενος την επιθυμία του Αγίου. Έτσι, ο χώρος της ταφής του Αγίου παραμένει μέχρι σήμερα απείρακτος.
Ο Απόστολος συνέχισε να ζει σύμφωνα με τις τελευταίες υποθήκες του μεγαλυτέρου αδελφού του. Μοναχικά, ασκητικά, φιλάνθρωπα και εκκλησιαστικά. Καθημερινά φρόντιζε να συμπαρίσταται στους πάσχοντας συνανθρώπους και η ελεημοσύνη προς όλους ήταν υποδειγματική. Κοντά του οι κατατρεγμένοι, τα ορφανά και οι φτωχοί έβρισκαν παρηγοριά και ελπίδα. Δεκαεπτά χρόνια ζει μετά την κοίμηση του Αγίου αυταδέλφού του Θεοχάρη, κοντά στον άλλο του αδελφό, Κωνσταντίνο, την ίδια θεοφιλή ζωή.
Όταν και ο ίδιος προείδε το τέλος του παρακάλεσε τον αδελφό του να ταφεί χωρίς τιμές στο κοιμητήριο της Αγίας Σοφίας. Πραγματικά όταν παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο κατά το έτος 1845 μΧ, το λείψανό του ενταφιάσθηκε στο κοιμητήριο της Αγίας Σοφίας στον χώρο πίσω από το ιερό Βήμα του ναού. Τρεις μέρες μετά το θάνατο του Οσίου Αποστόλου ευσεβείς γυναίκες πήγαν στον τάφο – όπως είναι συνήθεια μέχρι σήμερα – να ρίξουν νερό και να τον καλλωπίσουν. Έκπληκτες βρέθηκαν μπροστά σ΄ ένα απρόσμενο θέαμα. Βρήκαν «ἐκφυὲν εἰς τὸ μέσον τοῦ τάφου πρωτοφανὲς θαυμάσιον ἄνθος ἐκπέμπον ἄρρητον εὐωδίαν», πράγμα που φανέρωνε εκ Θεού την αγιότητα του Οσίου Αποστόλου.
Η μνήμη των Οσίων αυταδέλφων παρέμεινε ανεξάληπτη στους κατοίκους της πόλεως της Άρτας, οι οποίοι από την ημέρα του θανάτου τους, τους τιμούσαν ως Αγίους μνημονεύοντάς τους κατά την Τετάρτη της Διακαινησίμου Εβδομάδος (Πάσχα).
Με τις ενέργειες του αειμνήστου ιερέως Σταύρου Παπαχρήστου, Εφημερίου του ιερού ναού της Αγίας Σοφίας, καθιερώθηκε επίσημα η γιορτή τους. Η μνήμη τους σήμερα τε- λείται πάνδημα και μεγαλόπρεπα την Κυριακή των Μυροφόρων στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας. Κοντά στην Αγία Σοφία υπήρχε το αρχοντικό του πλούσιου ευπατρίδη Θεοχαράκη Νικολάου. Η οικονομική επιφάνεια και οι υψηλές διασυνδέσεις του Θεοχαράκη Νικολάου καθιστούσαν το σπίτι του ένα πραγματικό άσυλο για τους χριστιανούς της Άρτας. Κατά τη διάρκεια της Μάχης της Άρτας, το 1821, στην οικία του ευπατρίδη Νικολάου συναντήθηκε ο Μακρυγιάννης με τον Γώγο Μπακόλα. Ο ναός αποτελούσε μέχρι το 1960 το μητροπολιτικό ναό της Άρτας.
ΤΕΛΟΣ
*Η Μαρία Τζαχρίστα είναι νοσηλεύτρια,
φοιτήτρια στο ΕΑΠ (Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο)
το τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, αντιπρόεδρος
Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Ελεούσας